สองอาทิตย์ผ่านไป
ในห้องคนป่วยแม่สน มัมแก้วที่นั่งเฝ้าลูกชายสองคนในห้องได้มองหน้าลูกชายทั้งสองคนด้วยความสงสาร แต่ก็สมน้ำหน้าด้วยที่ก่อเรื่องวุ่นวาย
" มัมองหน้าผมทำไมครับ" เวคินถามด้วยความหงุดหงิดเพราะตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมามัมแก้วก็ยิ้มแบบนี้ตลอดเวลาเหมือนมีอะไรในใจ
" สะใจ!" มัมแก้วตอบแบบไม่แคร์ว่าลูกชายจะรู้สึกยังไง เวคินอ้าปากค้าง
" มัมครับ นี้ลูกนะครับอีกอย่างผมปกป้องไอ้จาร์นะครับจริงไหมครับมัมสน ?" เวคินพูดเหตุผลให้มัมแก้วเข้าใจ พลางถามแม่สนเพื่อหาพวก แม่สนอ้อาปากหวอ เพราะการกระทำของเวคินนั้นผิด เข้าข้างเพื่อนแบบผิดๆ มัมแก้วกรอกตามองบน พลางแสยะยิ้ม
" เอ่อ.....แต่ลูกไม่ควรปกป้องตาจาร์นะลูก ตาจาร์ฉุดหนูอัลม่า ทำเรื่องใหญ่และผิดมากๆด้วยนะลูกคิน" แม่สนบอกเวคินอย่างสั่งสอนเบาๆ เวคินอ้าปากค้าง เขารู้แต่นั้นคือเพื่อนรัก เพื่อนต้องวปกป้องเพื่อนสิถึงจะถูก แด๊ดแคทสอนเขาแบบนี้ มัมแก้วเหยีย
