"บอกตอนไหนว่าฉันจะทิ้งเสื้อผ้าให้เธอ!" ความร้อนใจส่งผลให้ภูพิงค์ดันตัวเปลี่ยนจากการนอนเป็นลุกนั่ง
ลิ้นสากดันกระพุ้งแก้มพร้อมนิ้วยาวที่สางเส้นผมของตัวเองลวกๆ
[ จะลีลาทำไม ในเมื่อสุดท้ายระหว่างเรามันก็ไม่มีคำว่าเข้าใจกันอยู่แล้ว ]
"ของของใครก็ควรมาเก็บเอาเองไหมวะ มาเก็บไปเลยนะ เกะกะลูกตา!"
[ อืม ตอนแรกก็ตั้งใจไปเก็บเองนั่นแหละ วันนี้สะดวกไหม ]
"สะดวก ฉันกินข้าวในร้านที่คนขายโคตรแจ่มอิ่มพอดี อีกห้านาทีเจอกัน!" ไม่ได้รอให้คนทางปลายสายได้ตอบสิ่งใดกลับมาทั้งนั้น ภูพิงค์วางสายและดีดกายลุกทันที
"...ให้มันได้อย่างนี้สิ!" ไอติมยกมือลูบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ
ถ้อยคำของหมอนั่นเป็นคำตอบที่ค่อนข้างชัด เคยเป็นแค่เพื่อนแบบไหน วันนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นเหมือนเดิม ไม่สิ บางทีความสัมพันธ์มันอาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
เกือบสามสิบนาทีที่รอคอย บ่อยครั้งที่ไอติมคิดว่าเธอกำลังโดนแกล้ง
