ตอนที่6
1204 Words
“เห็นอะไรเหรอ ผีในผับ?”
“ไม่ใช่ยะ ฉันเห็นพี่วิศของแกไงนังผึ้ง”
คนที่นอนราบคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ตอนนี้ลุกพรวดขึ้นนั่งทันที
“ว่ายังไงนะ”
“ฉันบอกว่าฉันเห็นพี่วิศของแกในผับ กับผู้หญิงว่ะ”
“ไม่... ไม่จริงหรอกมั้ง แกตาฝาดไปหรือเปล่า ป่านนี้พี่วิศนอนไปแล้ว”
“แต่ฉันเห็นจริงๆ นะ นี่แกเปิดไลน์ดูเลย ฉันกำลังจะส่งรูปไปให้ดู แต่มันจะมัวๆ มืดๆ หน่อยนะ แต่ผู้ชายในรูปพี่วิศจริงๆ”
“เอ่อ ๆ ส่งมาเร็ว”
ตอนนั้นมือไม้ของน้ำผึ้งสั่นเทา และทันทีที่ได้เห็นรูปที่เพื่อนส่งมาให้ในไลน์ หญิงสาวก็แข้งขาอ่อนทันที
“พี่วิศจริงๆ ด้วย”
หล่อนพึมพำออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ แต่คนในรูปมันคือวิศรุตจริงๆ
“ก็ฉันบอกว่าพี่วิศจริงๆ ฉันจะไปโกหกทำไมล่ะ”
“แล้วตอนนี้แกอยู่ไหนนุ่น ส่งโลเคชั่นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย”
“แกจะมาที่นี่เหรอ”
“ใช่ ฉันจะไปทวงพี่วิศคืน”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ของน้ำผึ้ง ทำให้เพื่อนที่อยู่ปลายสายรีบส่งโลเคชั่นให้ทันที
“ส่งไปแล้วนะ เดี๋ยวฉันจะรอแกอยู่ที่หน้าผับนะ รีบมาล่ะ”
“จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ แกจับตาดูพี่วิศกับผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ให้ดีๆ เลยนะ อย่าให้คลาดสายตาเด็ดขาด”
“ได้”
น้ำผึ้งวางสายจากเพื่อนแล้ว ก็รีบกระโจนลงจากเตียง
“เราจะแต่งงานกันอยู่แล้วนะพี่วิศ ทำไมทำแบบนี้กับผึ้งล่ะ”
ทำไมหล่อนรีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนของตัวเองเอาไว้ และออกไปจากห้องนอนด้วยความเร่งรีบ
ภายในผับหรู วิศรุตดื่มเหล้าในแก้วของตัวเองจนหมด จากนั้นจึงเอ่ยขอตัวกลับบ้าน
“ผมต้องกลับแล้วล่ะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้าน่ะ”
“แหม ทำไมต้องรีบกลับด้วยล่ะ หรือว่ากลัวน้องน้ำผึ้งรู้เข้า”
เมธินีจงใจเอาจุดอ่อนของวิศรุตขึ้นมาจี้ใจดำของเขา
“ไม่ได้กลัวครับ แต่พรุ่งนี้ต้องทำงานจริงๆ ไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ วิศ”
เมธินีคว้าแขนของวิศรุตที่กำลังจะลุกขึ้นเอาไว้ และดึงให้เขานั่งลง จากนั้นก็หันไปขยิบตาให้กับพนักงานผู้ชายคนหนึ่งเล็กน้อย
“ดื่มด้วยกันอีกแก้ว แล้วสัญญาว่าจะให้กลับโดยไม่รั้งอีกค่ะ โอเคไหม”
“ผมดื่มไปสามแก้วแล้วนะครับ กลัวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหวน่ะสิ”
“วิศไม่ใช่คนคออ่อนสักหน่อย มาดื่มด้วยกันอีกแก้วเลย เมนี่สั่งเหล้าพิเศษให้วิศเรียบร้อยแล้วนะ นั่นไงมาพอดี”
เมธินีรับแก้วเหล้าจากมือของพนักงานผู้ชายคนที่ตัวเองขยิบตาให้มายื่นให้กับวิศรุต
“ดื่มหมดแก้วนี้แล้ว วิศก็กลับบ้านได้เลยค่ะ”
วิศรุตไม่อยากเสียมารยาทจึงรับแก้วเหล้าจากมือของเมธินีมาวางไว้ตรงหน้า และก็ยกขึ้นจิบเล็กน้อย
“จิบแบบนั้นเมื่อไหร่จะได้กลับบ้านล่ะคะ”
เมธีนีหัวเราะ และก็กระดกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นเทลงคอเช่นกัน
“ตอนสมัยเรียน ถ้าเด็กน้ำผึ้งไม่มาขัดขวาง ป่านนี้เราสองคนคงแต่งงานมีลูกกันไปแล้วเนอะ ว่าไหมวิศ”
วิศรุตไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี จึงแก้เก้อด้วยการยกเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง ครั้งนี้อึกใหญ่เกือบหมดแก้วเลยทีเดียว
เมธินีลอบยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะพร่ำเพ้อออกมาอีกครั้ง
“แต่ตอนนี้ก็ยังไม่สายนี่เนอะ ถ้าเราจะกลับมาสานสัมพันธ์กันอีกครั้ง”
“ผมกำลังจะแต่งงานเดือนหน้าน่ะเมนี่”
“หึ แต่งกับเด็กน้ำผึ้งใช่ไหมล่ะคะ”
“อืม”
เมธินีได้ยินคำตอบก็ยิ้มเยาะ ก่อนจะพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ
“เมนี่ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมวิศจะต้องยอมให้เด็กนั่นบงการชีวิตด้วย”
“ผมไม่ได้ยอมให้น้ำผึ้งบงการ แต่ผมขัดพ่อกับแม่ไม่ได้น่ะ”
“ก็ถ้าวิศยืนกรานไม่แต่งซะอย่าง ทำไมจะขัดไม่ได้ แต่วิศไม่ทำเองมากกว่า จริงไหมล่ะ”
วิศรุตไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดจึงตัดสินใจกระดกเหล้าที่เหลือในแก้วจนหมด เพราะจะได้กลับบ้านเสียที
“เหล้าหมดแก้วแล้ว ผมคงต้องกลับจริงๆ แล้วนะเมนี่ ไว้เจอกันใหม่”
วิศรุตขยับตัวจะลุกขึ้น แต่ก็รู้สึกเหมือนมีไฟเผาอยู่ตรงใจกลางร่างกาย ใบหน้าของเขาแดงเข้มขึ้น และก็เริ่มมีเหงื่อออก
นี่เขาเป็นอะไรไปนะ ทำไมร้อนผ่าวไปทั้งตัวแบบนี้ล่ะ
“เป็นอะไรเหรอวิศ”
เมธินีอมยิ้มยั่วยวน เอ่ยถามเสียงหวาน ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะเข้ามาพยุงร่างของวิศรุต แต่มือยังไม่ทันได้แตะชายหนุ่มเลย เส้นผมก็ถูกกระชากจนเจ็บระบมไปทั้งศีรษะเสียก่อน
“อย่าแตะต้องผู้ชายของฉันเชียวนะ”
“ว๊ายยยย!”
ร่างของเมธินีล้มหงายหลังลงไปกับพื้นด้านล่าง โดยมีร่างของน้ำผึ้งและเพื่อนสนิทยืนตระหง่านค้ำอยู่
“เธอนี่เอง มีผัวต่างชาติไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมกลับมาวุ่นวายกับพี่วิศของฉันอีกล่ะ”
“วิศไม่ใช่ของเธอ เขาถูกบังคับให้ต้องแต่งงานกับเธอต่างหากล่ะ”
เมธินีกัดฟันลุกขึ้นยืน และก็เถียงอย่างไม่ยอมแพ้
คนกลางอย่างวิศรุตรู้สึกอับอาย จึงต้องเข้าไปดึงแขนของน้ำผึ้งเอาไว้
“พี่ขอร้องล่ะ กลับกันเถอะ”
“พี่วิศอย่ามาพูดดีเลย พี่ก็ต้องโดนผึ้งเช็คบิลเหมือนกัน”
หล่อนมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ ไม่คิดเลยว่าเขาจะแอบออกมาหาผู้ชายคนอื่นลับหลังหล่อนแบบนี้
“พี่แค่ออกมาเจอเพื่อนน่ะ”
“แต่เพื่อนคนนี้ไม่ได้ไงคะ ยัยนี่มันจ้องจะจับพี่วิศกินมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว จำไม่ได้หรือไงคะ”
“กลับกันเถอะ พี่ขอร้อง”
วิศรุตรวบรวมแรงที่เหลืออยู่ของตัวเองดึงแขนเรียวของน้ำผึ้งให้เดินออกไปนอกผับ แม้หญิงสาวจะพยายามขืนตัวเอาไว้ แต่เขาก็มีแรงมากกว่าอยู่ดี
เมื่อเดินมาถึงรถยนต์ น้ำผึ้งก็รีบแย่งกุญแจรถมาจากมือของวิศรุต
“ทำอะไรของเธอน่ะน้ำผึ้ง”
“ผึ้งจะขับรถเองค่ะ พี่วิศเมา”
“พี่ขับได้”
“หน้าแดงแป๊ดซะขนาดนี้ ยังบอกไม่เมาอีกเหรอคะ ขึ้นรถเลยค่ะ ผึ้งจะขับเอง”
“แล้วรถเธอล่ะ”
“ผึ้งนั่งแท็กซี่มาค่ะ”
“มาทั้งชุดนอนแบบนี้เนี่ยนะ”
“ก็เพราะใครกันล่ะคะที่ทำให้ผึ้งต้องกระโดดลงจากเตียงกลางดึกแบบนี้น่ะ”
หล่อนมองค้อนเขาตาเขียวปั้ด ก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ
วิศรุตที่ร้อนไปหมดทั้งตัวก็ก้าวขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับในเวลาต่อมา
“ขับดีๆ ล่ะ อย่าให้เกิดอุบัติเหตุ”
น้ำผึ้งไม่ได้ตอบ หล่อนแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ เพราะตอนนี้ในหัวของหล่อนมีแผนการเอาคืนวิศรุตเรียบร้อยแล้ว
- Writer
