“มึงโอเคปะวะ?”
เพื่อนสนิทเข้ามาถาม เพราะเห็นว่าเพื่อนสาวนิ่งไป
“ทำไมจะไม่โอเควะ ในเมื่อสิ่งที่แม่กูพูดมาทั้งหมด มันคือเรื่องจริง กูมันแย่เองแหละ แม่เขาไม่ผิดเลยเว้ย ที่พูดมาแบบนั้น กูเป็นลูก กูรู้ว่าแม่กูผ่านเรื่องเหี้ยอะไรมาบ้าง แต่กูก็ยังพังชีวิตที่เขาอุตส่าห์สร้างให้ เรื่องนี้กูผิดเองกูยอมรับ...”
เธอยอมรับในการกระทำของตัวเอง และรู้สึกผิดที่ทำให้แม่ผิดหวัง การที่แม่เดินออกไปจากห้อง โดยที่ไม่พูดอะไรต่อ นั่นคือการตัดพ้อในตัวลูกสาว ที่ยังไม่รู้ว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไรกันแน่ ซึ่งกว่าจะคิดได้ ก็ทำให้แม่เสียใจไปแล้ว
“กูจะไม่ปลอบว่ามึงไม่ผิดนะ เพราะมึงใช้ชีวิตสุดโต่ง จริงๆ แต่หลังจากนี้ ถ้ามึงอยากปรับเปลี่ยนตัวเองใหม่ ยังไงกูก็จะคอยเอาใจช่วยมึงเสมอ เพราะมึงคือเพื่อนกูเว้ย อีเป็ด”
เกือบจะซึ้งแล้วเชียว มึงเอาเป็ดมาด้วยทำไม (-*-!)
“ยังไงวันนี้ หนูฝากเฮียดูแลมันด้วยนะคะ”
“อ้าว! มึงจะไปไหน
