Overrated

Chapter 33 – Name Your Price

Hindi pumayag si Jiro sa kagustuhan ni Keito, kahit ilang beses pa itong nagpumilit.

In the end, sinabi na lang ni Keito na kakausapin niya ang kanilang current head para sabihin ang tungkol sa relasyon namin.

Matapos namin mag-usap ay nagtungo na kami sa kani-kanilang kuwarto para magpahinga.

Hindi ako makatulog.

Hindi ko maalis sa isip ko na napaka gandang buhay ang naghihintay kay Jiro sa Japan. Nandoon ang pamilya niya. Nandoon ang mga taong tunay na nagmamahal sa kaniya. Napatunayan pa iyon ni Keito, nang maglabas siya ng laptop at makausap si Jiro ang mga tiyahen niya sa Japan. Lahat sila, nag-iyakan sa kanilang reunion, at alam ko na sabik na sabik na rin si Jiro sa kanila.

Kitang-kita ko `yun kanina sa kan’yang mga mata.

Umikot ako sa kama at nagbuntong hininga.

Kung totoong hindi matatanggap ng pamilya ni Jiro ang tungkol sa amin, hindi siya makakabalik.

Hindi.

Hindi niya gugustuhing bumalik pa sa Japan.

Kung ganoon... nagiging sagabal ba ako sa kaligayahan niya?

May narinig akong mahinang katok sa pinto.

Agad akong tumayo sa kama para buksan iyon.

“Jiro?” tawag ko.

“It’s me,” sagot ni Keito na nakatitig nanaman sa akin ng masama.

Isasara ko sana `uli ang pinto ng iharang niya ang kaniyang katawan.

“I just want to talk!” sabi niya.

Binuksan ko ang pinto nang tuluyan at pinapasok siya. Naka boxers lang ako noon, kaya kinuha ko ang robe sa tabi ng kama ko at isunuot iyon.

“It’s no use, you know,” sabi ko sa kaniya. “You can convince me all you want, but it’s Jiro’s life and there’s nothing I can do if he doesn’t want to go with you.”

“I know, that’s why I want you to leave him.” nagpanting ang tainga ko sa kaniyang sinabi. “Name your price.”

Lalong kumulo ang dugu ko.

Nilapitan ko siya at pinagtulakan palabas ng silid.

“If that’s all you want to say, then leave. I’m warning you. I won’t just sit here while you insult me!”

“I only want what’s best for my cousin!” singasing niya. “Do you think you can make him happy? Do you think that this is the life that fits a person of Kenjiro’s stature and upbringing?!”

“Do you even know what Jiro went through all these years?” sabi ko pabalik, nagpipigil ng galit. “I may not be able to give everything Jiro wants. I may not even be his best choice, but I know that we are happy, and that I will always be by his side.” patuloy ko. “I love Jiro. And no amount in this world could ever be enough to tear us apart.”

Nagulat ako sa aking sinabi.

Mukhang nasagot ko ang tanong ko sa sarili kanina.

“Huh, every one has their price,” sabi pa niya, at `di ko napigilan ang sarili na sapakin siya.

Bumagsak siya sa lapag. Dinaan niya ang kamao niya sa pumutok niyang labi.

“I was willing to sell myself just to save him,” sabi ko sa kaniya. “Do you even know what happened to your cousin? You keep implying that you come from such a powerful family, yet you couldn’t even save him from his mother?” napadura ako sa lapag, sobrang galit sa kaniyang pang-iinsulto.

“You are all useless! I was the one who saved Jiro. I was the one who found him, and in the process, he was able to save me as well. We were both broken, but we picked ourselves up and gave each other parts of ourselves that the other was missing. He is part of me now, and nothing in this world can ever break us again.”

“You are not making sense,” sabi ng tarantadong pinsan ni Jiro.

“Yeah, I guess a privileged brat like you could never understand how deep our relationship is,” napailing ako. “No. Only the broken can really know what it is to be truly loved.”

Pumunta ako sa pinto at binuksan iyon nang malaki.

“Now, leave.”

Pinagpagan niya ang sarili na para bang bali wala lang ang lahat.

“I may not know about the hardships Kenjiro went through here in your country.” pahabol pa niya. “But what’s important is how he will be living his life from now on. I do not accept this... abnormal relationship. Society will never approve of it. And I will save my cousin before you destroy the rest of his life.”

Binalibag ko ang pinto pagkalabas ni Keito.

Lalong hindi ako makakatulog nito, dahil sa sobrang galit. Naisipan ko na lang tignan ang mga gamit sa silid.

May sariling banyo ang kuwarto ko na may bathtub. May mini bar din dito na puno ng mga bottles of wine at vodka, may champagne pa!

Kinuha ko ang mga ito at naisipang ubusin para tumaas ang bill ni Keito.

Kabubukas ko pa lang ng ikalawang bote ng vodka nang may kumatok nanaman sa pinto.

Naiirita ko’ng binuksan ito, at ibinuhos ang vodka sa taong nakatayo roon.

“Wah!”

Nanlaki ang mga mata ko nang makita si Jiro na nakataas ang mga kamay at nakabukas ang bibig sa lamig ng alak na tumutulo mula sa kaniyang ulo!

”Jiro?”

Tinakpan ni Jiro ang bibig ko at itinulak ako papasok sa aking kuwarto. Sinara niya ang pinto ko at ikinandado ito.

“Ba’t mo ko binuhusan ng alak?” nakasimangot siya sa akin. Nabasa ang suot niyang bath robe at ang kamiseta niya sa loob.

“A-akala ko...”

“Pinuntahan ka ni Keito, ano?” tanong niya, “Narinig kong may mga pintong nagbalibagan kanina.”

“Oo.” amin ko sa kaniya. “Pinilit niyang makipaghiwalay ako sa `yo. Inalok pa niya ko ng pera!” naiinis kong sinabi.

“Sira ulo talaga `yun...” lalabas sana siya, pero pinigilan ko siya.

“`Wag mo nang puntahan, Jiro, nakabawi naman ako ng isang sapak, eh,” sabi ko.

“Sinapak mo si Keito?” nanlaki ang mga mata niya. “Alam mo ba, aikido champion `yun noong nasa grade school kami?”

Nagulat ako. Kaya pala kahit bumagsak siya, eh, parang bali-wala lang sa kaniya ang sapak ko!

“Mukha namang wala s’yang balak mang-away, nang-insulto lang talaga siya.”

“Naku, subukan lang niyang saktan ka! Makikita niya!” galit na sabi ni Jiro na nakakuyom ang mga kamay.

“Haay... halika nga rito...” Niyakap ko si Jiro at hinalikay sa ulo niyang basa sa vodka. “Sorry, nabasa kita...” inalis ko ang basa niyang bath robe at kamiseta. Boxers lang ang suot niya sa ilalim nito.

“Ano ba yang iniinom mo?” tanong niya.

“Vodka. Nakuha ko sa bar.”

Inabot ni Jiro ang bote mula sa akin at ininom ang natira dito. Straight. Tapos ay pumunta siya sa bar at tinignan ang iba pang mga alak doon.

“Oh, champagne!” sabi niya.

“Gusto mo?” tanong ko sa kaniya.

Tumingin siya sa akin at ngumiti nang mapang-akit.

“Nanlalagkit ako sa binuhos mo sa akin, dapat linisin mo muna ako.”

Binalik ko ang ngiti niya at hinatak siya papunta sa banyo.

“Since Keito went through all the trouble of booking this suite for us, `di ba tama lang na malubos natin ito?” sabi ko.

“Lubus lubusin na natin!” sagot ni Jiro na nagmamadaling inalis ang suot niyang boxers. Agad siyang tumalon sa akin.

Sinalo ko naman siya sa aking mga bisig. Inikot niya ang mga binti niya sa akin, at nagtagpo ang mga labi namin sa isang mainit na halik.

Tinulak niya pababa ng aking balikat ang suot kong robe. Sinama ko naman siya sa bath tub at ibinaba siya sa loob nito habang inaalis ang aking boxers.

Binuksan ko ang lahat ng gripo sa pag pasok sa tub, pati na ang mainit na shower na umulan sa mga katawan naming nag-iinit para sa isa’t-isa. Muli kong binuhat si Jiro at itinulak siya sa pader. Hinimas ko ang likod niya, pababa sa kaniyang gulugod. Kinapa ko ang bukasan sa dulo nito at pinasok dito ang aking daliri.

“Nahh!” napaungol si Jiro. “Bicoy... bilisan mo...”

Inilabas pasok ko pa ang aking daliri ng ilang ulit bago ko itinulak papasok ang t**i kong sabik na sabik na sa kaniya.

Napuno ng nakakalibog na ungol ni Jiro ang banyo.

Ibinuhos namin ang aming galit sa aming pagtatalik. Ilang beses kong binayo si Jiro sa banyo, at matapos noon ay lumipat kami sa kama at binuksan ang bote ng champagne.

Jiro went wild.

Ngayon alam ko na kung bakit ayaw niyang uminom sa labas!

Walang hiya-hiya siyang umupo sa aking mukha, at habang kinakain ko siya ay umikot siya at inabot ang t**i ko na kaniya ring nilantakan!

Tapos noon ay pumaibabaw siya sa akin at walang sawang sinakyan ang aking alaga na halos matuyot sa dami ng t***d na pinalabas niya.

Hindi ko na namalayan kung kailan kami nakatulog, alam ko lang ay parami ng parami ang mga boteng walang laman na nagkalat sa lapag.

Nagising na lang kami sa galit na katok sa pinto at sa muted na boses ng pinsan ni Jiro.

“Wah... anong oras na?” tanong ko habang kapit ang nananakit kong ulo.

“Ayoko nang pumasok...” ungol ni Jiro na nakapulupot sa katawan ko.

“Sandali, may tao...”

Tatayo na ako nang hatakin ako ni Jiro pabalik at ihiga `uli sa kama.

“Bicoy... One more time...” sabi nito habang umaakyat sa akin.

“Jiro, sandali...”

Muling may bumalibag sa pinto. Napatingin ako rito. Hinawakan naman ni Jiro ang mukha ko at hinalikan ang aking labi.

“`Wag mong pansinin... aalis din `yan...” bulong niya sa akin.

Pero hindi umalis ang kaniyang pinsan.

May malakas na bumalibag sa pinto na biglang bumukas papasok.

Napatingin kaming pareho kay Keito na nakatayo sa may pintuan. Hinihingal siya, at mukhang galit na galit, lalo na nang makitang nakapatong sa akin ang kaniyang pinsan.

Nagsalita siya ng mabilis sa Hapon.

Sinagot naman ito ni Jiro nang pabalang.

Hindi ko man maintindihan, alam kong puro mura ang lumabas sa mga bunganga nila.

Napatingin na lang ako, from one person to another, habang nagsasagutan sila, nanatili naman si Jiro na nakakandong sa aking junior na matagal nang nahiya.

“This is it, Keito.” sigaw ni Jiro, finally in English. “This is me now. I had to do this for a living to stay alive. That’s how it’s been since I got here. And that’s how I would have stayed if it wasn’t for Bicoy.” umalis din si Jiro sa ibabaw ko at umupo sa kama. Kinuha ko ang kumot at ibinalabal iyon sa aming dalawa. “If it wasn’t for Bicoy, I would still be selling myself to anyone willing to pay for a f**k. If it wasn’t for him, I wouldn’t have a place to call home with a new family who actually cares for me!”

“But I am your family!” singit ni Keito. “We were all so worried about you! And now that I finally found you...”

“You would never have found me, if it wasn’t for Bicoy!” tabla ni Jiro. “He was the one who introduced me to Blue Ridges, and the only reason I became a model was because I wanted to save him.”

Natahimik si Keito. Hinabol ni Jiro ang hininga niya. Nanginginig ang katawan niya sa galit.

“I owe this person my like, Keito.” patuloy niya. “He is my life. And no one, not even the whole Akari clan, has a right to separate us!” huminga ng malalim si Jiro at humarap sa akin. Hinatak niya ako palapit.

“Now, I think you owe my boy friend an apology!” sabi niya sa pinsan niya.

Hindi gumalaw si Keito.

Tumayo si Jiro sa kama at hinatak ang kamay ko.

“Come on, Bicoy, it’s time to leave,” sabi niya.

“Wait!” biglang sabi ni Keito.

Yumuko siya sa harap namin. A perfect 45 degree angle.

“I apologize,” sabi niya. “I’m sorry for insulting you last night, Bicoy. I had no idea what you two had been through, and have acted inappropriately. Please forgive me.”

“A-apology accepted...” sagot ko naman.