บทที่ 2 คู่กัดหรือคู่กัน (2)
934 Words
สิงหราชมาตามตื๊อขอให้ธารธาราขายที่ดินอยู่สองสามวันก็หายหน้าหายตาไป เนื่องจากเกิดเรื่องกับมารดาที่อยู่ๆ ก็ล้มป่วยกะทันหันถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาล
หลังจากเขาทำธุระเรื่องงานเสร็จเรียบร้อย ได้แวะซื้อกาแฟที่ร้านแห่งหนึ่ง บังเอิญเจอกับพี่ชายของแสงเหนือพอดีจึงรีบเข้าไปขอโทษที่ตัวเองไม่ได้ไปร่วมงานแต่งงานซึ่งเกิดขึ้นแบบสายฟ้าแลบ
เขาตกใจไม่น้อยตอนที่รู้ว่าสายฟ้าจะแต่งงานกับม่านหยก และตกใจยิ่งกว่าเมื่อรู้ว่าสองคนนี้มีลูกด้วยกันแล้วอายุสามขวบชื่อน้องพาสุข แสงเหนือเล่าคร่าวๆ ว่าพี่ชายทำลูกน้องท้องแต่เพิ่งรู้ความจริงเมื่อไม่กี่วันก่อน ส่วนปู่กับย่าก็ไม่อยากให้หลานเป็นเด็กบ้านแตกจึงขอร้องให้สองคนนี้แต่งงานกัน
“ผมขอโทษจริงๆ พี่สาย ถ้าไม่ใช่เรื่องแม่ผมไปงานแน่นอน”
เพราะมารดาล้มป่วยกะทันหันเขาจึงพาท่านไปหาหมอที่โรงพยาบาล ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรทั้งเรื่องงานเรื่องส่วนตัวมีแต่ปัญหา
สิงหราชเป็นเพื่อนกับแสงเหนือก็จริง แต่มีความสนิทสนมกับสายฟ้าเหมือนกัน จึงรู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่ได้ไปร่วมแสดงความยินดีด้วยตัวเอง
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องคิดมาก กินอะไรเดี๋ยวพี่เลี้ยง”
เจ้าบ่าวหมาดๆ เข้าใจเพื่อนของน้องชายเป็นอย่างดี ไม่ได้โกรธเคืองแม้แต่น้อยออกจะเห็นใจด้วยซ้ำที่เขาต้องดูแลแม่คนเดียว
“ตามสบายเลยพี่ แล้วเมียกับลูกไปไหน” ตั้งแต่มานั่งเขายังไม่เห็นลูกและภรรยาของสายฟ้าจึงถาม ก่อนจะหันไปมองตามการชี้นิ้วของสายฟ้า สองแม่ลูกไปยืนเลือกเค้กอยู่หน้าตู้กระจก
“นั่นไงยืนเลือกเค้กอยู่ตรงนั้น”
“โอ้โฮลูกชายพี่หล่อจัง เหมือนไอ้เหนือมาก”
“หล่ออะใช่ แต่เหมือนไอ้เหนือพี่ไม่รับ”
“ม่านหยกยังดูเด็กอยู่เลย ไปไงมาไงพี่ถึงได้มีลูกกับน้องมัน”
สิงหราชรู้จักกับม่านหยกเพราะพ่อของเธอ ตอนที่รู้เรื่องแต่งงานเขารู้สึกงงไม่น้อยไม่คิดว่าสองคนนี้จะเป็นแฟนกัน
อีกอย่างสายฟ้าไม่คบใครก็จริงแต่ใช่ว่าจะไม่มีผู้หญิงข้างกาย บอกตามตรงผู้หญิงที่ผ่านมาของชายหนุ่ม รูปร่างหน้าตาคนละเรื่องกับม่านหยกเลย
“เรื่องมันยาว ถ้าอยากฟังจะเล่าให้ฟัง”
“ฟังดิพี่ ผมมันพวกสายเผือกเหมือนกัน”
“เออๆ เล่าก็เล่า เดี๋ยวคืนนี้มีคนนอนไม่หลับ”
ด้วยความที่สนิทกันทำให้สายฟ้ายอมปริปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนของน้องชายฟังอย่างละเอียด ส่วนสองแม่ลูกยังยืนเลือกของกินไม่เสร็จ หลังจากฟังจบสิงหราชเหมือนมีเรื่องจะถามแต่ไม่กล้าถาม ทำอ้ำอึ้งจนสายฟ้านึกรำคาญ
“มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะไอ้สิงห์ อ้ำอึ้งอยู่ได้”
“พี่ไม่ได้รักแม่ของลูกเลยเหรอ แต่งงานกันเพื่อลูกอย่างเดียวจริงสิ”
“รักไหมไม่รู้ว่ะ แต่พี่รู้สึกดีกับม่านหยก อยากให้เราเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป”
“พี่กับไอ้เหนือปากหนักเหมือนกันเลย สมแล้วที่เป็นพี่น้อง”
“ก็ยังไม่รู้ว่ารักไหมจะให้ตอบแบบไหนวะ”
“ไม่รักแต่อยากมีลูกคนที่สองกับเขา”
“รักก็ส่วนรัก ลูกก็ส่วนลูก มันไม่ใช่เรื่องเดียวกันโว้ย”
“เออเอาที่พี่สบายใจเหอะ เมียขอเลิกแล้วอย่ามาร้องไห้นะ”
สิงหราชส่ายหัวอย่างเอือมระอา ก่อนจะเหลือบไปเห็นใครบางคนเดินเข้ามาในร้าน ประจวบเหมาะกับเจ้าหนูสุขนำพาถือแก้วน้ำกลับมาหาพ่อพอดีจึงชนเข้าอย่างจัง เด็กน้อยล้มลงบนพื้นแต่ไม่ร้องไห้ ส่วนคนถูกชนรีบเดินเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรไหมจ๊ะหนู”
“เดินยังไงคุณ เด็กตัวเล็กนิดเดียวชนเข้าไปได้”
“คุณสิงหราช นี่ลูกของคุณเหรอ!?”
“ไม่ใช่ครับ ลูกชายของผมเอง ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
สายฟ้ารีบเข้ามาแก้ไขความเข้าใจผิด ก่อนจะขอโทษคู่กรณีแล้วก้มไปดูลูกชายว่าเจ็บตรงไหนไหม
ม่านหยกเองก็รีบเข้ามาขอโทษเหมือนกัน เธอเห็นว่าไม่มีใครจึงยอมให้ลูกชายถือแก้วเอง ไม่คิดว่าจะมีคนเดินเข้ามาในร้าน
“ฉันเป็นแม่ของเด็กต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“ขอโทษคับพี่สาวคนสวย พี่หมูอ้วนสุดหล่อไม่ได้ตั้งใจ”
“โอ๊ยปากหวานจังเลยครับ หนูชื่ออะไรครับ”
“สวัสดีคับพี่สาวคนสวย ชื่อเล่นพาสุข ชื่อจริงเด็กชายสุขนำพาคับ”
“ว้าวชื่อเพราะจังเลยครับสุดหล่อ หน้าตาน่ารักขนาดนี้ต้องไม่ใช่ลูกคนแถวนี้แน่นอน”
“พูดแบบนี้ คุณหมายถึงผมใช่ไหมครับคุณธารธารา”
“จะหมายถึงใครอีกล่ะคะ ถ้าไม่ใช่คุณสิงหราช”
หญิงสาวเบะปากใส่ชายหนุ่ม ก่อนจะหันไปคุยกับพ่อแม่ของสุขนำพาอย่างเป็นมิตรไม่เหมือนตอนคุยกับสิงหราช
สองสามีภรรยาจึงชวนธารธาราไปนั่งด้วยกันจะได้คุยเรื่องค่าเสียหาย เพราะน้ำในแก้วจากมือลูกชายหกเลอะรองเท้าเธอ
สายฟ้าจำได้รองเท้าผ้าใบยี่ห้อนี้ราคาแพง ธารธาราไม่ขัดอยู่แล้ว ส่วนสิงหราชมีเหรอจะพลาด รีบตามไปนั่งด้วยคน ใครจะหาว่าเสือกก็ไม่สน เพราะเรื่องของศัตรูคือเรื่องของเรา
- Writer
