ทางรอด
1137 Words
ตอนที่4 ทางรอดไม่ใช่ทางเลือก
เพียงชั่วข้ามคืนธาริกาก็เหมือนผู้ร้ายมีคดี เธอถูกยกเลิกงานโชว์ตัวทั้งหมด ถูกยกเลิกงานโฆษณาที่ยังไม่ทันได้เซ็นต์สัญญาอีกหลายตัว งานละครยิ่งไม่ต้องพูดถึงถูกถอดออกหมด
“ฉิบหายหมดแล้ว โอ๊ย” ฉัตรทองรับสายการบอกเลิกจ้างงานของธาริกามือระวิงโดยมีเจ้าตัวเธอนั่งมองน้ำตาคลอ ความฝันเธอสลายเพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ ๆ
“ขอโทษนะคะพี่ฉัตร ทรายน่าจะยอมเขาไปให้จบ ๆ”
“ช่างมันเถอะ เรื่องเกิดไปแล้ว” ผู้จัดการสาวสองปลอบใจธาริกาได้เพียงเท่านี้ เพราะพอเหล็กมันไม่ได้ร้อนจะไปตีมันก็เสียแรงเปล่า
“นี่แหนะปิดเครื่องไปเลย”
“วันนี้ทรายมีงานที่ไหนบ้างคะ”
“ไม่มีแล้ว แกไปพักผ่อนเถอะ” หนึ่งปีที่ผ่านมาของธาริกาไม่เคยมีคำว่าไม่มีงาน หญิงสาวน้ำตาร่วงเผาะไม่ใช่เพราะเสียใจแต่เพราะแค้นที่พ่ายแพ้ให้อำนาจของคนรวย
“นี่ แกไม่ต้องเสียใจไปหรอกน่า คุณนาวินมันจ้องจะเล่นงานแกอยู่แล้ว เพียงแต่ว่ามันเร็วไปแค่นั้นเอง”
“ช่องอื่นเขาว่ายังไงคะพี่ฉัตร”
“จะว่ายังไงก็ช่าง แกติดสัญญาช่องคุณแขไปถึงสิ้นปีโน่น”
“แล้วเขาสั่งถอดทรายออกจากละครทุกเรื่องแบบนี้เราก็แย่น่ะสิคะ” ฉัตรทองเลือกตอบเธอด้วยความเงียบ เพราะเธอกำลังจะถูกทางช่องดองไปจนสิ้นสุดสัญญาถึงจะรับงานละครจากค่ายอื่นได้
“พี่ฉัตร เขาปรับเราสูงสุดได้เท่าไหร่คะ ทรายจะเอาเงินเก็บออกมาจ่ายให้เขา”
“อย่าเลย ไม่คุ้มหรอกจ่ายค่าปรับแล้วงานจะกลับมาเท่าเดิมหรือเปล่าเราคงต้องลุ้นอีกที” นาทีที่มองเห็นความย่อยยับของอนาคตธาริกาเหมือนถูกบีบให้ทำเรื่องจวนตัว เธอจะไม่ยืนมองความพังพินาศนั้นเฉย ๆ หรอก แต่เธอก็จะไม่ยอมก้มหัวให้นาวินเด็ดขาด
“จะไปไหน.. อ๋อ เข้าห้องเหรอ ไปเถอะ” ฉัตรทองกลัวอารมณ์ของธาริกาจะพังทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากองไปอีก แต่ก็โล่งอกที่หญิงสาวมุ่งหน้ากลับเข้าไปในห้องนอน
เสื้อสูทสีเทาเข้มที่วางอยู่ข้างหมอนถูกหยิบขึ้นมารื้อหานามบัตรที่เธอซุกมันไว้เมื่อวาน จู่ ๆ สมองก็คิดถึงเขา และเธอจะทำทุกอย่างให้เขายอมช่วย ‘ทำได้ทุกอย่างแค่ไม่ต้องก้มหัวให้นาวิน’
“สะ.สวัสดีค่ะฉันชื่อทรายแก้ว ธาริกา ติดต่อคุณชาร์ลค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวกับปลายสายเสียงสั่นทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่รับสายเธอตอนนี้ใช่เขาหรือเปล่า ‘เขารวยน่าจะติดต่อยากหน่อยล่ะมั้ง’
“คุณชาร์ลประชุมอยู่น่ะครับ คุณติดต่อมาใหม่ภายหลังก็แล้วกัน”
“อีกกี่ชั่วโมง หรือตอนไหนที่ฉันจะติดต่อเขาได้คะ คือ..ฉันต้องติดต่อเขาให้ได้ในวันนี้น่ะค่ะ”
“...”
“คุณคะ”
“ฉันเอง” เสียงทุ้มต่ำที่กรอกกลับมาในสายสนทนาทำเอาหัวใจของธาริการ่วงตุบ ทั้งที่ทำใจกล้าโทรหาเขาแล้วพอถึงเวลาต้องพูดเธอกลับไม่กล้าพอซะงั้น
“ถ้างั้นค่อยติดต่อมาใหม่พรุ่งนี้..”
“เดี๋ยวค่ะ!” หญิงสาวรีบดึงสติเมื่อไตร่ตรองดูแล้วการติดต่อกับเขาดูจะไม่ใช่เรื่องง่าย
“จำฉันได้มั้ย คนที่คุณช่วยฉันไว้ในงานของคุณอีฟ” ปลายสายเงียบไปหนึ่งอึดใจก่อนจะตอบกลับมา
“อืม”
“วันนี้คุณว่างตอนไหนคะ ทรายอยากเจอคุณ”
“...” หญิงสาวที่รอคอยคำตอบหน้าเสียเมื่อเขาเงียบไปนานหลายวินาที เขาอาจจะไม่ใช่พวกเข้าถึงง่ายอย่างที่เธอคิด
“สี่ทุ่ม จะมีคนไปรับ” เขาบอกกับเธอเสียงเรียบ มุมปากหนาอดยกขึ้นอย่างพึงพอใจไม่ได้ก่อนจะกดตัดสายของเธอโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรอีกหรือไม่
“สี่ทุ่ม.. คืนนี้คุณชาร์ลจะบินไปภูเก็ตนี่ครับ”
“ไม่ไปแล้ว” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบและเลขาก็ไม่ได้มีหน้าที่สงสัยหรือสอบถามในสิ่งที่เขาจะทำหรือไม่ทำ
“คืนนี้ก่อนสี่ทุ่มให้ไมเคิลไปรับทรายแก้ว”
“คุณชาร์ลจะใช้ที่ไหนครับ” ชาร์ลที่นั่งบนเก้าอี้อย่างผ่อนคลายเงียบไปครู่หนึ่งอย่างใช้ความคิด
“บ้าน” ยุทธนาก้มศีรษะรับคำสั่งเป็นที่เรียบร้อย เจ้านายอย่างเขาไม่ต้องอธิบายรายละเอียดมากนักเพราะเขานั้นละเอียดยิบจนไร้ที่ติ
.....
ก๊อก ๆ
ฉัตรทองเคาะประตูห้องเรียกดาราสาวในสังกัดเมื่อเธอปลีกตัวเข้าไปในห้องนอนกว่าสองชั่วโมง ธาริกาเป็นคนทุ่มเทในสิ่งที่รักเมื่อเสียมันไปกลัวเธอจะรับไม่ได้...
“ทรายแก้ว”
“ว่าไงคะพี่ฉัตร” ผู้จัดการสาวล่ำมองธาริกาที่แต่งตัวสวยเหมือนพร้อมจะออกงานหัวจรดเท้า ก่อนจะรวบรวมความกล้าย้ำกับเธออีก
“ฉันบอกแกไปแล้วหนิ ว่าคืนนี้ไม่มีงาน”
“ทรายรอคนของคุณชาร์ลมารับค่ะ” ในดวงตาที่ดูแน่วแน่แอบแฝงไปด้วยความหวาดระแวงทำไมคนอย่างฉัตรทองจะมองไม่ออก
“คิดจะทำอะไรของแก”
“อย่างน้อยเขาก็ต้องช่วยเรื่องเงินได้ หากถูกฟ้องร้อง”
“แล้วเขาจะสนใจแกหรือเปล่าทรายแก้ว คุณชาร์ลเขาเจอผู้หญิงสวย ๆ มานักต่อนัก เขาอาจจะไม่ได้รับข้อเสนอ...”
“พี่ฉัตรไม่ต้องห่วงนะคะ ทรายจะทำให้สำเร็จ อย่างก็ต้องมีสักเรื่องหนึ่งที่ดีขึ้นมากกว่านี้” ธาริกาจับมือของผู้จัดการที่เธอรักดั่งมารดาขึ้นวางบนศีรษะทุยสวยของตัวเองราวกับอยากให้เขาอวยพรให้เธอ
“เรารอดูอีกสักนิดก่อนก็ได้นะ บางทีเรื่องมันอาจจะดีขึ้น”
“พี่ฉัตรอย่าให้ความหวังทรายแบบนั้นค่ะ พี่รู้ดีว่าวงการนี้ไม่ได้ฟื้นขึ้นมาง่าย ๆ”
“มากอด” ฉัตรทองอ้าแขนรอหญิงสาวโผเข้ามากอดตน และมันก็เป็นเช่นนั้น เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ธาริกาอยากทำมันด้วยความเต็มใจ แต่ชีวิตของนกตัวน้อย ๆ ที่เจอทางมืดและตันอย่างธาริกาเห็นแสงรอดมาจากตรงไหนก็ไม่แปลกที่จะบินไปเพื่อหาทางรอด
- Writer
