[ นี่สนุกมากปะ เลิกยั่วโมโหได้ไหมวะ! ]
"อย่ามาตะคอกนะภู อย่ามาขึ้นเสียง นายไม่มีสิทธิ์มาใช้น้ำเสียงแบบนี้กับฉันด้วยซ้ำ ฉันเป็นผู้หญิงปะ คิดว่าควรรับได้กับคำพูดที่มันเฮงซวยแบบนั้นรึไง"
[ กลับมาคุยกันดิ หรือไม่ก็บอกมาว่าอยู่ไหนแล้วฉันจะเป็นคนไปหาเธอเอง ]
"จะคุยทั้งที่อารมณ์แบบนี้นี่นะ เอาไว้ก่อนดีว่าปะ"
[ แล้วแต่นะไอ ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย ] ไอติมกระชากโทรศัพท์ออกจากหูทันที
ที่ผ่านมาภูพิงค์ไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยหัวรุนแรง ไม่เคยโมโหหรือเกรี้ยวกราดเท่านี้มาก่อนเลย!
"เป็นไรปะ" ของขวัญรีบถามทันทีที่เพื่อนรักเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง ไอติมยิ้มบางก่อนจะหย่อนสะโพกลงนั่งที่เดิม
"ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก เรื่องไร้สาระ"
"คนนั้นปะ?"
"อืม หมอนั่นชื่อภูพิงค์ ระหว่างฉันกับหมอนั่นไม่มีความสัมพันธ์อื่นหรอก เราเป็นแค่เพื่อนกัน"
"เพื่อนเขาหวงกันแบบนั้นด้วยเหรอไอ"
"คงเป็นนิสัยของพวกผู้ชายแหละ
