ไม่คิดว่าจะรัก 5 - ทำตัวไม่ถูก
677 Words
“เอ่อ…” นิรินถึงกลับยืนค้างกลางอากาศเมื่อเห็นว่าเป็นหิรัญจริงๆ มือเล็กกำสายกระเป๋าสะพายไว้แน่น ก่อนจะก้าวขาถอยหลังหนีเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ “ยะ…อย่าเพิ่งเข้ามาใกล้หนูนะ”
เธอสูดลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อไล่อาการประหม่า เมื่อได้มาเห็นหิรัญตัวเป็นๆ ในระยะประชิดแค่ไม่กี่เมตร เขาดูดีกว่าในโทรศัพท์เป็นไหนๆ
“พี่หิรัญของแกหล่อมากจริงๆด้วย” วดีกระซิบกระซาบข้างๆ เพื่อนสาว พลางหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างเป็นมิตร
“เมื่อกี้พี่เพิ่งเดินไปเข้าห้องน้ำมา ว่าแต่หนูมาถึงนานหรือยัง?”
“เพิ่งมาถึงค่ะ”
“ไปกินข้าวกันไหม วันนี้พี่มัวแต่ทำงานทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย”
“หนูกับเพื่อนกินอะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่เลย” นิรินพูดอย่างเขินอายเมื่อเห็นสายตาของคนตัวโตที่เอาแต่จ้องมองเธอ
“ยัยรินชอบกินราเมงค่ะ”
“งั้นไปร้านราเมงกัน เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงพวกหนูเอง”
ร้านราเมง…
“แกนั่งข้างพี่หิรัญเลยนะ ไม่ต้องมานั่งเบียดฉัน มันอึดอัด” วดีพูดแทรกขึ้นก่อนจะผลักเพื่อนสาวให้ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม
“…..” นิรินหย่อนตัวนั่งลงข้างหิรัญอย่างไม่มีทางเลือก ตอนนี้เธอกำลังรู้สึกกังวลเพราะไม่มั่นใจในตัวเอง
“ขยับมานั่งใกล้ๆ พี่ก็ได้ พี่ไม่ดุหรอก”
“หนูนั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ”
“ทำไมพอเจอตัวจริง ไม่เห็นพูดเก่งเหมือนในโทรศัพท์เลย” หิรัญยิ้มหวานให้คนข้างๆ พลางใช้นิ้วจิ้มไปที่แก้มของคนตัวเล็กเบาๆ เพื่อหยอกล้อ แต่เธอก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมหันหน้ามาสบตากับเขา “ตอนอยู่กับวดี นิรินพูดน้อยแบบนี้หรือเปล่า”
“พูดน้อยแบบนี้เลยค่ะ แต่วันนี้ดูเหมือนจะเงียบเป็นพิเศษ สงสัยกำลังเขินพี่หิรัญแน่ๆ เลย” วดีปิดปากขำออกมาเบาๆ เมื่อเห็นใบหน้าของเพื่อนสาวที่ค่อยแดงขึ้นเรื่อยๆ
“งั้นเราต้องมาเจอกันบ่อยๆ แล้วนะ จะได้ไม่เขิน”
“…..”
“มัวแต่นั่งเงียบอยู่นั่นแหละ ทำไมแกไม่ชวนพี่หิรัญคุยบ้าง”
“ก็มะ…ไม่มีอะไรจะพูด” นิรินตอบกลับเพื่อนสาวแค่นั้น ก่อนจะก้มหน้าก้มหน้าก้มตากินรางเมงที่พนักงานเพิ่งยกมาเสริฟ์ให้
เวลาต่อมา…
“วดีขอตัวกลับก่อนนะ พอดีอาม่าโทรมาตามหลายสายแล้ว” วดีพูดแทรกขึ้น เธอเลือกที่จะโกหกออกไปเพราะอยากให้นิรินได้ใช้เวลาอยู่กับชายหนุ่มและไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอของคนทั้งสอง
“งั้นกลับพร้อมกันเลยไหม?” นิรินถามอย่างไม่ประสา ถ้าวดีเลือกที่จะกลับ เธอก็จะไปด้วยเช่นกัน
“ไม่เป็นไร แกอยู่ต่อเถอะ เดี๋ยวฉันกลับคนเดียว”
“แล้วฉันล่ะ?”
“หนูเพิ่งมาถึงเองนะ จะกลับแล้วเหรอ” หิรัญถามคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ เธอดูเกร็งๆ และค่อนข้างระมัดระวังตัวมากพอสมควร “อยู่ด้วยกันก่อน เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่ง”
“…..”
“พี่หิรัญอุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกลเพื่อมาหาแก อยู่เป็นเพื่อนเขาก่อนสิ”
พอได้ยินในสิ่งที่วดีพูดถึงกลับคิดหนัก มันคงจะเสียมารยาทเกินไปถ้าเธอจะหนีกลับในตอนนี้
“หรือนิรินไม่ไว้พี่?”
“เปล่านะคะ ไม่ใช่แบบนั้น” หญิงสาวรีบปฏิเสธเมื่อได้ยืนคำพูดตัดพ้อของชายหนุ่ม
“งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ ถ้าแกมีอะไรก็โทรหาฉันได้เลย”
บรรยากาศรอบตัวเริ่มกลับมาเงียบอีกครั้ง หลังจากที่วดีขอตัวกลับบ้านไปก่อน จะเหลือก็แค่เธอกับหิรัญที่ยังนั่งอยู่ด้วยกันสองคน
“งั้นกินข้าวเสร็จเราไปเดินเล่นกันนะ พี่มีเรื่องอยากคุยกับหนูเยอะแยะเลย”
“ได้ค่ะ”
- Writer
