“จะเดินเองหรือว่าให้อุ้ม?”
ฝ่ายชายเสนอ เพราะที่ผ่านมาดูเหมือนว่าเธอจะชอบให้เขาอุ้มมากกว่าเดินเอง เราทั้งคู่ไม่มีรองเท้าสวมใส่ เขาเป็นคนที่ชำนาญในป่านี้ จึงเลือกเดินในเส้นทางที่ปลอดภัย แต่ตัวเธอเอง เดินมั่วซั่ว ขอแค่ให้ตามเขาทัน ซึ่งนั่นก็แลกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะเหยียบหินก้อนเล็กก้อนน้อย ไหนจะเสี้ยนไม้ที่ตำใต้เท้าอีก
“ฉันยังปวดกระดูกอยู่เลยอะคุณ เมื่อคืนก็ไม่ได้กินยาแก้ปวดเสียด้วย แถมเมื่อตะกี้ก็ยังโดนเสี้ยนไม้ตำใต้เท้าอีก ถ้าฉันจะขอให้คุณอุ้มไป คุณจะว่าฉันไหม?” เพนนีพูดเสียงอ่อยเสียงหวาน พลางกระพริบตาปริบๆ เพื่อขอความเห็นใจจากชายฉกรรจ์ตรงหน้า ถึงจะเขินที่ต้องแนบเนื้อกันอีกครั้ง แต่ถ้าให้ถ่อสังขารเดินไปเองมีหวังโดนเสี้ยนไม้ตำเท้าสวยๆ จนรูพรุนแน่นอน
“ผมจะไม่ว่า หากคุณไม่ทำตัวเป็นม้าพยศ”
“โอ๊ยคุณ~ ฉันจะไม่ทำตัวอย่างนั้นอีกแล้ว สาบานเลย”
สาวสวยยกสามนิ้ว เป็นสัญลักษณ์ในการให้คำสาบาน
