Defne, gelen telefondan sonra tamamen sessizliğe gömülmüş boş gözlerle bakıyordu. Doğu; onun kötü bir haber aldığı tahmininde bulunurken, aklına ilk olarak ondan özür dilemek için evine gittiği gün, gördüğü küçük bebek geldi. Aralarındaki sessizliğe daha fazla dayanamayarak, “Defne” diye seslendi. Ama genç kadın donmuş gibi, ne konuşabiliyor ne de hareket edebiliyordu. Doğu, birkaç kez daha seslenmesine rağmen hala cevap gelmeyince, korkuya kapılarak kollarından tutup, hafifçe sarstı “Defne kendine gel!” Defne, sevdiği adama gözleri yaşlı bir şekilde baktı. Ağladı ağlayacak bir halde dudaklarından çıkan buruk ses tonuyla;
“Annem... Eve gitmeliyiz” diyebildi.
Doğu; annem kelimesini duyar duymaz dümene geçip, yatın burnunu limana çevirirken, geride kalan Defne güvertedeki koltuğa yığılmış
