ตอนที่ 8
984 Words
“เอาล่ะ ฉันไปทำงานก่อน เดี๋ยวจะส่งข่าวมาให้ว่าหัวหน้าว่ายังไง”
“ขอบคุณค่ะพี่ศรี”
สมรศรียิ้มให้กับหล่อน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเช่าราคาถูกที่หล่อนอาศัยอยู่
ฟางข้าวรอจนสมรศรีขี่รถมอเตอร์ไซค์จากไปแล้ว จึงดึงบานประตูปิด และลงกลอนจนแน่นหนา จากนั้นก็เดินมาทิ้งตัวบนเตียงแคบ น้ำตายังคงไหลรินไม่หยุด
หล่อนเป็นห่วงน้องชายจับใจ
“ต้น... ทำไมต้นไม่รับสายพี่นะ พี่เป็นห่วงมากรู้ไหม”
หล่อนตัดสินใจพิมพ์ข้อความส่งไป และก็ภาวนาให้น้องชายรีบตอบกลับมา
หลังจากสิ้นบุญพ่อกับแม่ หล่อนก็มีเพียงแค่ต้นน้ำเท่านั้นที่เป็นญาติสนิทคนเดียวที่เหลือบนโลกใบนี้
ดังนั้นหล่อนจึงรักน้องชายคนนี้ยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองเสียอีก ไม่ว่าน้องชายจะทำผิดสักกี่ครั้งกี่หน หล่อนก็ให้อภัยมาตลอด และครั้งนี้ก็เช่นกัน หล่อนยินดีให้อภัยทุกอย่าง ขอเพียงแค่ให้น้องชายปลอดภัยแค่นั้นก็พอ
กว่าเพลิงพิโรธจะสงบลงได้ ก็ใช้เวลานานหลายชั่วโมงเลยทีเดียว
ไร่กาแฟของเขาวุ่นวายยุ่งเหยิง ต้นกาแฟหลายสิบไร่ถูกเผาวอดวายอยู่ในกองพระเพลิงสีแดงฉาน
หยาดเหงื่อทุกเม็ดที่เขาสูญเสียไปให้กับต้นกาแฟพันธุ์ดีเหล่านั้น มันจะต้องถูกชดเชยด้วยหยดเลือดของไอ้คนทรยศ
เขาจะฆ่ามันให้ตายคามือ จะขยี้มันให้แหลกจมดิน
ตีสองกว่าแล้ว แต่ขุนเขาก็ยังไม่ได้พักผ่อน เขากำลังเฝ้ารอการปรากฏตัวของคนทรยศอย่างใจจดจ่อ
“ได้ตัวมันแล้วครับนายหัว”
เสียงตะโกนของหัวหน้าคนงานดังขึ้น พร้อมกับเสียงร้องโอดครวญของผู้ชายคนหนึ่งที่ดังใกล้เข้ามา
ขุนเขามองร่างสูงโปร่งที่ถูกอัดจนเละแทบจะเค้าเดิมไม่ได้ของต้นน้ำด้วยความเคียดแค้น
เขาจำได้ว่ามันคือคนงานในไร่กาแฟ คนงานที่ทำงานกับเขามาหลายปีแล้ว
“ผม... ผมขอโทษครับนายหัว โอ๊ย!”
เสียงของต้นน้ำขาดหายไป เมื่อถูกหมัดหนาหนักของขุนเขาตะบั้นเข้าใส่ที่ใบหน้า
“มึงเผาไร่กูทำไม!”
“ผม... โอ๊ยยย...”
ขุนเขาตะบั้นหมัดหนักๆ เข้าใส่ตัวของต้นน้ำซ้ำอีกครั้งและอีกครั้งจนต้นน้ำลงไปนอนจมกองเลือดที่พื้นและสลบไป
“ไปเอาน้ำมาราดมันให้ฟื้น”
“ครับนายหัว”
ฟึ่บบบบ
น้ำเย็นๆ ที่ถูกราดรดลงมาบนร่างตั้งแต่ศีรษะทำให้คนที่หมดสติฟื้นขึ้นมา
ขุนเขาก้มลงคว้าคอเสื้อของต้นน้ำเอาไว้ กระชากให้เด็กหนุ่มตัวลอยขึ้นสูง เขามองด้วยความโกรธแค้น
“กูทำอะไรให้มึงไม่พอใจมากนักหรือไง มึงถึงเผาไร่กู ไอ้ระยำ!”
ต้นน้ำดิ้นรนเพราะหายใจไม่ออก ขาของเขาไม่ถึงพื้น ใกล้จะหมดลมหายใจในไม่ช้า แต่ขุนเขาก็ปล่อยร่างบอบช้ำนั้นลงพื้นเสียก่อน
ต้นน้ำไอแค่กหลายครั้ง ยกมือขึ้นไหว้ขุนเขาด้วยความสำนึกผิดระคนหวาดกลัว
“ผมขอโทษครับ... ผมไม่มีทางเลือก ผมขอโทษ”
“มันติดพนันครับนายหัว ผมเคยเห็นมันแอบไปเข้าบ่อนของเถ้าแก่บุญเฮงบ่อยๆ ครับ” หัวหน้างานรายงานให้ขุนเขารับรู้ความจริง
และนั่นก็ทำให้ขุนเขาเข้าใจทันทีเลยว่า ใครคือผู้บงการต้นน้ำ
“ไอ้บุญเฮงจ้างมึงให้เผาไร่กูสินะ!” น้ำเสียงของขุนเขาแผดดังลั่น
“ผม... ถูกบังคับครับนายหัว... ผมไม่ได้ตั้งใจทำ ผมถูกบังคับ... ฮือออ”
ต้นน้ำพยายามอธิบาย เพื่อให้ตัวเองรอดพ้นจากภัยโทสะของขุนเขา
“แล้วมึงก็ทำตาม โดยการทรยศกู?”
“ผม... ไม่มีทางเลือก มันจะฆ่าผมครับ”
ต้นน้ำยกมือไหว้ตลอดเวลา ร้องไห้อย่างน่าเวทนา
ขุนเขามองต้นน้ำด้วยสายตาขยะแขยงระคนสมเพช
“มึงนี่... ไม่เหลือความเป็นลูกผู้ชายเลยนะ”
“ผม... ผมกลัว... ผมยังไม่อยากตายครับ ผมก็เลยต้องทำ...”
“เอามันไปซ้อม แต่ไม่ต้องให้ตายนะ เพราะกูจะให้มันไปตายในคุก”
ขุนเขาออกคำสั่งเสียงเหี้ยม และหมุนตัวจะเดินจากไป ต้นน้ำรีบคลานเข้ามากอดขาเอาไว้ และวิงวอนน่าสมเพช
“นายหัวครับ... นายหัวให้โอกาสผมด้วย ผมไม่อยากติดคุก นายหัว...”
ขุนเขาสลัดขาแข็งแรงของตัวเองออกจากการเกาะกุมของต้นน้ำ และหันหน้าไปมอง มองด้วยสายตาขยะแขยง
“มึงทำระยำเอาไว้ขนาดนี้ มึงยังกล้ามาขอร้องกูอีกหรือ”
น้ำเสียงของขุนเขาเลือดเย็นจนต้นน้ำรู้ชะตากรรมของตัวเอง ว่าไม่มีทางรอดพ้นแน่นอน
“แต่ผมไม่ได้ตั้งใจ... ผมถูกบังคับ...”
“เอาไว้ไปแก้ตัวกับตำรวจเถอะ สมศักดิ์ ลากมันไปกระทืบต่อ”
“ครับนายหัว”
“นายหัวครับ... ผม... ผมขอโทษ... อย่าทำอะไรผมเลย นายหัว...”
ขุนเขาไม่สนใจ เขาเดินจากไปอย่างเลือดเย็น
ต้นน้ำยกมือไหว้หัวหน้าคนงาน ก่อนจะก้มลงกราบเท้าสามครั้ง
“พี่สมศักดิ์... อย่าทำอะไรผมเลย ผมกลัวแล้ว ผมไม่ไหวแล้ว”
“มึงทำผิด มึงก็ต้องรับโทษ ไอ้ต้นน้ำ”
“งั้น... ผมขอยืมมือถือของพี่หน่อยได้ไหมครับ”
“มึงจะโทรหาใคร”
“ผมจะโทรบอกลาพี่สาวครับ”
เพราะเห็นต้นน้ำมาหลายปี ทำให้สมศักดิ์อดสงสารไม่ได้
“ได้ แต่แป๊บเดียวนะ เดี๋ยวนายหัวรู้เข้า กูแย่แน่”
“ผมไม่ทำให้พี่เดือดร้อนหรอกครับ”
ต้นน้ำยกมือไหว้สมศักดิ์ก่อนจะรีบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์โทรของพี่สาว
โชคดีที่เขาจำเบอร์ของฟางข้าวได้ขึ้นใจ
- Writer
