We use cookies

When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy

Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.

If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.

Your cookies settings

Strictly cookie settingsAlways Active

Performance/Analytical Cookies

Functionality Cookies

Advertising Cookies

Targeting Cookies

ic_arrow_left

E-Fortuity นายคือความบังเอิญของฉัน | 4

3110 Words

สงสัยกันใช่ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร? ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน ผมไปเที่ยวกับครอบครัวที่ต่างจังหวัดตอนช่วงปิดเทอม จริง ๆ ก็คือพ่อผมไปดูงานเกี่ยวกับห้างสรรพสินค้านั่นแหละครับ เลยถือโอกาสไปเที่ยวพักผ่อนด้วยเลย จริง ๆ ผมก็ไม่ได้อยากมาด้วยหรอกถ้าไม่ติดว่าแม่กับพ่อบังคับและลากผมมาด้วย ซึ่งเหตุผลก็เพราะอยากใช้เวลาครอบครัวอยู่ด้วยกัน “เดินดูอะไรไปก่อนนะธาน เดี๋ยวแม่กับพ่อไปคุยงานก่อน” แม่หันมาพูดบอกผม ผมจึงพยักหน้าตอบแม่กลับไป ท่านทั้งสองพอพูดกับผมเสร็จก็ไปทำธุระ ทิ้งให้ผมเดินเล่นในห้างคนเดียวแบบเหงา ๆ ผมไม่รู้ว่าจะเดินไปไหนดี เพราะผมก็ไม่ใช่คนชอบเดินห้างไง แล้วก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะเดินช้อปปิ้งดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยได้เป็นวัน ๆ เบื่อฉิบหาย ผมเดินไปเรื่อย กวาดสายตามองดูคนอื่น ๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมา และสายตาก็เหลือบไปเห็นกลุ่มเด็กผู้หญิงมอปลายสามคนที่กำลังเดินช็อปปิ้งกันอยู่ ตอนแรกผมก็กะจะมองผ่าน ๆ เหมือนคนอื่นทั่วไป แต่สายตามันดันไปสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มนั้น เธอดูน่ารัก ตาโต ๆ ตัวเล็ก ๆ ดูมีเสน่ห์มากกว่าเพื่อนของเธออีกสองคน เวลาเธอยิ้มหรือหัวเราะ ทำให้โลกใบนี้ดูสดใสขึ้นมาในพริบตาเลยว่ะ ผมละสายตาไปจากเธอไม่ได้เลย Rrrrrr… เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ทำให้ผมต้องละสายตาจากเธอมาสนใจโทรศัพท์มือถือของตนเองแทน “ฮัลโหลครับ” ผมกดรับสายและขานรับไป เป็นแม่ผมเองที่โทรมาตามผม เพราะพ่อกับแม่จะกลับโรงแรมกันแล้ว หลังคุยกับแม่เสร็จผมก็รีบกดวางสาย ก่อนจะกวาดสายตามองหาเด็กผู้หญิงคนนั้นต่อ แต่ผมไม่เห็นเธอและเพื่อนแล้ว ผมจึงตัดใจและเดินมาที่ลานจอดรถ และเห็นพ่อกับแม่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว พอขึ้นมาบนรถแม่ก็ถามผมว่าไปเดินทำอะไรมาบ้าง ผมก็ตอบปัด ๆ ไปว่าไม่ได้ทำอะไร เดินเล่นเฉย ๆ ผมล่ะอยากจะถามแม่กลับไปอยู่ว่ามาห้างนี่มีอะไรให้ผู้ชายอย่างผมทำก่อน? แต่ก็ไม่กล้าถามไป เพราะกลัวว่ามันจะไม่จบ วันต่อมาผมก็ออกมาทานข้าวเที่ยงกับพ่อแม่ที่ร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่งของจังหวัดนั้น วันนี้เป็นวันเสาร์คนในร้านก็เลยค่อนข้างเยอะ โต๊ะนี่เต็มเกือบหมด ถ้าพ่อแม่ผมไม่ได้จองไว้ก็คงไม่ได้มานั่งกินอ่ะ “รับอะไรดีคะ?” เสียงเล็กของพนักงานเอ่ยถามพวกเราขึ้น ผมจึงเงยหน้าจากเมนูอาหารขึ้นไปมองที่ต้นเสียง และก็ต้องตกตะลึง หัวใจเต้นแรง เพราะเธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้นที่สามารถดึงดูดสายตาของผมได้ที่ห้างเมื่อวานนี้ และตอนนี้เธอก็ทำให้ผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลย “เอาปลากะพงราดพริก แกงเขียวหวานปลากราย ต้มยำกุ้ง...เอาอะไรอีกไหมคุณ ตาธาน?” แม่พูดสั่งอาหารกับเธอไป ก่อนจะหันมาถามผมกับพ่อ ซึ่งพ่อผมก็ส่ายหน้า “ไม่ครับ” ผมพูดตอบแม่ไปแต่สายตายังมองไปที่คนตัวเล็กที่ยืนรอรับออเดอร์อยู่ “แค่นี้ล่ะจ้ะ” เมื่อเห็นว่าผมกับพ่อไม่สั่งอะไรเพิ่มเติม แม่ผมก็หันไปพูดบอกเธอ “โอเคค่ะ รออาหารสักครู่นะคะ” เธอพูดบอกพวกเราพร้อมยิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว “ผมไปเข้าห้องน้ำนะ” ผมเอ่ยบอกพ่อกับแม่ พอพวกท่านพยักหน้าให้ก็รีบลุกขึ้นเดินมาทางห้องน้ำ ซึ่งทางไปห้องน้ำมันต้องผ่านครัวไง ก็เลยกะว่าจะแอบส่องเธอคนนั้นสักหน่อย พอผมเดินผ่านมาถึงครัวก็พยายามกวาดสายตามองหาเธอ แต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย ผมก็เลยตัดใจและเดินเลยไปทางห้องน้ำด้วยใจแป๋ว ๆ ขณะกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ อยู่ ๆ สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นร่างของเธอกำลังยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง หน้าตาเธอเคร่งเครียดมาก ผมยืนมองเธออยู่ได้สักพักหนึ่ง เธอก็วิ่งมาทางผมพอดี แต่วินาทีที่เธอกำลังจะวิ่งผ่านผมไป ผมก็เห็นว่าใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอกำลังร้องไห้ วินาทีนั้นผมทำอะไรไม่ถูกจึงตัดสินใจคว้าข้อมือเธอไว้ และเธอก็หันมามองผมด้วยสีหน้าตกใจมาก “มีอะไรคะ?” เธอถามผมเสียงสะอื้นไห้ สีหน้าดูสงสัยไม่น้อยว่าทำไมผมถึงคว้าข้อมือเธอไว้ “เอ่อ...” ผมไม่รู้จะตอบเธอไปว่าอะไร เพราะอยู่ ๆ ก็ดันไปคว้าข้อมือเธอมาเลย ไม่รู้ว่ะ ผมเห็นเธอร้องไห้แล้วรู้สึกแปลก ๆ เมื่อเห็นผมอึกอัก เธอก็ค่อย ๆ ขยับข้อมือของตัวเองออกจากมือผม พร้อมจ้องมองอย่างรอคำตอบจากผม “...หม่อน” ขณะที่ผมกำลังอ้ำอึ้ง เสียงของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลังผม ผมจึงหันกลับไปมองต้นเสียง ปรากฏว่าเป็นผู้ชายคนเมื่อกี้ที่ยืนคุยกับเธอ พอเธอเห็นผู้ชายคนนั้นก็เตรียมจะวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ผู้ชายคนนั้นก็คว้ามือของเธอเอาไว้ได้ทัน “หม่อน...ฟังก่อน” “ไม่! ปล่อย อย่ามาจับ!” เธอพูดเสียงแข็งและพยายามแกะข้อมือของตัวเองให้ออกจากการจับกุมของผู้ชายคนนั้น แต่เขาก็พยายามจับมือเธอไว้แน่นไม่ให้เธอแกะออกได้ “ฟังเราก่อนได้ไหม?” เสียงผู้ชายคนนั้นอ่อนลง พยายามขอร้องอ้อนวอนให้เธอฟังเขา แต่เธอก็ดูใจแข็งมาก “ไม่!” เธอสะบัดข้อมือออกจากผู้ชายคนนั้นอย่างแรงพร้อมกับสร้อยข้อมือที่กระเด็นหลุดออกจากข้อมือของเธอ เมื่อเป็นอิสระจากการจับกุมของผู้ชายคนนั้น เธอก็รีบวิ่งหนีออกไปจากร้านทันที ผู้ชายคนนั้นเองก็ไม่ยอมแพ้ เขารีบวิ่งตามเธอออกไป ผมได้แต่ยืนอึ้งและงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อยู่สักพักหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงไปหยิบสร้อยข้อมือของเธอขึ้นมาดู มันเป็นสร้อยข้อมือน่ารัก ๆ ของผู้หญิง ผมยืนมองสร้อยข้อมือนี่ก่อนจะพึมพำออกมาคนเดียว “หม่อน...เหรอ” ผมได้ยินผู้ชายคนนั้นเรียกเธอว่า ‘หม่อน’ ก็แปลว่าเธอชื่อหม่อนสินะ ผมยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อรู้สึกดีใจที่ได้รู้ชื่อของเธอ ก่อนจะเก็บสร้อยข้อมือเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง กะว่าจะเอาไปคืนเธอวันหลัง แต่ว่าวันต่อมาพ่อผมดันมีประชุมด่วนที่กรุงเทพฯ ทำให้เราต้องรีบกลับกรุงเทพฯ ก่อนกำหนด ผมจึงไม่มีโอกาสได้เอาสร้อยข้อมือไปคืนให้เธอ หลังจากวันนั้นผมก็ไม่มีโอกาสได้กลับไปที่นั่นอีกเลย เพราะครอบครัวผมไม่ค่อยว่าง บวกกับผมต้องเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัยเเละเรียนหนักมาก จึงทำให้ผมไม่ได้เจอเธออีกเลยตั้งแต่นั้นมา ผมจะคอยหวนคิดถึงเรื่องราวในวันนั้นเสมอ เวลาที่ได้เห็นสร้อยข้อมือของเธอ แต่สิ่งที่ทำให้ผมเกือบลืมหายใจไปชั่วขณะก็คือตอนที่ผมได้เจอเธออีกครั้งเมื่อวานนี้ เธอมาเรียนที่เดียวกับผม มันทำให้ผมอึ้งมาก แต่ก็ดีใจสุด ๆ เพราะในที่สุดผมก็ได้เจอเจ้าของสร้อยข้อมือเส้นนี้อีกครั้งแล้ว ในขณะที่ผมกำลังกวาดสายตามองหาที่นั่งกินข้าวอยู่กับแก๊งเพื่อนอยู่ สายตาหลายคู่ที่อยู่ในโรงอาหารต่างจับจ้องมองมาที่พวกผมอยู่ตลอดเวลา ผมไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ เพราะชินแล้ว โดนมองแบบนี้ทุกวันจะไม่ให้ชินได้ไงคิดดู ยิ่งเวลาเดินมาด้วยกันหลายคนนะ สายตาแต่ละคนที่มองมานี่เหมือนจะจับพวกผมไปฉีกกินลงท้องอร่อยปากอ่ะถ้าทำได้ ขณะมองหาโต๊ะอยู่นั้น สายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ชื่อว่า ‘หม่อน’ ผมตกใจมากที่เจอเธอที่นี่ จนชะงักนิ่งไปอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ผมไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้ อย่าบอกนะว่าเธอเข้ามาเรียนปี 1 ที่นี่ “มึงหยุดทำเหี้ยไร ไอ้สัตว์ธาน!” ไอ้อาเธอร์บ่นด่าผมอยู่ข้างหลัง เพราะอยู่ ๆ ผมก็หยุดเดินแบบกะทันหัน “เปล่า...” ผมตอบมันไป แต่สายตาก็ยังคงจดจ้องมองเธอแบบไม่วางตา เธอยังน่ารักเหมือนเดิม และดูเหมือนจะน่ารักมากขึ้นกว่าเดิมด้วยแหละผมว่า พอหาโต๊ะได้พวกผมก็พากันเดินมานั่ง ก่อนจะเอ่ยชวนคุยเรื่องกินอะไรดี “แดกไรมึง?” ไอ้ติณถามผม “อะไรก็ได้ เหมือนมึงอ่ะ” ผมหันไปตอบมัน “แหม่ ๆ มึงสองคนแดกเหมือนกัน เป็นเเฟนกันเหรอวะ ฮ่า ๆๆ” ไอ้อาเธอร์เอ่ยแซวพวกผม ก็สไตล์มันอ่ะกวนตีนไปเรื่อย “ไปซื้อข้าวเถอะมึง ก่อนจะได้แดกตีนกู” ผมแยกเขี้ยวตอกกลับมันไป “เออ หยอกนิดหยอกหน่อยเองเพื่อน” ไอ้อาเธอร์ตอบและยิ้มแบบกวนตีนมาให้ผมอย่างไม่สะทกสะท้าน ผมจึงส่งสายตาอาฆาตไปให้มัน มันจึงยอมสะบัดตูดเดินไปซื้อข้าว ผมนั่งกินข้าวพร้อมกับคอยเหล่ตาไปมองเธอคนนั้นเป็นระยะ ๆ จนไอ้เอ็กซ์คิวมันทักถามขึ้น “มึงมองไรวะ?” มันถามพร้อมหันไปมองตามสายตาของผม ไอ้สองตัวที่เหลือก็เลยหันไปมองตามไอ้เอ็กซ์คิวด้วย “เปล่า” ผมพูดปฏิเสธไป แต่พวกมันกลับทำหน้าไม่เชื่อและคาดคั้นเอาคำตอบ ผมจึงแถไป “กูก็มองไปเรื่อย เด็กปีหนึ่งสวย ๆ เยอะ” “ว้าว มึงนี่ก็ไม่ธรรมดานี่หว่า กูเห็นด้วยแม่งมีแต่คนน่ารัก ๆ เห็นแล้วอยากจับกด” ไอ้อาเธอร์พูดพร้อมทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ย “ไอ้สัตว์” ไอ้เอ็กซ์คิวหันไปด่าไอ้อาเธอร์ “มึงด่ากูทำไมเนี่ย หึงกูเหรอ?” ไอ้อาเธอร์พูดเย้าแหย่กลับ หากเป็นคนอื่นคงได้กินตีนไปแล้ว แต่นี่ไอ้เอ็กซ์คิวไง มันไม่ทำร้ายเพื่อนอยู่แล้ว “กูไม่เล่น” ไอ้เอ็กซ์คิวตอบกลับแบบหน้าเรียบนิ่งตามสไตล์ของมัน แต่แววตากลับดูดุดันและน่ากลัว “กูขอโทษเพื่อน” ไอ้อาเธอร์ทำหน้าจ๋อยทันทีและทำแก้มป่องให้ไอ้เอ็กซ์คิว แม่งคิดว่าตัวเองน่ารักเหรอวะ “เออ แดกข้าวเสร็จพวกมึงไปไหนต่อว่ะ” ไอ้ติณถามขึ้น “กูไปหาเหยื่อแถวนี้แดกแหละ พอดีแดกข้าวไม่อิ่ม” ไอ้อาเธอร์ตอบพร้อมกัดริมฝีปากล่าง “กูกลับห้อง” ไอ้เอ็กซ์คิวตอบ “มึงล่ะ?” ไอ้ติณหันมาถามผม “กลับห้องมั้ง” ผมตอบมันกลับไปพร้อมเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นมาพอดี LINE! ผมก้มดูที่หน้าจอว่าใครส่งมา และคนที่ส่งมาก็คือ ‘น้ำหวาน’ ดาวคณะคนสวยของผมเอง เราเคยนอนด้วยกันครั้งหนึ่งช่วงปิดเทอมนี่แหละ เพราะไปเจอกันที่ร้านเหล้า เธอมายั่วผม ผมก็สนองไปแค่นั้น แต่หลังจากนั้นเธอก็เหมือนไม่จบเพราะยังทักมาหาผมอยู่เรื่อย ๆ NAMWAN : มาเจอกันที่ห้อง B12 หน่อยสิ มีอะไรจะคุยด้วย ETHAN : อะไร? NAMWAN : มาเจอสิ เธอไม่ยอมตอบผมแต่อยากให้ผมไปหาแทน และผมก็อยากรู้ด้วยสิว่าเธอจะคุยอะไรกับผมกันแน่ “กูไปคุยธุระล่ะ” “เอ้า ธุระไรวะ?” ไอ้อาเธอร์จอมเสือกถามขึ้นอย่างทันที “เรื่องของกู” ผมตอบมันไปแล้วลุกเดินออกมาจากโต๊ะ ก่อนจะเดินไปผมก็แอบเหล่มองไปทางโต๊ะของเธอคนนั้นแวบหนึ่ง แต่ตอนนี้เธอไม่อยู่แล้ว น่าจะลุกออกไปแล้วล่ะมั้ง ผมละสายตาจากโต๊ะนั้นแล้วเดินมายังตึกที่น้ำหวานนัด ขณะกำลังจะขึ้นไปหาน้ำหวานดันมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนขวางทางผมอยู่ “โทษที หลบทางหน่อยจะเดิน” “คะ? …อ้อ” เธอหันมามองผม ก่อนจะรีบหลบทางให้ผมเดิน จังหวะที่เห็นใบหน้าของเธอนั้นผมก็โคตรตื่นเต้น เพราะเธอนั่นเอง...เธอคนนั้น ผมปรายตามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะเดินผ่านเธอมา ในใจก็อยากจะคุยกับเธอนะ แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นคุยยังไงดี เธอคงจำผมไม่ได้หรอก ผมเดินมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงห้อง B12 และเจอกับร่างเพรียวของน้ำหวานที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว “มีอะไรจะพูด?” ผมเอ่ยถามน้ำหวานทันทีที่มาถึง “คือ...เรามาลองคุยกันไหมธาน คือฉันรู้สึกดีกับนายอ่ะ หลังจากวันนั้นฉันก็อยากคุยกับนาย อยากคบกับนาย” “......” ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ยืนมองหน้าน้ำหวานแบบนิ่ง ๆ “ได้ไหม?” เธอถามผมเสียงแผ่วอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “ฉันไม่ได้ชอบเธอ” ผมตอบเธอไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและชัดเจน “ยังไม่ลองคบจะรู้เหรอว่าชอบหรือไม่ชอบ” น้ำหวานพูดพลางเดินเข้ามาหาผมอย่างช้า ๆ จนร่างของเราสองคนอยู่ในระยะประชิดกัน “บางทีธานอาจจะติดใจน้ำหวานก็ได้นะ” พูดจบเธอก็เอามือลูบแผงอกของผมอย่างเนิบนาบ แล้วค่อย ๆ ลามลงไปข้างล่างเรื่อย ๆ และลากวนอยู่ตรงหน้าท้องของผมที่มันเต็มไปด้วยซิกแพคแน่น ๆ มันทำให้ผมรู้สึกมีอารมณ์ ผมจึงรีบตะครุบมือเธอไว้ไม่ให้ขยับลงไปมากกว่านี้ ก่อนจะเอ่ยบอกเธอไปด้วยเสียงแหบพร่า “อย่า...” “ทำไม ไม่อยากเหรอ? หวานยอมหมดเลยนะถ้าธานมาคบกับหวาน” เธอพูดพร้อมมองสบตาผมด้วยสายตาอ่อย ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมากดท้ายทอยผมให้โน้มลงไปประกบปากจูบกับเธอ เธอจูบผมแบบเร่าร้อน มันทำให้ผมเคลิ้มและเผลอจูบเธอกลับ เธอค่อย ๆ ส่งเรียวลิ้นบางเข้ามาในโพรงปากของผม ลิ้นผมและเธอแตะสัมผัสโดนกันเบา ๆ ตอนนี้อารมณ์ของผมกำลังพลุ่งพล่านมาก ผมมีอารมณ์ ผมห้ามตัวเองไม่อยู่จึงผลักน้ำหวานนอนราบลงไปกับโต๊ะเรียนจนกระเป๋าของเธอตกลงบนพื้นและเกิดเสียงดัง ผมไม่ใส่ใจ จัดการบดขยี้ริมฝีปากและจูบเธออย่างดูดดื่มต่อแบบเร่าร้อน ก่อนจะค่อย ๆ สอดมือเข้าไปใต้เสื้อของเธอ “อือ” น้ำหวานครางออกมาเบา ๆ อย่างมีอารมณ์ ผมยอมรับว่าเธอสวยมาก ใคร ๆ ก็อยากได้เธอ สวยถึงขั้นเป็นดาวมหาวิทยาลัยขนาดนี้ใครจะไม่สนวะ แต่ไม่ใช่ผมไง เพราะผมไม่ชอบผู้หญิงแบบเธอ ผมมีผู้หญิงในใจอยู่แล้ว ใบหน้าหวานลอยเข้ามาในหัว ผมจึงได้สติและหยุดการกระทำทั้งหมดแล้วผละออกจากน้ำหวาน ก่อนจะเดินหนีออกมาจากห้อง จังหวะที่ผมเปิดประตูออกมาผมก็โคตรตกใจเลย เพราะผมเห็นหม่อนยืนตกใจไม่ต่างกันอยู่หน้าประตู หน้าเธอดูช็อกสุด ๆ ที่อยู่ ๆ ผมก็เปิดประตูออกมา ตอนนี้ในหัวผมมีคำถามคือ ทำไมเธอถึงมาอยู่ตรงนี้วะ!? เฮ้อ~ ผมไม่ได้พูดอะไรกับเธอ เลือกที่จะเดินผ่านเธอออกมา ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจยังไง วันนี้ผมบังเอิญเจอเธออีกครั้งตอนที่กลับจากไปส่งไอ้เหี้ยโรมที่คอนโดของมันมา ผมนึกขึ้นได้ว่าถุงยางหมดพอดี จึงแวะซื้อที่ร้านสะดวกซื้อ เพราะผมมักจะพกมันติดตัวไว้เสมอเวลาที่ไปร้านเหล้าหรือผับ หรือที่ไหนสักที่ที่พร้อมอ่ะ จริง ๆ แล้วผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเมื่อวานถึงไม่มีอะไรกับน้ำหวาน เพียงแค่ผมนึกถึงหน้าผู้หญิงคนนั้น ผมก็ทำไม่ลง เฮ้อ ผมลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ พลางยืนเลือกถุงยางอนามัย พนักงานแคชเชียร์ก็เอาแต่มองผมตาเป็นมันพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ผมตลอดเวลา จนกระทั่งผมได้ยินเสียงใครบางคนพูดเสียงแข็งใส่พนักงานคนนั้นขึ้น “คิดเงิน...หน่อยค่ะ!” ผมหันไปมองต้นเสียงก็เห็นว่าเป็นเธอคนนั้นอีกแล้ว ผมเจอเธออีกแล้ว เธอจ่ายเงินเสร็จก็รีบเดินออกจากร้านไป ผมมองตามแผ่นหลังของเธอก่อนจะรีบหันไปจ่ายเงินและเดินออกจากร้านตามเธอมา แต่ขณะนั้นจู่ ๆ เธอก็หันมาและชนเข้ากับแผงอกของผมอย่างจัง บอกเลยว่าหน้าของเธอตลกมาก พอผมได้อยู่ใกล้เธอในระยะประชิดแบบนี้มันก็รู้สึกใจเต้นแรงแปลก ๆ แฮะ ผมเลยตัดสินใจแกล้งเธอไป และทิ้งประโยคที่ทำให้เธอต้องหัวร้อนให้ผมกับคำว่า ‘ยัยหน้าบาน’ เธอได้ยินคำนั้นก็ถึงกับจะอ้าปากด่าผม แต่ไม่ทันหรอกครับ เพราะผมชิ่งหนีมาขึ้นรถก่อน ฮ่า ๆๆ แค่นี้เธอก็ลืมผมไม่ลงแล้วล่ะ ยัยตัวเล็กเอ๊ย!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more