“คุณจะทำอะไรอะ!?”
“ผมจะเก็บเนื้อ”
ใบหน้าคมเข้มหันมาตอบกลับคนตัวเล็ก
“เนื้อกระต่ายเนี่ยนะ!?”
“ทำไมคุณต้องตกใจขนาดนั้นด้วย?”
หุ่นล่ำสันหันมาประจันหน้าสาวสวย
“กะ ก็ฉันไม่ชอบกินเนื้อกระต่าย” พูดพลางเบือนสายตามองกระต่ายป่าตัวนั้น ที่ทำหน้าตาน่าสงสาร เพื่อขอให้เราไว้ชีวิต
“คุณไม่อยากให้ผมฆ่ามัน ถูกต้องไหม?”
เหมือนเขาจะรู้ ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“แต่คุณให้ผมฆ่าจระเข้ในลำธารเนี่ยนะ?”
“ก็มันน่ากลัวนี่หน่า”
“แสดงว่าคุณตัดสินที่รูปลักษณ์ของมันสินะ”
“นี่คุณ ฉันแค่กลัวจระเข้ ฉันผิดตรงไหนเนี่ย?”
เพนนีถามกลับ เพราะน้ำเสียงของอีกฝ่ายดูไม่ค่อยพอใจ ที่เธอบอกให้เขาฆ่าจระเข้ แต่ละเว้นชีวิตของกระต่าย เพราะมันไม่ได้น่ากลัว เป็นใครก็ต้องกลัวจระเข้มากกว่ากลัวกระต่ายป่ะวะ
“ผมจะเก็บเนื้อกระต่าย”
“คุณ!”
“จะไม่กินก็ได้ แต่วันนี้ไม่มีเนื้ออื่น นอกจากเนื้อกระต่าย”
สิ้นสุดประโยคนั้น ชาย
