บทที่ 1
431 Words
จากเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ป่านทอ สิงห์หราช หรือป๊อบ วัย 23 ปี หญิงสาวผู้อาภัพพ่อแม่ พ่อกับแม่ทิ้งหายตายจากทิ้งไว้แต่ตัวเธอกับน้องสาวให้ดูแลกันสองคนตามลำพัง ทำงานหาเช้ากินค่ำ เรียนจบแค่ ม.6 เพราะต้นทุนชีวิตน้อย ซ้ำร้ายน้องสาวคนเดียวของเธอก็มาป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะสุดท้าย จำเป็นต้องใช้ค่ารักษาพยาบาลเยอะ จนปัญญาไม่มีงานไหนหาเงินได้ง่ายและได้เยอะๆ แถมเรียนมาน้อย จึงทำให้ตัดสินใจผิดทำเรื่องไม่คาดคิดจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนเหมือนตอนนี้ ส่วนน้องสาวของเธอก็ทนต่อโรคร้ายไม่ไหวได้ลาจากโลกนี้ไปอยู่กับพ่อและแม่ที่จากไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เหลือแต่ตัวของหล่อนเองที่อยู่ตัวคนเดียวเพียงลำพังบนโลกใบใหญ่ และกำลังรอเจ้ากรรมนายเวรตามล่าตัวไปรับโทษทัณฑ์
กรี๊ดดด...อะ! อื้อ!
สุดท้ายก็หนีไม่พ้นเมื่อถูกมือใหญ่ของชายชุดดำปิดปาก หล่อนร้องกรี๊ดดิ้นรนขัดขืนหาทางเอาตัวรอด แต่ก็ไม่สามารถต้านทานแรงของชายร่างยักษ์ทั้งสองได้ แล้วก็มีผ้าผืนเล็กๆ มาปิดจมูกพร้อมกับสติของหล่อนดับวูบไปกลางอากาศ เมื่อคนตัวเล็กที่ล็อกตัวไว้หมดสติ หนึ่งในชายชุดดำก็ต่อสายหาเจ้านายของตัวเองทันที
“ครับคุณรัก ผมจะพาเธอไปคอนโดเดี๋ยวนี้แหละครับ” รับคำสั่งแล้วก็มองซ้ายมองขวา ก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อนอีกคนอุ้มหญิงสาวเดินไปยังรถยนต์ที่จอดทิ้งไว้ไม่ไกลจากตรงนี้ โชคดีที่ตรงนี้อยู่ในมุมลับตาคนและไม่มีกล้องวงจรปิดเลยทำให้ง่ายและสะดวกต่อการพาตัวของหญิงสาวไป
“เหนือ...นายไปหาโซ่สักเส้นนะ เอายาวๆ เลยล่ะ ฉันจะเอาไว้ล่ามสัตว์เลี้ยงตัวใหม่” รักษ์ยิ้มเหี้ยมเมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จ ทำเอาเหนือน่านไม่เข้าใจเจ้านาย ‘สัตว์เลี้ยง’ แล้วมันคืออะไรล่ะ ทำไมเจ้านายถึงได้ดูอารมณ์ดีเหลือเกิน
“ครับคุณรัก”
“ฉันจะรอ รีบๆ ด้วยล่ะ วันนี้ไม่มีงานแล้วใช่ไหม” เสียงเข้มเอ่ยถามเลขาพลางมองดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง ตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้ว
“ครับคุณรัก”
“ดีเลย ไปหาโซ่มาให้ฉันภายในสามสิบนาที ฉันจะไปทำธุระส่วนตัวแล้ว”
“ครับคุณรัก”
- Writer
