อัลม่าค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เธอขยับตัวไม่ๆได้เลย เพราะปวดเหมื่อยไปตามร่างกายไปหมด
" ตื่นแล้วเหรอ" จากัวร์เอ่ยถามเสียงเรียบ อัลม่าลืมตามองกว้างๆ จากัวร์นั่งอยู่ขอบเตียงมองเธอนิ่งๆ
" ขี้เซาจัง" เขาเอ่ยแซวเหมือนสนิทกันมากๆ อัลม่ามองจากัวร์ด้วยความเกลียดชัง เธอนอนนิ่งๆเพราะขยับตัวไม่ได้ เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับเลย จากัวร์ขบกรามแน่นๆ
" หิวไหม" เขาถามเหมือนเป็นห่วง แต่แววตาของเขากับแสดงออกว่ามีความสุขมากๆ ในตอนนี้ จากัวร์ยื่นมือไปหาอัลม่าเพื่อสัมผัสอุณหภูมิในร่างกายของเธอ แต่เขาต้องหยุดชะงักมือเอาไว้
" อย่าแตะตัวของฉัน" อัลม่าสั่งห้ามเขาเสียงเรียบ ทั้งสองคนสบตากัน
" หึ! ปากเก่ง" เขาทำเสียงออกทางจมูกเหมือนเย้ยหยัน พลางพูดออกมาให้อัลม่าได้หงุดหงิด เธอขบกรามแน่นๆ พลางค่อยๆพลิกตัวนอนตะแคงข้างให้เขาไม่ให้เห็นหน้าของจากัวร์ เพราะเห็นแล้วความรู้เสียใจตีรวนขึ้นมากมาย มันจะพานให้น้ำตาไหลออกมาให้ได
