รักนะ รู้ยัง?

เพื่อนใหม่ของกอหญ้า

 "นี่มันจะ 6 โมงแเล้วนะทำไมพี่โมสถึงไม่มาสักที"

กอหญ้านั่งรอพี่โมสอยู่ที่เดิมตามที่พี่โมสบอก คนที่อยู่รอบๆตัวกอหญ้าก็น่ากลัวไปหมด โดยเฉพาะผู้ชายคนที่เดินเข้ามาเหมือนจะหาเรื่องกับผู้หญิงคนนั้น เธอนั่งห่างออกไปจากกอหญ้าเพียงแค่โต๊ะเดียวเอง แต่ทั้งน้ำเสียงเธอและก็ท่าทางเธอดูเหมือนจะไม่เกรงกลัวผู้ชายคนนั้นเลย พอเธอทะเอละกับผู้ลายคนนั้นจบ เธอก็ลุกหนีออกไปจากตรงนั้น แล้วสักพักผู้ชายคนนั้นก็ลุกออกไปด้วยอีกคน

"กระเป๋าตังค์ของเขาตกนี่.."

กอหญ้ารีบเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าตังค์ของผู้ชายคนนั้นขึ้นมาแล้วรีบวิ่งตามเขาไป

"คุณคะ..คุณ"

แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ยินเสียงที่กอหญ้าเรียกเลย เขาเปิดประตูรถเข้าไปนั่งแล้วสตาร์ทรถออกไปอย่างไว กอหญ้าจึงรีบวิ่งไปอย่างสุดชีวิตเพื่อที่จะไปให้ทันรถของเขา แต่ว่า

"เดี๋ยวค่ะ..ว๊าย..!"

เอี๊ยด>>>> เสียงรถเบรกดังมาก

กอหญ้าล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นเพราะแรงกระชากของรถที่เขาขับออกไปทำให้กอหญ้ามีเลือดออกที่มือและหัวเข่า

"นี่เธอวิ่งมาใส่รถฉันทำไม..?"

"คือว่า.."

"หรือว่าอยากจะเรียกค่าเสียหาย นี่หาเงินกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอ..?"

"ไม่ใช่นะคะ.."

"แล้วเธอวิ่งมาทำไม ไม่คิดบ้างหรอว่าถ้าฉันขับรถเร็วกว่านี้อาจจะชนเธอตายก็ได้นะ..ฉันยังไม่อยากติดคุกนะ..?"

"ขอโทษค่ะ.."

"..."

ริวจิอึ้งไปกับสีหน้าของเธอ เพราะเธอทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมาจนเขาเริ่มทำอะไรไม่ถูก แล้วอีกอย่างตอนนี้คนก็มายืนมุงดูเขากันเต็มเลย

"ไม่ช่วยแล้วยังจะปากหมาอีกนะ.."

"นี่เธออีกแล้วหรอ..?"

ผู้หญิงคนที่เพิ่งทะเลาำกับริวจิเมื่อกี้ เดินแหวกฝูงชนเข้ามาดูกอหญ้าที่นั่งกองอยู่ที่พื้น

"ลุกไหวไหม...มาฉันช่วย..?"

เธอเดินเข้ามาพยุงตัวกอหญ้าให้ลุกขึ้น แต่กอหญ้าเจ็บขาจึงลุกขึ้นยืนเองไม่ไหว

"โอ๊ย..!"

"เจ็บหรอ..?"

"ค่ะ.."

"นายชนเธอนะ..ยืนเฉยอยู่ได้มาช่วยกันพยุงซิ."

"เออๆ..ก็ได้"

ริวจิรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวกอหญ้าให้ลุกขึ้นแล้วพาเธอไปนั่งบนเก้าอี้แถวๆริมทางเดินของมหาลัย

"เธอจะแจ้งความไหมฉันจะได้โทรแจ้งให้ ตัวคนชนอยู่นี่ตำรวจจะได้รีบมาจับตัวมันไปเข้าคุก..?"

"ฉันไม่ผิดนะ..เธอวิ่งเข้ามาใส่รถฉันเองนะ.."

"ก็ถ้านายไม่ขับรถเร็วเอาแต่มองทางข้างหน้า เธอก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้หรอก.."

"ก็นั่นมันบนถนนฉันไม่ได้ขับบนสนามหญ้าสักหน่อย ผู้หญิงคนนี้วิ่งมาใส่รถฉันเองฉันไม่ผิด.."

พวกเขาทั้ง 2 คนทะเลาะกันจนเสียงดัง จนกอหญ้าเริ่มเห็นท่าไม่ดีจึงต้องรีบพูดแทรกขึ้น

"กอหญ้าผิดเองค่ะ คุณคนนี้เขาไม่ผิดค่ะกอหญ้าเป็นคนวิ่งเข้าไปใส่รถเขาเอง.."

"อ้าว.!'

"เห็นไหม เธอยอมรับแล้ว.."

"แล้วทำไมเธอต้องวิ่งไปใส่รถไอ้บ้านี่ด้วย..?"

"กอหญ้าเก็บกระเป๋าตังค์ของเขาได้ เลยจะรีบวิ่งเอาไปให้นะคะ.."

"..."

ริวจิมองกอหญ้าอย่างอึ้งๆ นี่แค่เธอเก็บกระเป๋าตังค์ของเขาได้แค่นี่อะนะ ถึงขนาดยอมเจ็บตัวแบบนี้เลยหรอเนี่ย

"นี่กระเป๋าสตางค์ของคุณคะ..กอหญ้าคิดว่าของที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์มันจะต้องมีสิ่งจำเป็นที่คุณจะต้องใช้ ทั้งบัตรประชาชน บัตรเอทีเอ็ม บัตรเครดิตร หรือบัตรอะไรอีกมากมายที่คุณเก็บเอาไว้ ถ้ามันหายไปคุณคงต้องเสียเวลาไปทำใหม่อีก กอหญ้าเลยรีบวิ่งเอามาให้คุณนะคะ.."

"นี่เธอ.."

ริวจิอึ้งไปทันทีที่ได้ยินแบบนี้เพราะไม่คิดเลยว่าจะมีใครที่คิดแบบเธอ แล้วยอมเจ็บตัวได้เพื่อคนอื่นแบบที่เธอทำ

"ขอบใจ.."

ริวจิรับกระเป๋าสตางค์จากมือของกอหญ้าแล้วก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมา ที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอที่ส่งมาให้เขา โดยที่ไม่ได้ถือโทษโกรธเขาเลยที่เขาทำให้เธอเจ็บตัว

"แล้วเธอเจ็บมากไหม..จะไปหาหมอไหมฉันจะได้พาไป..?"

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่เป็นแผลนิดหน่อยเอง.."

"แต่เข่าเธอกับมือเธอมีเลือดออกด้วยนะ.."

"ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง กอหญ้าไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ..เดี๋ยวกอหญ้าต้องกลับไปนั่งที่เดิมแล้ว เพราะพี่ของกอหญ้าจะมารับ กอหญ้าขอตัวนะคะ.."

"ฉันพยุงเธอไปเอง."

ริวจิมองกอหญ้าอย่างรู้สึกเป็นห่วง

"หลบซิ..ยืนขวางอยู่ได้.."

ผู้หญิงคนนั้นพยุงตัวกอหญ้าเดินกลับไปที่เดิม โดยมีสายตาของริวจิมองตามไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง

"กอหญ้าหรอ..น่ารักดีแหะ..."

...

"พี่ชายเธอจะมารับกี่โมง..ให้ฉันนั่งรอเป็นเพื่อนไหม..?"

"ไม่เป็นไรค่ะ..เดี๋ยวพี่ของกอหญ้าก็คงมาแล้ว..."

"ฉันละเชื่อเลยนะที่เธอวิ่งไปใส่รถไอ้บ้านั่น เพียงแค่ต้องการจะเอากระเป๋าตังค์ไปคืนมัน ไม่มีใครที่ไหนเขาทำกันแบบเธอหรอกนะ.."

"มันแปลกหรอคะ..?"

"แปลกซิ..เพราะถึงขนาดยอมเจ็บตัวเพื่อคนอื่นแบบนี้ไม่แปลกแล้วจะให้เรียกว่าอะไร..?"

"..."

เธอนั่งลงข้างกอหญ้าแล้วก็ยิ้มให้กอหญ้าด้วยความเป็นมิตร

"แต่ฉันก็ชอบเธอนะ..เพราะฉันไม่เคยเจอใครที่ทั้งซื่อแล้วก็จริงใจอย่างเธอมาก่อนเลย.."

"คะ..?"

"ฉันชื่อมินนานะ..ยินดีที่ได้รู้จักนะกอหญ้า.."

มินนายื่นมือมาขอจับมือกอหญ้าเพื่อทำความรู้จักกับเธอ

"ค่ะ..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ.."

"เธอเรียนอยู่สาขาอะไร..?"

"สาขามัณฑนศิลป์คะอยู่ปี 1.."

"ฉันก็อยู่ปี 1 มัณฑนศิลป์เหมือนกัน ซิ่วมาจากสถาปัตนะเลยมาลงเรียนใหม่.."

"งั้นมินนาก็เป็นพี่ของกอหญ้าซิคะ..?"

"แค่ปีเดียวเองไม่ต้องเรียกพี่หรอก..เรียกมินนาเฉยๆแหละดีแล้ว.."

"ค่ะ.."

"ดีใจที่ได้รู้จักนะกอหญ้า เอาไว้วันเรียนวิชาแรกเจอกันนะกอหญ้า..ฉันไปละ."

"เจอกันค่ะ.."

...

กอหญ้าเริ่มรู้สึกเจ็บแผลที่หัวเข่ากับที่มือตัวเองแล้วซิ

"กลับกันเถอะ.."

พี่โมสเดินมาตอนไหนก็ไม่รู้แล้วเขาก็เดินผ่านหน้ากอหญ้าไปโดยที่ไม่สนใจมองกอหญ้าเลย

"เจ็บจัง.."

"รถมาแล้ว..วิ่งเร็ว.."

พี่โมสวิ่งนำไปก่อนโดยที่ไม่หันมามองกอหญ้าเลย พอรถเมล์จอดพี่โมสก็วิ่งขึ้นไปอย่างไว

"เร็วซิ เดี๋ยวรถก็ออกหรอก.."

กอหญ้ารีบวิ่งสุดชีวิตแต่เพราะมันเจ็บแผลที่หัวเข่ามากๆจึงออกแรงวิ่งได้ไม่สุด

"รถจะออกแล้วเร็วๆ..เอามือมานี่.."

เขาวิ่งลงมาจากรถแล้วยื่นมือมาจับมือฉันกระชากเข้าหาตัวเขา แล้วก็จับตัวฉันอุ้มขึ้นไปบนรถอย่างไว

"เกือบไม่ทันแล้วเห็นไหม..เธอนี่ชักช้าจริงๆเลย"

หน้าของฉันแนบชิดอยู่กับแผงอกของพี่โมส มันทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงมากๆแทบจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว

"ถ้าแม่ถามว่าทำไมกลับดึก ก็ให้บอกแม่ไปนะว่าฉันไปรอส่งรายงานอาจารย์อยู่.."

"ค่ะ..."

พี่โมสพูดกับกอหญ้าในขณะที่ใบหน้าของเขามองไปข้างหน้า แล้วมือข้างซ้ายของเขาก็โหนรถเมล์อยู่โดยมืออีกข้างของเขายังคงกอดตัวกอหญ้าไว้แน่นอยู่แบบนั้นไม่ปล่อย

"อยากอยู่แบบนี้นานๆจัง.."

...