“แหวนแต่งงานไงหนูปุณ” ฉันลืมไปได้ยังไงว่าตัวเองกำลังจะต้องแต่งงาน ฉันหันไปมองใบหน้านิ่งของคุณติณณ์ที่มองมาเขาคงดูออกว่าฉันลืมจริง ๆ สายตาดุที่ส่งมาให้ทำให้ฉันต้องเลือกที่จะเดินหยิบแคชตาล็อกแล้วเดินไปที่โซฟาที่มีแม่ของเขานั่งอยู่ อย่างน้อย ๆ แม่ของคุณติณณ์สามารถปกป้องฉันได้
“หนูว่าไม่ต้องก็ได้นะคะ คุณท่าน เราแค่แต่งงานแก้เคล็ดเฉย ๆ ไม่ใช่เหรอคะ”
“ได้ยังไงหนูปุณ พระท่านบอกให้แต่งงานกันจริง ๆ จัดทะเบียนสมรสก็ต้องมีแหวนสิจ๊ะ” มือของคุณท่านลูบหัวฉันด้วยความเอ็นดูและอบอุ่นแค่นี้ก็คิดถึงแม่ตัวเองจังเลย
“งั้นคุณท่านเลือกให้ปุณหน่อยนะคะ”
“เอาแบบนั้นเหรอจ๊ะ”
“ค่ะ” ฉันยังยืนยันคำตอบของตัวเองเหมือนเดิม ฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องเพชรมากนักจึงปล่อยให้คุณท่านจัดการให้เรียบร้อยเลยดีกว่า ไม่ได้อยากจะอะไรมากมายเพราะเราไม่ได้แต่งงานกันจริง ๆ สักหน่อย
“เราจะไปบ้านหนูเมื่อไหร่กันดีจ๊ะ”
“หนูยังไม่ได้คุยกับที่บ
