Overrated

Chapter 26 – Broken Prince

That week, parang ang layo ko kay Jiro na walang imik sa akin.

Mag-usap man kami, puros one syllable lang ang mga sagot niya.

Come Thursday, nagsabi siya sa amin na may kailangan s’yang ayusin sa Bulacan.

“Tumawag sa akin ang Tita ko, may ipapaayos daw sa bubong ng bahay, at kailangan nandoon ako,” sabi niya. “Naisip ko na rin that I have over stayed my welcome. Kaya babalik na `ko sa Bulacan sa Friday.”

“Ganoon ba?” malungkot na tanong ni Tita. “Ba’t hindi ka na lang sa Sabado umuwi para masamahan ka ni Bicoy? Tapos ay bumalik kayo sa Linggo?”

“Hindi na po, Tita, sobrang tagal na po ng stay ko rito, nakakahiya na pong sobra,” sabi niya. “Besides, may pupuntahan pa po si Bicoy sa Sabado, `di ba Bicoy?”

Hindi ko siya sinagot. Alam ko naman ang tunay na dahilan kung bakit siya aalis, eh. Hindi na niya ako kaya.

Tulad ng iba kong mga naka-relasyos, hindi rin siya nakatagal sa akin.

“Talaga bang hindi ka na namin mapipilit na tumira rito?” sabi ni Tita. Talagang napamahal na sa kaniya si Jiro. At sino ba naman ang hindi?

“Pasensya na po, Tita, dadalaw na lang po ako `pag may okasyon,” sabi niya. “Tutal po, malapit na ang November, p’wede po akong dumaan sa undas.”

“Ay tama, bibisita kami sa magulang ni Bicoy, sumama ka na lang sa amin.”

Nang gabing iyon, wala pa rin siyang kibo sa akin.

“Aalis ka na ba talaga bukas?” tanong ko sa kaniya.

“Oo,” tipid niyang sagot.

“Bakit?”

“Kailangan.”

“Paano na ako?”

“Magkikita pa rin tayo sa school.”

“That’s not what I meant.”

“Then what do you mean?”

Umupo ako sa aking kutson at tinignan siya na nakahiga sa kama. Diretso siyang nakatitig sa kisame.

“You know exactly what I mean, Jiro,” I hissed. “sabi mo hindi mo ako iiwan?!”

“Hindi naman talaga kita iiwan, eh. Babalik lang ako sa Bulacan.”

“At hindi pag-iwan ang tawag mo doon?! Lalayuan mo na ako! Sumusuko ka na sa akin!”

“Hindi ako sumusuko. Kailan man hindi ako susuko.”

“P`wes, bakit mo ako lalayuan?” lumapit ako sa kama, kumapit sa braso niya. Hindi pa rin siya tumingin sa akin.

“Hindi porket lalayo ako, eh, iiwan na kita. Hindi ibig sabihin noon sumuko na ako sa `yo. Gusto ko lang mag-isip.”

“At `di ka makapag-isip sa tabi ko?”

Sa wakas, tumingin si Jiro sa akin. Tumulo ang isang butil ng luha mula sa kaliwa niyang mata.

“My mind is clouded when I’m with you. Masyado ko iniisip na masaya ako. Hindi ko makita ang big picture.”

“Anong big picture ang sinasabi mo?”

Umupo si Jiro sa kama at hinimas ang mukha ko.

“Bicoy, mederu... “ bulong niya.

“Ayoko pang matulog!” sagot ko sa kaniya. “Ayokong umuwi ka pa sa Bulacan!”

“Bakit?” tanong niya.

“D-dahil... dahil gusto kong kasama kita rito!”

“Bakit?”

“Dahil gusto kong alagaan ka!”

“Bakit?”

“Ba’t ba puro bakit ka? Hindi pa ba sapat ang mga sinabi kong dahilan? Kaibigan kita! Gusto ko ligtas ka! Ayokong hindi ko alam kung anong ginagawa mo!”

“Bakit?”

Padabog akong upumo sa kama at hinawakan ang magkabila niyang balikat.

“Bakit ka ba puro bakit?” yinugyog ko siya. “Ano pa bang gusto mong sabihin ko?!”

“Wala,” sagot niya. “Hindi na importante iyon.” Niyakap niya ako. “Wala tayong pasok bukas sa umaga, `di ba?” inalis niya ang suot niyang kamiseta. “Puwede tayong magpuyat.”

Nagulat ako nang bigla niya akong halikan.

Hinimas niya ang dibdib ko at sumakay sa aking kandungan.

“Let me tell you a fairy tale, Bicoy, sana makinig ka hanggang sa dulo nito.”

“Once upon a time, a broken prince met an angel...”

“Napaka dalisay ng anghel na `yun, na hindi masikmura ng prinsipe na ipakita ang tunay na pagkatao niya. So he decided to create an alternate version of his twisted fairytale. Doon, malinis siya. Doon, walang bumaboy sa kaniya. Doon, hindi siya pira-piraso at duguan. At ang saya-saya niya dahil sa version na `yun, mayroon siyang best friend na tinrato siya na parang tunay na prinsipe.”

“Anong-“ hinawakan ni Jiro ang bibig ko, pinigilan akong magsalita.

“Bicoy...” patuloy niya, “Wala kang alam sa mga pinagdaanan ko mula nang ikasal `uli ang nanay ko.” Huminga siya nang malalim, at tuluyan nang tumulo ang mga luha sa kaniyang mga mata.

“The real reason she sent me away was because she caught my step father raping me.” Sinubukan ko muling magsalita, pero humigpit ang kapit niya sa bibig ko. “It wasn’t the first, nor the last, at kinailangan niya akong itago sa Bulacan para hindi na ako mamolestiya.

Pero matapos no’n, unti-unting nawala ang sustento niya sa akin, hanggang sa tumigil na lang ito. Wala akong ibang nalapitan... wala akong ibang nagawa kaya... kaya napilitan akong ibenta ang katawan ko para lang may makain ako araw-araw.

All through senior high... iba’t-ibang lalaki ang nakasama ko para lang buhayin ang sarili ko... Remember that time you saw me sick near the MRT station?”

Tumango ako.

“Galing ako sa booking noon... Hindi ko alam na group s*x pala ang gusto nila, at hindi nila ako pinaalis hanggang umaga. Even that time Jojo saw me with someone... Lasing ako noon, at papasok kami sa motel ng kliyente ko. But he was also drunk back then, kaya hindi ako nagsinungaling nang sinabi kong walang nangyari sa amin noon.

Walang friend na bakla, Bicoy. Ako lang. All that time, ako ang kaawa-awang bakla na kailangan magpantasya para lang makakapit sa miserable kong buhay.”

“Nang dumating ka, nang iligtas mo ako na parang anghel na nagniningning noong lugmok na lugmok na ako, noon ko na realize kung gaano nakakadiri ang mga ginagawa ko. Hindi mo alam, Bicoy, but I was seriously thinking about ending it all back then. Balak ko na sanang tumalon sa riles ng tren para tapusin na nag lahat. Pero matapos mo akong iligtas... naisip ko na gusto ko nang magbago. I wanted to be good enough to be your friend... Hindi ko inakalang pareho lang pala tayo nang pinagdadaanan...”

“Hindi...“ bawi niya, umiiling. “You were different. I was doing it all for myself... but you... you were doing it out of love for Tita Lucy... mas noble ang reasons mo. And I thought it was beautiful... so pure and beautiful, that I felt so ashamed of myself and knew that I should never taint you.”

“A-anong noble doon?” tanong ko, kapit ang kaniyang kamay. “Jiro... wala kang choice... you were doing those things to survive... ako... marami akong puwedeng gawin!”

“Pero ginawa mo pa rin iyon para sa Tita mo,” sabi niya. “Kaya nga naisip ko, gusto kitang iligtas. I wanted to be the one to save you.”

Muli niya akong hinalikan.

Malalim na halik. Ipinasok niya ang dila niya sa bibig ko. Hinimas ng nanlalamig niyang mga kamay ang dibdib ko at umikot ang mga hinlalaki niya sa magkabila kong u***g.

Kinilabutan ako.

Pumwesto pa siya sa kandungan ko, iginiling ang hips niya sa katawan ko, idinikit ang katigasan niya sa ari kong nagsimula nang tumayo.

“Gusto mo bang makita ang tunay na Jiro?” bulong niya sa tenga ko matapos ang mahaba at nakakahingal na halik. “Wala akong itatago sa `yo ngayong gabi,” patuloy niya habang ang mga kamay niya ay bumaba at kumapit sa nagngangalit kong ari. Yumuko siya at dinilaan ito, dahan-dahan, mula base hanggang tip kung saan pinaikot niya ang dila niya bago ito tuluyang sinubo.

Nanginig ang buo kong katawan.

Hindi ko mapaniwalaan kung gaano kagaling si Jiro humada.

Hindi ako makapaniwa kahit pa pinanonood ko ang ulo niyang taas baba sa aking harapan.

Dinilaan naman niya ang kanyang mga daliri at inabot ang kanyang likuran. Ipinasok niya ito sa loob ng shorts niya at hinanda ang kaniyang sarili.

Hindi ako makapagsalita sa buong pangayaring iyon. Wala akong nagawa kundi umungol. Nanaig nanaman ang tawag ng kalamnan.

Pinanood kong lumuhod si Jiro sa harap ko, tumutulo ang layaw sa kaniyang bibig. Tinanggal niya ang suot niyang pambaba.

Ang puti niya. Pati ang t**i niya, kulay rosas na tulad ng mga u***g niya. Napakaganda niyang pagmasdan.

Muli siyang pumwesto sa harapan ko, bumaba at itinutok ang katigasan ko sa kaniyang butas. At sa pagdikit ng aking ari sa mainit niyang luwasan ay bigla akong natauhan.

Itinulak ko siya pabalik sa kama.

“J-Jiro... tama na!” hinihingal kong sinabi sa kaniya.

Nahulog siyang patagilid sa aking harapan. Tumakip ang buhok niya sa kaniyang mga mata. Nakabuka ang kaniyang mga binti, at `di ko maalis ang titig ko sa t**i niyang tayong-tayo at nakatutok sa akin.

Bigla siyang tumawa.

“Nandidiri ka na ba sa akin ngayon?” tanong niya. “Don’t worry, I’m clean. I got myself checked after I got shot. Natakot kasi ako na baka kung ano ang maipasa ko sa `yo...”

“Hindi `yun, Jiro.” Kinuha ko ang salawal niya at kamiseta at pilit na isinoot iyon sa kaniya. “Ayoko ng ganito. Kaibigan kita, hindi labasan ng libog!” ibinalik ko ang mga linya niya sa akin.

“Hindi mo ba naiintindihan, Bicoy?” sabi niya. “Hindi ako malinis! Mas madumi pa ako sa `yo! Isa akong baklang puta!” Nabasag ang boses niya sa pagsabi nito. “Hindi mo ako kailangan tratuhin nang ganito...”

Tuluyan nang umiyak si Jiro.

Niyakap ko siya ng mahigpit, hindi pinakawalan hanggang sa mahimasmasan siya.

“Hindi kita paaalisin,” bulong ko sa kaniya.

“Hindi mo `ko kayang pigilan,” sagot niya sa akin.

“Bakit ba kailangan mo pang umalis?”

“May kailangan lang akong gawin... pero babalik ako, Bicoy,” sabi niya. “Babalik ako, kung handa mo pa rin akong tanggapin.”

“Tatanggapin kita kahit ano pa man ang ginawa mo noon. Kahit ano pa man ang gawin mo sa hinaharap.”

Natahimik si Jiro, at naramdaman ko siyang humikbi.

“Alam mo, Bicoy...” sabi niya habang ikinukuskos ang ulo sa aking balikat. “Dati rati, hirap na hirap akong makatulog, lalo na `pag naiisip ko ang... ang mga ginagawa ko... Pero mula nang makitulog ako rito sa inyo... parang ang layo ng mga multo sa nakaraan ko... para bang... walang kahit na anong makakapanakit sa akin.”

Lalo ko siyang idiniin sa dibdib ko.

“Ganon din ako...” sagot ko. “Dati naman, hindi ako matulog `pag may ibang tao sa kuwarto. Alam ko kasi may babalakin silang masama sa akin. Ikaw lang ang kauna-unang taong walang ginawa sa akin habang wala akong laban...” muling natahimik si Jiro.

“Oyasumi, mederu...” bulong niya sa akin bago siya tuluyang natahimik.

“Oyasumi...” sagot ko rin. “Mederu.”