“ไปเอาเสื้อมาคุมขา รถของโรงพยาบาลกำลังเคลื่อนย้ายตัวของคุณติณณ์ ภายในรถของโรงพยาบาลที่ฉันนั่งมาด้วย กางเกงขาสั้นที่สั้นอยู่แล้วเวลานั่งกางเกงจะสั้นขึ้นอีก ฉันหันไปสบตากับเขาพอดีสายตาเฉียดเฉือนของเขาทำให้ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดรึเปล่า แค่กางเกงมันสั้นแต่ไม่ได้โป๊จนน่าเกลียดอะไรทำไมเขาต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นด้วย
“ปุณจะไปหาผ้าที่ไหนมาใส่ ปุณรีบมาหาคุณติณณ์ไง” ฉันเบื่อความเจ้าบงการของเขาจริง ๆ ในรถพยาบาลจะให้ฉันไปหาผ้าอะไรมาคุมขานอกจากผ้าห่อศพเท่านั้นแหละซึ่งฉันไม่เอามาคุมขาตัวเองเด็ดขาด ภายในไม่ได้มีแค่ฉันและคุณติณณ์สองคนแต่ยังมีพี่พยาบาลและบุรุษพยาบาลที่นั่งไปส่งด้วย
“ปุณ”
“เงียบไปเลยนะคุณติณณ์ มันไม่ได้โป๊อะไรเลย” ตอนนี้ฉันเริ่มง่วงเพราะเวลานี้คือเวลานอนแต่วันนี้ตีสองกว่าฉันยังต้องมานั่งดูอาการของเขาอีก ฉันอยากจะบ้าตายคนไม่ได้นอนอย่างฉันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันทีและนี
