CHAPTER 3
Din’s part
@Win car
เหยียดขายาว ๆ แล้วไหลตัวลงแทบจะให้หลังทำหน้าที่แทนก้น ปล่อยแขนข้างขวาลงที่ข้างเก้าอี้ทำงานแต่ไม่ปล่อยสิ่งที่อยู่ในมือจนกว่าพนักงานของเต็นท์จะมารับไป
“กูสั่งให้มึงถ่ายรูปรถแค่นี้ มึงทำเหมือนหมดแรง เว่อร์ฉิบหาย” พี่ลมเตะเข้าที่ขาของผม ในตอนนั้นพี่ป้อมมาเอากล้องไปจากมือพอดี
“ตั้งกี่คัน” ผมดันตัวขึ้นนั่งดี ๆ มองค้อนคนที่เพิ่งเตะผม เขานั่งลงที่โซฟารับลูกค้า
พี่ลมสั่งให้ผมถ่ายรูปรถเป็นสิบคันด้วยตัวเอง ห้ามใครช่วยเด็ดขาด ทั้งต้องขับเข้ามาจอดตรงผนังที่ทำเป็นฉากสำหรับถ่ายรูปรถ และถ่ายทุกซอกทุกมุมของรถ
“มึงอย่ามาบ่น เต็นท์ก็เต็นท์ของตัวเอง แต่ไม่มีปัญญาทำให้ไปรอด เดือดร้อนกูต้องมาทำด้วย กูกะจะนั่ง ๆ นอน ๆ สบาย ๆ แต่ต้องมาทำงานให้มึงเนี่ย ไอ้เวร!”
แต่เดิมแล้ววินคาร์คือของผมแต่เพียงผู้เดียว แรก ๆ ก็ไฟแรง จากเต็นท์เล็ก ๆ กลายเป็นใหญ่โตด้วยตัวเองในวัยที่เพิ่
