"Maria, harap ettin kendini. Ağlama artık lütfen," Rojda abla sabahtan beridir beni teselli edip duruyordu. Odanın köşesinde duvarın dibinde oturmuş, kollarımı bacaklarıma dolamış ve başım dizlerimin üstünde olacak şekilde pozisyonumu bozmadan ağlıyordum. Böyle olmasını istememiştim ama olmuştu işte. Sabah yaşanan tatsız olaydan sonra çekip gitmişti. Onun öfke içinde kahvaltı bile yapmadan gitmesi ile Rojda abla yanıma gelmişti. Emine hanım da bana laf atmak ve aşağılamak için gelmişti ama Zehra Hanımağa onu odamdan göndermişti. Annemde beni görmeye gelmişti, fakat ben kimseyi yanımda istemiyordum. Zehra Hanımağa'nın emri yüzünden Rojda abla tek yanımda idi.
"O cadaloz yüzünden oğlum bir karış suratla çekip gitti! Allah bilir ne dedi de oğlum öfkelendi! Biz bebek beklerken oğlumu kendisi
