“ลู๊ดกี๊ด ลอมู ลิ่งนุ่ง ละชู ลีนู~” [กู๊ดมอร์นิ่ง ชะนี~]
แต่ความสุขมักจะแสนสั้น เพราะมันมีมารมาผจญ
“มึงจะรีบมาทำไมเนี่ย กูกำลังนอนหลับฝันดีอยู่เลย~”
พูดเสียงงัวเงีย ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก็มีคนในความฝัน เข้ามาช่วยประคองในชีวิตจริง เราสบตากันแล้วเธอรู้สึกว่าวันนี้เขาหล่อมาก หล่อกว่าทุกวัน หล่อจนใจจะละลาย
“ยิ้มหวานให้เฮียขนาดนี้ สวบเขาไปเลยไหมคะสาว~”
เสียงแซวทำให้เธอดึงสติ แต่เขากลับยื้อใบหน้าหวานโดยการล็อกต้นคอ ก่อนจะกดสันจมูกคม ลงบนผิวแก้มนุ่มนิ่ม ทั้งสองข้าง ทำเอาคนป่วยบนเตียง หน้าแดงไปจนถึงกกหู
“อะ อะไร ใครยิ้มหวาน กูเปล่านะ”
คนบนเตียงปฏิเสธเสียงตะกุกตะกัก พลางเบือนหน้าแดงซ่านไปทางอื่น เพื่อหลบหลีกสายตา ที่ทำให้ใจสั่น เพื่อนสาวสะกิดแขนเชิงแซว แต่ก็ถูกปัด กลบเกลื่อนความเคอะเขิน
“อะ หลับหูหลับตาเชื่อก็ได้ วันหยุดกูอุตส่าห์แวะมาเยี่ยมแต่เช้า แต่ดูท่าเพื่อนกูจะไม่อยากให้มาเยี่ย
