ไม่คิดว่าจะรัก 6 - ใครอีกคน
1468 Words
-คอนโดนิริน-
“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง” นิรินกล่าวคำขอบคุณเมื่อรถของหิรัญเคลื่อนตัวมาจอดอยู่ที่หน้าคอนโดของเธอ
“หนูอยู่คอนโดนี้เหรอ?” ชายหนุ่มทวนถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ พลางสอดส่องสายตามองไปรอบๆ เพื่อสำรวจ
เพียงแค่ได้เห็นคอนโดหรูของหญิงสาวที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองก็รู้ได้ทันทีว่าฐานะที่บ้านของเธอคงไม่ธรรมดา
“ใช่ค่ะ หนูอยู่ที่นี่”
“แล้วอยู่กับใคร?”
“อยู่คนเดียวค่ะ คุณพ่อซื้อคอนโดให้เพราะจะได้อยู่ใกล้มหาลัย” ร่างบางตอบอย่างไม่คิดอะไร ถึงแม้จะคุยกันมาสักพักแต่เธอและเขาก็ยังไม่เคยเล่าเรื่องราวส่วนตัวให้กันฟัง “อันนี้ต่างหูของใครเหรอคะ?”
หญิงสาวโน้มตัวลงหยิบต่างหูที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาดู ก่อนจะยื่นให้ชายหนุ่ม มันคือต่างหูแบรนด์เนมของผู้หญิงที่ประดับไปด้วยเพชรมีราคาค่อนข้างแพงอยู่พอสมควร
“น่าจะเป็นของเพื่อน หลายวันก่อนเขามาขอยืมรถพี่ไปขับน่ะ”
“อ่อ…” เธอพยักหน้าอย่างไม่เรื่องมาก เลือกที่จะไม่เซ้าซี้หรือถามให้มากความเพราะค่อนข้างไว้ใจเขาอยู่พอสมควร
“แล้วพี่หิรัญมีธุระต่อที่ไหนหรือเปล่าคะ?”
“ไม่มีครับ พี่ว่าจะกลับบ้านเลยเหมือนกัน”
“งั้นขับรถดีๆ นะคะ”
“ถ้าถึงบ้านแล้ว เดี๋ยวพี่โทรหานะ”
“ค่ะ”
แกร้ก~ บานประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับไฟในห้องที่สว่างจ้าไปทั่วบริเวณ นิรินยกมือเกาหัวด้วยความงุนงงเพราะจำได้ว่าเป็นคนปิดไฟก่อนออกไปเรียน
“จ๊ะเอ๋!”
“พะ…พี่นิน! ตกใจหมดเลย มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นพี่สาวแท้ๆ เดินเข้ามาหาเธอแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“มาสักพักใหญ่ๆ แล้ว”
“ทีหลังถ้าจะมาต้องโทรบอกก่อนนะ หนูจะได้เก็บห้องรอ”
“พี่โทรหาแล้ว แต่ทำไมไม่ยอมรับสาย”
“หนูตั้งสั่นไว้เลยไม่ได้ยิน”
“แกเลิกเรียนบ่ายสามไม่ใช่เหรอ ทำไมเพิ่งกลับเอาป่านนี้ หายไปไหนมา?” นินลาถามน้องสาวแล้วมองด้วยสายตาจับผิด เพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว แต่นิรินเพิ่งกลับมาถึงห้อง
“ไปกินข้าวกับเพื่อนที่ห้างมาค่ะ”
“แค่เพื่อนแน่นะ?”
“คะ…แค่เพื่อนจริงๆ ว่าแต่พี่เถอะ คืนนี้จะนอนค้างด้วยกันที่นี่ไหม?” คนตัวเล็กพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้เลิ่กลั่กเพราะกลัวว่าพี่สาวของเธอจะจับได้
“คงไม่ได้ค้างด้วย พี่แค่แวะเอาของมาให้”
“แล้วพี่ซื้ออะไรมาให้หนูเยอะแยะเลย”
“ของกินเพียบเลย ถ้าหิวก็กินได้เลยนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“แกซื้อเครื่องสำอางมาใหม่ด้วยเหรอ ไหนเคยบอกว่าไม่ชอบแต่งหน้า” นินลาเหลือบสายตามองไปยังถุงเครื่องสำอางที่อยู่ในมือของน้องสาว
“เห็นพี่แต่งแล้วสวยไง รินเลยอยากลองแต่งบ้าง”
“ฮั่นแน่…แอบชอบหนุ่มแล้วใช่ไหม จู่ๆ ถึงอยากรักสวยรักงามขึ้นมา” ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ เธอพยายามจะชวนน้องให้มาแต่งหน้าด้วยกันแต่นิรินก็ไม่ได้สนใจ
“…..” ใบหน้าแสนหวานเบือนหนีด้วยความเขินอาย แค่คิดเห็นหิรัญเธอก็รู้สึกหัวใจเต้นแรง
“แสดงว่าจริง ไม่งั้นแกคงไม่เขินแบบนี้หรอก”
“หนูมีเรื่องอยากจะบอกพี่ แต่พี่อย่าบอกพ่อนะ” ประโยคนี้นิรินเดินเข้าไปกระซิบบอกพี่สาวด้วยความกังวล เพราะนินลาคือคนที่เธอไว้ใจและกล้าพูดได้ทุกอย่างแบบไม่มีปิดบัง
“เรื่องอะไร?”
“ตอนนี้หนูมีคนคุยแล้วค่ะ”
“หื้อ…จริงหรือเปล่า?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย เพราะไม่คาดคิดมาก่อนว่าน้องสาวจะพูดเรื่องนี้
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นนิรินสนใจผู้ชายคนไหนมาก่อน จนครอบครัวแอบคิดอยู่บ่อยๆ ว่าเธออาจจะเบี่ยงเบนชอบเพศเดียวกัน
“จริงค่ะ เขาชื่อพี่หิรัญ อายุ26”
“อายุ26 เลยเหรอ อายุเยอะกว่าพี่อีกนะ ว่าแต่แกรู้จักเขาได้ยังไง?” นินลาถามอย่างตื่นเต้น เธอพร้อมจะรับฟังน้องสาวทุกอย่าง
“รู้จักกันในแอพค่ะ”
“แกหมายถึงแอพหาคู่น่ะเหรอ?”
“…..” นิรินพยักหน้ารับอย่างกล้าๆ กลัวๆ ถ้าครอบครัวรู้ว่าเจอชายหนุ่มในแอพพลิเคชันพวกนี้ คงถูกทุกคนกีดกันไม่ให้คบต่อ
“พี่ว่าไม่ดีมั้งนิริน ถ้าถูกหลอกขึ้นมาจะทำยังไง แกไม่เคยเห็นข่าวในทีวีบ้างหรือไง” จากที่ตื่นเต้นกลายเป็นความรู้สึกที่เป็นห่วง นิรินค่อนข้างหัวอ่อน กลัวจะถูกหลอกได้ง่ายๆ
“คงไม่หรอกพี่นิน วันนี้รินไปเจอเขามาแล้ว”
“ห๊ะ!…แอบไปเจอกันมาแล้วด้วย?”
“ใช่ค่ะ แต่หนูไม่ได้ไปคนเดียวนะ มีวดีไปด้วย”
“แล้วเขาเป็นยังไงบ้าง?”
“พี่หิรัญดูดีมาก เขาให้เกียรติหนู ไม่ได้ล่วงเกินแม้แต่นิดเดียว” คนตัวเล็กพูดอย่างประทับใจ เขาเว้นระยะห่างและไม่คิดจะลวนลามหรือทำอะไรที่ไม่สมควรแม้กระทั่งจับมือ
“ไว้ใจได้แน่เหรอ?”
“หนูว่าคงต้องดูไปอีกสักพัก”
“ถ้าพ่อรู้ว่าแกแอบไปเจอผู้ชายในแอพ แกโดนหนักแน่” นินลาพูดด้วยความคิดหนักไม่ต่างกัน แต่พอมองเห็นน้องสาวที่ดูเหมือนจะชอบหิรัญมากคงทำอะไรไม่ได้ นอกจากคอยดูอยู่ห่างๆ
“นั่นแหละที่รินกลัว พี่อย่าเพิ่งบอกพ่อได้ไหม?”
“…..”
“รอให้รินมั่นใจกว่านี้ก่อน แล้วรินจะเป็นคนบอกพ่อเอง”
“ยังไงแกก็โตแล้ว ตัดสินใจเองแล้วกัน”
“ขอบคุณที่รับฟังหนู รินรักพี่นะ” ริมฝีปากบางยิ้มกว้างอย่างมีความสุข พร้อมเดินเข้าไปสวมกอดนินลาไว้แน่น อย่างน้อยๆ ก็ยังมีพี่สาวที่เข้าใจ
“พี่ก็รักแก”
ก๊อก! ก๊อก! สิ้นเสียงเคาะประตู ผ่านไปไม่นานบานประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมเจ้าของห้องหน้าตาสะสวยที่เดินออกมาต้อนรับ
“ต่างหูของเธอที่ลืมไว้บนรถ ฉันเอามาคืน” หิรัญยื่นต่างหูเจ้าปัญหาคืนให้เจ้าของ โชคดีที่นิรินไม่ได้สงสัยหรือถามอะไรมาก เขาเลยไม่ต้องคิดหาคำแก้ตัว
“ฟ้าหาตั้งนาน ที่แท้ก็อยู่กับรัญนี่เอง” ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างเย้ายวน หิรัญคือชายหนุ่มที่เธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยกันเป็นระยะเวลานานเกือบสามปี “เข้ามานั่งพักในห้องก่อนไหมคะ เดี๋ยวฟ้าหาอะไรแซ่บๆ ให้กิน”
พลั่ก! หญิงสาวเบ้หน้าออกมาด้วยความจุกเมื่อถูกชายหนุ่มผลักใส่ผนังห้องอย่างแรง พร้อมจับแขนทั้งสองข้างของเธอตรึงขึ้นเหนือหัว
“อื้ออ” เสียงหวานร้องครางในลำคอเมื่อมือสากสอดล้วงเข้าไปยังกางเกงชั้นใน “ใจร้อนจังเลยนะคะ”
“ถ้าอยากให้เอาก็อย่าลีลา ฉันมีธุระต้องไปต่อ”
“ก็เอาสิคะ”
ชายหนุ่มจัดการถอดเข็มขัดออกอย่างเร่งรีบพร้อมรูดซิปกางเกงออกเพื่อชักรูดท่อนเอ็นให้เตรียมพร้อม แต่ต้องรู้สึกหัวเสียเมื่อมีสายโทรเข้ามารบกวน
เขาล้วงสมาร์ตโฟนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงกดมากดดูรายชื่อของคนที่โทรเข้ามา ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายเมื่อเห็นว่าคนที่โทรเข้ามาคือนิริน
(กลับถึงบ้านหรือยังคะ ไหนบอกว่าจะโทรหาหนูไง)
“พอดีพี่แวะเอาของมาคืนเพื่อนที่คอนโด กำลังจะกลับครับ”
(ขับรถดีๆ นะคะ)
“หนูอย่างเพิ่งเข้านอนนะ รอคุยกับพี่ก่อน”
(โอเคค่ะ เดี๋ยวหนูรอนะคะ)
ติ๊ด! หิรัญจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าทีหลังจากที่คนตัวเล็กวางสายไปแล้ว
“ยัยเด็กนั่นเป็นใครเหรอคะ? เหยื่อคนใหม่ของคุณเหรอ?” ฟ้าถามด้วยความสงสัย เมื่อแอบมองเห็นใบหน้าของนิรินตอนที่คุยกับหิรัญ เธอรับรู้มาตลอดว่าที่ผ่านมาหิรัญไม่ได้มีแค่เธอ แต่ก็ไม่คิดที่จะเข้าไปวุ่นวายหรือก้าวก่ายทำให้เขารำคาญ
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ดูท่าทางติ๋มๆ คงเสร็จคุณแล้วใช่ไหม เอ่อ…ไม่สิ ท่าทางแบบยัยนั่น หิรัญคงไม่ลดตัวลงไปกินซ้ำหรอกใช่ไหม?”
“ขอตัวกลับก่อน” เขาเลือกที่จะไม่สนใจคนตรงหน้าแล้วกำลังจะเลี่ยงเดินออกจากห้องมาแต่กลับถูกเธอคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อนหิรัญ แต่เมื่อกี้เรากำลังจะ…”
“ฉันหมดอารมณ์แล้ว”
“…..”
- Writer
