เดิมพันรักเจ้าพ่อคาสิโน

คนที่หน้าตาเหมือนมีนาอย่างกับฝาแฝด

เสียงลมหายใจของเจนหนักอึ้ง ขณะที่เธอก้าวเข้าไปในคาสิโนอันโอ่อ่า ที่ซึ่งบรรยากาศเต็มไปด้วยความเย้ายวนที่แสนหรูหราแต่ซ่อนแฝงด้วยอันตราย เจนเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อผู้เคยเป็นนักธุรกิจที่มั่งคั่ง หัวหน้าครอบครัวที่เลี้ยงดูลูกอย่างทะนุถนอมดุจไข่ในหิน แต่เขาตกเป็นเหยื่อของผีพนัน ที่ดึงชีวิตของเขาลงสู่เหวลึก จนแม้แต่วิญญาณก็ยากจะปีนกลับมา

ชีวิตที่เจนเคยรู้จักเต็มไปด้วยความสุขสมบูรณ์ บ้านหรูหรา รถยนต์คันโก้ และการศึกษาที่ดีที่สุด แต่ทุกอย่างกลับพังทลายลงไปในพริบตาเมื่อตัวเลขหนี้สะสมทับถมจากการพนัน บีบคั้นให้พ่อของเธอเลือกทางเดินที่ยากเกินกว่าจะนึกถึง ขายทรัพย์สินทั้งหมดแล้วยังไม่พอ พ่อผู้ซึ่งเธอรักและเทิดทูนถึงกับต้องก้มหัวเข้ามาขอ "ขัดดอก" ด้วยสิ่งที่เขาหวงแหนที่สุดในชีวิต—ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาเอง

ความเจ็บปวดและสิ้นหวังในดวงตาพ่อยังคงติดตรึงในหัวใจเจน ขณะที่เธอจำยอมต้องเข้ามาเป็น "นางบำเรอ" ให้กับเจ้าของคาสิโนอย่างธนา ผู้ชายที่เธอเคยได้ยินถึงความเย็นชาและไร้หัวใจ เธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของหนี้ แต่เป็นการพาตัวเองไปในที่ที่เธอไม่มีทางควบคุม

เจนยืนตรงหน้ากระจก มองเห็นตัวเองในภาพสะท้อน ใบหน้าสวยที่ครั้งหนึ่งเต็มไปด้วยความสดใส บัดนี้กลับถูกความเศร้าและความทุกข์ระทมครอบงำ ความแค้นในใจซ้อนทับกับความรักที่เธอยังมีให้พ่อ...ความรักที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยเขาให้พ้นจากวิกฤตนี้ แต่ทว่าความเกลียดชังต่อการตัดสินใจของเขาก็ประทับอยู่ในใจเช่นกัน พ่อเลือกที่จะนำเธอมาใช้เพื่อชดใช้หนี้เหมือนสินค้าชิ้นหนึ่งโดยไร้ทางเลือก

และเมื่อเธอต้องเผชิญหน้ากับธนา หัวใจของเจนก็เหมือนถูกฉีกออก ราวกับว่านี่คือบททดสอบที่จะเปลี่ยนแปลงเธอไปตลอดกาล...

พ่อ: (สายตาหม่นหมอง น้ำเสียงสั่นไหว) "พ่อ...พ่อขอโทษนะเจน พ่อทำให้ลูกต้องมาเจออะไรแบบนี้...พ่อมันแย่เอง ที่พ่ายแพ้ให้กับการพนันจนไม่มีอะไรเหลือ แต่...มันไม่มีทางออกแล้วจริงๆ"

เจน: (น้ำเสียงตัดพ้อ น้ำตาคลอ) "พ่อ...พ่อรู้ตัวบ้างไหมว่าพ่อทำอะไรอยู่? พ่อกำลังจะส่งหนูไปอยู่กับคนแปลกหน้า แค่เพราะหนี้พนันเนี่ยนะ? พ่อคิดบ้างไหมว่า...หนูรู้สึกยังไง?"

พ่อ: (ก้มหน้า ลมหายใจหนัก) "พ่อรู้...พ่อคิดทุกคืนทุกวัน มันทำให้พ่อแทบขาดใจ แต่พ่อ...พ่อไม่เหลืออะไรเลยจริงๆ ถ้าต้องสูญเสียลูกไป...พ่อก็คงไม่มีแรงหายใจต่อไปแล้ว..."

เจน: (กัดฟัน พยายามควบคุมน้ำตา) "แต่สิ่งที่พ่อทำ มันก็เหมือนพ่อส่งหนูไปให้คนอื่นไปเหยียบย่ำ หนูเป็นลูกสาวของพ่อนะคะ พ่อควรจะปกป้องหนู ไม่ใช่ทำแบบนี้"

พ่อ: (น้ำตาไหล ยอมรับในความอ่อนแอ) "พ่อมันคนอ่อนแอ...ไม่มีอะไรเหลือให้หนูพึ่งพิงอีกแล้ว ถ้าพ่อไม่ทำ...พวกนั้นมันคงเอาชีวิตพ่อไปจริงๆ ลูกอาจเกลียดพ่อไปชั่วชีวิต แต่พ่อหวังว่า...ซักวันหนึ่ง ลูกจะเข้าใจว่าพ่อไม่มีทางเลือกจริงๆ"

เจน: (น้ำเสียงเศร้าปนความแค้นใจ) "หนูอยากจะเข้าใจนะพ่อ...แต่พ่อรู้ไหมว่าเจ็บแค่ไหน? ที่ต้องเสียความฝันและชีวิตทั้งหมดของตัวเองเพราะความผิดพลาดของคนที่หนูรักและเคารพที่สุดในโลก"

พ่อ: (จับมือลูกสาวแน่น สายตาเศร้า) "ถ้าพ่อสามารถแลกชีวิตตัวเองเพื่อให้ลูกได้เป็นอิสระ...พ่อคงทำไปนานแล้ว ลูกเชื่อพ่อนะ เจน...พ่อจะหาเงินคืนมาให้และพาหนูกลับมา...แค่ให้เวลา..."

เจน: (ค่อยๆ ดึงมือออก น้ำตาไหลอาบแก้ม) "มันคงสายไปแล้วล่ะค่ะพ่อ...หนูจะจำทุกคำพูดของพ่อ แต่หนูก็จะไม่ลืมความเจ็บปวดนี้ไปจนตาย"

เจนรู้สึกเหมือนโลกกำลังจะพังทลายลงรอบตัวเธอ ขณะที่เธอก้าวออกจากบ้าน ความกดดันในใจเหมือนจะทำให้เธอหายใจไม่ออก สิ่งเดียวที่เธอรู้คือเธอต้องหนีจากชะตากรรมที่มืดมนนี้ ก่อนที่จะถูกจับตัวไปที่คาสิโนที่พ่อเคยตกอยู่ในวังวนของมัน

ในคืนที่มืดมิด เจนพบกับพิธานเพื่อนชายคนสนิทที่เธอเคยสนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก แม้ว่าเขาจะมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อเธอ แต่ตอนนี้เขาเป็นเพียงเพื่อนที่เธอพึ่งพาได้ในยามวิกฤต “หนีไปด้วยกันเถอะ” พิธานพูดเสียงกระซิบ ขณะเขากำลังมองหาทางออกที่ปลอดภัย “เราจะหาทางแก้ไขทุกอย่างเอง”

เจนพยักหน้า ขณะที่ทั้งคู่เริ่มวิ่งไปตามถนนที่คุ้นเคย แต่ความคุ้นเคยกลับดูแตกต่างออกไปในเวลานี้ ความรู้สึกของการเป็นนักโทษที่หนีออกจากการควบคุมทำให้เธอต้องมองหาที่ปลอดภัยตลอดเวลา พวกเขาก้าวเท้าไปอย่างรวดเร็ว หัวใจของเจนเต้นแรงจนแทบจะได้ยินเสียงตัวเอง

“พี่พิธาน... ถ้าพ่อรู้เรื่องนี้จะเกิดอะไรขึ้น?” เจนถามอย่างตื่นเต้น ความวิตกกังวลเริ่มเข้าครอบงำจิตใจของเธอ

“ไม่ต้องห่วง” พิธานตอบเสียงมั่นใจ

ในขณะที่พวกเขาวิ่งเข้าไปในซอยเล็ก ๆ เสียงรถยนต์และเสียงคนที่อยู่ห่างออกไปค่อย ๆ จางหาย เจนรู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวกำลังหยุดนิ่ง พวกเขาหยุดอยู่กลางความมืด เสียงลมหายใจหนักหน่วงทำให้เจนรู้สึกถึงความตึงเครียดที่กัดกินจิตใจ

“ไปที่ไหนต่อ?” เธอถาม ขณะที่เสียงหัวใจของเธอยังคงดังในหู

“ไปที่บ้านของพี่ก่อน” พิธานพูด “ที่นั่นเราจะวางแผนว่าจะทำยังไงต่อไป”

ฐากูลคือชายคนที่ติดพนันก้อนโตและพยายามเอาลูกสาวมาขัดดอก ในช่วงแรก เขาไม่ได้สนใจอะไรมากนัก จนกระทั่งเมื่อฐากูลออกไปจากห้อง เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานและสะดุดตากับภาพของหญิงสาวที่วางอยู่บนโต๊ะ ภาพเธอคนนั้นช่างเหมือนเธอคนที่เขารักในอดีตอย่างกับฝาแฝด ความคล้ายคลึงที่ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวในความทรงจำที่เจ็บปวด นึกถึงเวลาที่เคยมีความสุขด้วยกัน ก่อนที่จะต้องพรากจากกันไป เขาจดจ้องภาพของหญิงสาวในมืออย่างไม่วางตา ดวงตาของเธอสะท้อนความบริสุทธิ์ที่เขาเคยเห็นในคนรักของเขา ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเป็นเหมือนไฟที่ลุกโชนในใจ

“ทำไมเธอถึงเหมือนกับเธอคนนั้นได้ขนาดนี้ อย่างกับฝาแฝด?” เขาคิดในใจ ขณะที่ความรู้สึกต่างๆ เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในความคิด เขาไม่เคยลืมคนรักที่จากไป แต่ตอนนี้กลับมีผู้หญิงคนใหม่เข้ามาในชีวิต เขารู้ว่าเขาต้องการให้เธออยู่ในอ้อมแขนของเขา ไม่เพียงเพราะความงดงาม แต่ยังเป็นการเติมเต็มความว่างเปล่าที่หลงเหลืออยู่

“เธอต้องเป็นของฉัน”

เสียงในใจของเขาดังขึ้น เขาต้องการที่จะได้ครอบครองความรักที่สูญเสียไป และหญิงสาวคนนี้อาจเป็นทางออกที่เขาต้องการ เขาเริ่มวางแผนที่จะแบ่งปันช่วงเวลาแห่งความรักใหม่กับเธอ

“ไม่ว่าจะเกิดขึ้น ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไป”

เขาสั่งเสียงหนัก เมื่อภาพของเธอและคนรักเก่าผสมผสานกันในความคิด เขาตั้งใจแน่วแน่

“พาเธอมาที่นี่ให้เร็วที่สุด” เขาสั่งเสียงหนัก

“ครับ! แต่ว่า…” ลูกน้องตอบ “เธออาจจะไม่ยอมง่ายๆ”

เขายิ้มเยาะ ขณะที่ความรุนแรงในใจเริ่มเพิ่มพูน “ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่ยอม ฉันก็จะทำให้เธอยอม”

เสียงคำสั่งของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ และความมืดที่รายล้อมอยู่รอบตัวทำให้ทุกอย่างดูมีชีวิตชีวาขึ้น เขารู้ว่านี่อาจจะเป็นการเริ่มต้นของบางสิ่งที่อันตราย แต่ความปรารถนาในตัวเธอทำให้เขาหยุดไม่ได้

“เตรียมทีมให้พร้อม เราจะออกไปตามล่าเธอ” เขาพูดอย่างเด็ดขาด ก่อนที่จะหันไปมองที่รูปอีกครั้ง ใบหน้าของหญิงสาวดูงดงามและบริสุทธิ์ ราวกับว่าความสะอาดนั้นเป็นสิ่งที่เขาต้องการแย่งชิงมาให้ได้

ในคืนที่มืดมิดนี้ เขาจะไม่หยุดจนกว่าจะได้ครอบครองเธอ...

“นี่อาจจะเป็นโชคชะตาที่ฉันรอคอย” เขาคิดในใจ ขณะที่ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย ความมุ่งมั่นของเขาจะไม่เปลี่ยนแปลง และในยามนี้ ไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งเขาได้

การตามล่าเริ่มขึ้นแล้ว...

……………………..

ในค่ำคืนที่แสนเงียบสงบ เสียงของเครื่องบินที่บินสูงเหนือท้องฟ้าสดใสสาดส่องลงมา เขาก้าวลงจากเครื่องบินในชุดดำสนิท สายตาแสดงถึงความเด็ดขาดและเต็มไปด้วยอำนาจ ที่นั่งอยู่ในห้องพักหรูหราในกรุงเทพฯ เป็นสถานที่ที่เขาไม่ค่อยเข้ามาเยือน แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป

เมื่อลูกน้องเห็นเขาเดินเข้ามา พวกเขาต่างรู้สึกถึงความตื่นตระหนกในใจ ไม่ใช่เพราะเขากลัว แต่เพราะเขาไม่เคยออกมาทำงานเองแบบนี้ ในอดีตเขาเคยใช้การสั่งการผ่านลูกน้องอยู่เสมอ แต่การมาที่เมืองไทยในครั้งนี้เพื่อ “รับ” ผู้หญิงคนหนึ่งทำให้พวกเขารู้สึกถึงความเข้มงวดที่ซ่อนอยู่ในตัวเขา

“ทุกอย่างต้องเรียบร้อย” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยอำนาจ “ฉันไม่ต้องการให้มีข้อผิดพลาด”

“ครับนาย” ลูกน้องพยักหน้า ยังคงรู้สึกหวั่นเกรง แม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวปกติ แต่ภายในใจเต็มไปด้วยความตึงเครียด เมื่อเขารู้ว่านายของเขาไม่เคยมีความอดทนต่อความล้มเหลว

เขานึกถึงเหตุการณ์ในอดีต เมื่อหลายปีก่อนที่เขาก็มาที่นี่เพื่อรับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ตอนนั้นเธอมีเสน่ห์ที่แตกต่าง เธอทำให้เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสอีกครั้ง ตอนนี้เขาตั้งใจจะไม่ปล่อยให้ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นซ้ำรอย

“จัดการเรื่องข้อมูลของเธอให้เรียบร้อย” เขาสั่ง พร้อมส่งสายตามองไปยังลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “เราจะไม่มีการกลับตัว”

คำพูดของเขาดังหนักแน่น และทำให้บรรยากาศรอบตัวดูเข้มข้นยิ่งขึ้น ความมุ่งมั่นที่จะได้มาซึ่งสิ่งที่เขาต้องการ ทำให้ทุกคนรู้สึกได้ถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ในใจของเขา

“เมื่อเราเจอเธอ อย่าทำให้เธอตกใจ” เขาเตือน “แต่ต้องทำให้เธอเข้าใจว่าไม่มีทางหนี”

ในใจของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและแรงปรารถนา เขาจะไม่หยุดจนกว่าเขาจะได้ตัวเธอมา... และสิ่งที่เขาต้อง