เจเนอรัลเบ๊ 2
1138 Words
เวลาสิบโมงตรงเป๊ะ ถาดใส่กาแฟดำที่ชงด้วยน้ำแร่ที่อิมพอร์ตมาจากนอกโลก ส่งตรงมาเพื่อท่านประธานโดยเฉพาะ และคุกกี้ข้าวโอ๊ตโฮลวีตที่โคตรแพงเพราะทางร้านเคลมว่าคุณภาพเลิศ มีประโยชน์ต่อร่างกายชนิดที่กินปุ๊บ ตายปั๊บ จะบ้าเหรอ! กินแล้วหล่อดูดีมีออร่าแบบบอสของเธอต่างหาก ถูกวางลงบนโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ซึ่งท่วมท้นไปด้วยแฟ้มที่รอการอนุมัติจากบอสใหญ่ของดิคลาสเซ่
“บอสคะ กาแฟกับคุกกี้ค่ะ”
เมื่อเห็นว่าคีรีไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง เลขาฯ สาวอย่างเธอซึ่งกลัวว่าเขาอาจจะตายไปแล้ว เพราะเห็นว่าชายหนุ่มเพ่งตามองอยู่ที่เอกสารหน้าเดิมเป็นเวลากว่าสามนาทีโดยที่ไม่ขยับเขยื้อนหรือไหวติงเลยแม้แต่น้อย จึงต้องเอ่ยปากบอกเพื่อจะได้รู้ว่าเขายังอยู่ดีหรือเปล่า
“ผมรู้แล้ว ขอบใจ”
“บอสมีอะไรให้ดิฉันรับใช้อีกไหมคะ”
“ไม่มี ทำตามแค่ที่ภาวินบอกก็พอ”
“ค่ะ”
หน้าที่ของเพลงจันทร์ในวันนี้นอกจากจัดตารางงานและนัดหมายการประชุมกับฝ่ายต่างๆ แล้ว ก็ยังต้องหาร้านดอกไม้เพื่อจัดส่งให้เป็นของขวัญวันเกิดดาราสาวที่อยู่ในลิสต์ประเภทที่หนึ่ง ที่ภาวินบอกว่าเป็นคู่ควง จึงต้องเอาใจเป็นพิเศษ เจ้าหล่อนจึงจัดหนักจัดเต็ม เพราะงบที่คีรีให้มานั้นอันลิมิตใช้ได้แบบไม่อั้น ดอกไม้ที่หล่อนสั่งในวันนี้สนนราคาจึงอยู่ที่ห้าหมื่นบาทถ้วน พร้อมด้วยการ์ดใบเล็กๆ มีข้อความที่ชะนีนางไหนอ่านแล้วต้องระทดระทวยอย่างแน่นอน
ผลัวะ! เสียงผลักประตูอย่างแรงทำให้เพลงจันทร์ที่ก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าคอมเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายของเธอที่กำลังมองมายังเธอเช่นกัน แววตาเขียวปั๊ดที่ส่งมา ทำให้เพลงจันทร์รู้ตัวว่ากำลังโดนกริ้วอยู่เป็นแน่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเท่านั้น
“คุณจันทร์ วันนี้คุณส่งดอกไม้ไปให้ใคร”
เพลงจันทร์พยายามนึกชื่อ ปิ๊ง! “คุณยาหยีค่ะ วันนี้วันเกิดเธอ”
“แล้วในการ์ดคุณเขียนว่าอะไร”
เพลงจันทร์มองหน้าเขาแล้วบิดตัวเล็กน้อยด้วยว่าเจ้าหล่อนรู้สึกเขินข้อความบนการ์ดใบเล็กๆ ที่แนบไปกับช่อดอกไม้ที่หญิงสาวเป็นคนคิดเองกับมือ
“ก็..”
เมื่อได้ฟังในสิ่งที่เลขาฯ คนใหม่ซึ่งมาทำงานให้เขาได้เพียงแค่สองวัน แต่แค่สองวันก็สามารถสร้างความบรรลัยให้ชีวิตของเขาได้อย่างมากมายมหาศาล คีรีมองเจ้าของดวงตาใสแป๋วที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวว่ากำลังนำเรื่องซวยๆ มาให้เขา ชายหนุ่มถึงกับยกมือขึ้นมากุมขมับ ก่อนจะเอ่ยทวนข้อความบนการ์ดนั่นอีกครั้ง
“สุขสันต์วันเกิดนะยอดยาหยีของพี่ ขอให้ปีนี้หนูมีความสุขมากๆ แล้วอยู่เป็นที่รักของพี่ตลอดไปนะ รักนะจุ๊บๆ”
“หูย สมกับเป็นบอส จำได้ทุกตัวอักษรไม่มีตกหล่นแม้แต่คำเดียว”
ดูเหมือนคนตรงหน้าของเขาจะยังไม่รู้ว่าหายนะกำลังจะเกิดในไม่ช้านี้
“คุณจันทร์”
“คะบอส”
“คุณยาหยีกำลังจะมาที่นี่”
“ให้ดิฉันเตรียมอะไรไว้ต้อบรับเธอดีคะ”
“เตรียม”
“อะไรดีคะ เค้กชิ้นเล็กๆ น่ารักๆ ดีไหมคะ ผู้หญิงชอบอะไรแบบนี้”
“เตรียมตัวเตรียมใจ”
“เตรียม..อะไรนะคะ”
เพลงจันทร์มั่นว่าหูของเธอยังใช้การได้ดี เพียงแต่ไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยินว่าทำไมต้องเตรียมตัวเตรียมใจด้วย
“ไม่ใช่แค่ยาหยี แต่ยาณีก็จะมาด้วย”
“ยาหยี ยาณี พยางค์หน้าเหมือนกัน คุณเขาเป็นพี่น้องกันหรือคะ”
“คุณลองเปิดนัดหมายส่วนตัวแล้วก็รายชื่อผู้หญิงในนั้นดู”
สีหน้าท่าทางของคีรีและลางสังหรณ์อันรุนแรงของเธอบอกว่าจะมีเรื่องฉห.บางอย่างเกิดขึ้น เพลงจันทร์หยิบไอแพดที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาก่อนจะใส่รหัสปลดล็อกหน้าจอแล้วรีบเข้าโปรแกรมที่ใช้บันทึกรายชื่อบรรดาสาวๆ ของบอส
“ฉิบหายแล้ว!”
-คุณยาหยี เกิด 9 พฤษภาคม 25xx
-คุณยาณี เกิด 9 เมษายน 25xx
“วันนี้วันที่ 9 เมษายน” เลขาสาวที่รู้ตัวว่ากำลังจะงานเข้าหันไปมองบอสที่โน้มตัวลงมามองหน้าเธอโดยใช้มือทั้งสองข้างค้ำกับโต๊ะเอาไว้ เจ้าหล่อนมองหน้าเขาก่อนจะส่งยิ้มหวานหยดย้อยชนิดที่นางงามที่ยิ้มให้คนดูตอนประกวดยังต้องอาย
“คุณจันทร์!!”
แววตาอาฆาตมาดร้ายที่กำลังจ้องมองมายังเธอทำให้เพลงจันทร์ที่รู้ตัวว่าทำผิดอย่างใหญ่หลวงต้องรีบก้มหน้าก้มตาเพราะเกรงว่าถ้าเผลอสบตากับบอสใหญ่แห่งดิคลาสเซ่กรุ๊ปที่บัดนี้แก้มทั้งสองข้างของเขาแดงเถือก เพราะโดนฝ่ามืออรหันต์ของยายีและยาณี สองดาราสาวที่บังเอิญถ่ายละครเรื่องเดียวกันพอดี เมื่อมีคนส่งดอกไปให้จึงมีการพูดจาข่มกันในกองแล้วโป๊ะแตกเมื่อเป็นช่อดอกไม้อวยพรวันเกิดของอีกคน แต่กลับถูกส่งไปให้อีกคน ผลลัพธ์ที่ได้จึงเป็นรอยฝ่ามือที่แสดงบนใบหน้าของบอสเธอในตอนนี้
“ดิฉันขอโทษค่ะ”
“คุณมาทำงานให้ผมสองวัน แต่ทำให้เรื่องปวดหัวให้มากกว่าคนที่ทำงานให้ผมมาสองปี ผมจะทำยังไงกับคุณดีนะ”
“บอสจะไล่ดิฉันออกหรือคะ”
กว่าเพลงจันทร์จะหาเสียงของตนเองเจอและพยายามเปล่งมันออกไป ช่างยากเย็นแสนเข็ญยิ่งกว่าเข็นหมูหวานไปออกกำลังกายเสียอีก
คีรีเอนหลังพิงพนักของโซฟา ก่อนจะเงยหน้ามองคุณเลขาที่เอาแต่กุมหน้างุดๆ ถามว่าเขาโกรธไหม ตอบเลยว่าโกรธ แต่ถามว่าจะไล่ออกไหม..
“คุณคิดว่าผมสมควรทำแบบนั้นเหรอ”
“ถ้าถามดิฉันก็คงต้องตอบว่าไม่ค่ะ เพราะดิฉันไม่อยากตกงาน”
“แล้วคุณจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง”
สาบานเถอะ ! เมื่อกี้เธอแอบเห็นแววพราวระยับในดวงตาของเขาด้วย หรือว่าเขาจะคิดทำมิดีมิร้ายกับเรา ‘ม่าย! ฉันจะเก็บซิงไว้ให้พี่อุคของฉัน ถึงบอสจะหล่อโฮกแค่ไหนแต่ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันมอบกายถวายตัวให้ผู้ชายแบบนี้เด็ดขาด’
“แล้วแต่บอสเลยค่ะ”
“แน่ใจนะ..”
แม้ว่าจะไม่แน่ใจ แต่สมองก็บังคับให้ปากของเจ้าหล่อนพูดออกไปว่า..
“ค่ะ”
- Writer
