กามเทพซ่อนรักร้าย

กามเทพซ่อนรักร้าย EP.04 แรกพบ สบตา (2)

เช้าวันต่อมาธนพัฒน์ขับตรงมายังมหาวิทยาลัยที่มาเวลสอนอย่างสบายอารมณ์เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เขาจะได้เจอกับแม่ฮันนี่น้อยของเพื่อนเขาเสียที ชายหนุ่มได้แต่สงสัยว่าเพราะอะไรกันเพื่อนเขาถึงจีบเธอไม่ติด

เพราะเพื่อนของเขานับว่าเป็นที่หมายปองของสาวๆ ในมหาวิทยาลัยเลยทีเดียวแต่เพราะเหตุผลใดกันแม่สาวน้อยนามจอมขวัญถึงไม่สนใจใยดีเพื่อนของเขา เพราะเหตุนี้ต่างหากถึงทำให้เขาอยากเห็นหน้าและอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับกับเพื่อนจอมเจ้าชู้ของเขากันแน่ถึงขนาดสั่งห้ามเขาล่วงเกินเธอหากเขาเกิดชนะในเกมนี้

“แม่ฮันนี่ตัวน้อยเดี๋ยวเราก็จะได้เจอกันแล้ว”

ชายหนุ่มขับรถมาหยุดตรงลานจอดรถอย่างรวดเร็วเมื่อสายตาของเขาปะทะเข้ากับร่างเล็กๆ ของสาวน้อยหน้าตาน่ารักนางหนึ่งที่เดินลัดสนามมาทางด้านหลังของตึกบริหาร สายตาคมจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างเอ็นดูหากเขากะส่วนสูงของหญิงสาวไม่ผิดเธอน่าจะสูงไม่เกินร้อยหกสิบเซนติเมตรอย่างแน่นอน

ใบหน้าหวานซึ้ง ดวงตากลมโต จมูกเล็กๆ กับริมฝีปากบางเล็ก ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นบนใบหน้าหวานกลับทำให้เธอสวยน่ารักอย่างที่เขาไม่เคยเห็นเลยในมหาวิทยาลัยแห่งนี้แล้วยังผมสีดำมันขลับที่ถูกปล่อยไว้นั่นอีก

ธนพัฒน์ยกมือขึ้นมาแนบที่อกด้านซ้ายอย่างตกใจเพราะมันสั่นระริกอย่างแปลกประหลาด เขายังไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน แต่ทำไมพอเขาได้เห็นหน้าหวานซึ้งของผู้หญิงคนนี้หัวใจของเขาถึงได้มีปฏิกิริยารุนแรง จึงเปิดประตูรถอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าร่างเล็กกำลังจะเดินหายลับไปจากสายตา ชายหนุ่มก้าวเดินตามร่างเล็กไปอย่างกระชั้นชิดยิ่งเขาเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าร่างเล็กตรงหน้าดูน่ารักน่าทะนุถนอมไม่น้อย

“ขอโทษนะครับไม่รู้ว่าตึกบริหารไปทางไหนหรือครับ” ธนพัฒน์เอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าร่างเล็กกำลังจะเดินเข้าไปในลิฟต์

จอมขวัญชะงักเท้าหันกลับมามองเจ้าของเสียงอย่างแปลกใจแต่พอหันไปมองเธอก็เห็นเพียงแผงอกกว้างที่อยู่ในระดับสายตาของเธอเท่านั้น หญิงสาวจำต้องแหงนหน้าขึ้นไปมองหน้าของเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ

ธนพัฒน์ก้มลงมามองร่างเล็กตรงหน้าอย่างประหลาดใจเขารู้สึกถึงความผิดปกติของหัวใจเพราะตอนนี้มันสั่นระริกจนเขาเองก็แปลกใจไม่น้อยกับปฏิกิริยาเช่นนี้ของตัวเองแต่พอเขาเห็นใบหน้าหวานซึ้งชัดเจนหัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นระรัวจนแทบจะออกมานอกอก “ตึกบริหารไปทางไหนหรือครับ” เขาเอ่ยถามอีกครั้ง เมื่อเห็นใบหน้าหวานเงยขึ้นมองเขา

“ตึกบริหารเหรอค่ะ คุณต้องเดินไปอีกสองช่วงตึกแล้วคุณก็จะเจอ” จอมขวัญตอบคำถามของชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้าก่อนส่งยิ้มอ่อนหวานไปให้เขา “ขอตัวก่อนนะคะ” เธอเอ่ยแค่นั้นก็หันหลังกลับมาทางเดินก่อนจะสาวเท้าเดินตรงเข้าไปในลิฟต์

“เดี๋ยวสิครับ” ธนพัฒน์เอ่ยเรียกชื่อสาวน้อยร่างเล็กก่อนจะก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหยุดอยู่ในลิฟต์เดียวกัน ชายหนุ่มก้มลงมามองร่างเล็กอย่างประเมินท่าทีแต่ในใจกำลังคิดอยู่ว่าแม่สาวน้อยนางนี้กำลังเล่นตัวอยู่หรือเปล่า เธอไม่รู้หรือว่าเขาเป็นใครมีความสำคัญอะไรกับมหาวิทยาลัยแห่งนี้

“มีอะไรอีกหรือค่ะ” จอมขวัญแหงนหน้าขึ้นไปมองใบหน้าคมเข้มอย่างประหลาดใจ เมื่อกี้ผู้ชายคนนี้ถามเธอว่าตึกบริหารไปทางไหนเธอก็บอกแล้วนี่นาว่าให้เดินไปอีกสองช่วงตึกแล้วผู้ชายคนนี้เดินเข้ามาในลิฟต์กับเธอทำไมกัน

ธนพัฒน์ก้มลงมามองใบหน้าหวานซึ้งนั้นอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้สนใจที่จะคุยกับเขาอย่างที่สาวๆ ในมหาวิทยาลัยนี้เคยกระทำ สายตาคมจ้องมองดวงตากลมโตสีสวยนั้นอย่างต้องการคำตอบ เขาเป็นประเภทไม่ชอบเก็บความสงสัยเอาไว้กับตัว อยากรู้อะไรก็ถามซะเดี๋ยวนั้นเลย

“คุณไม่รู้จักผมเหรอสาวน้อย ว่าไงล่ะครับที่ผมถาม”

จอมขวัญตกใจกับคำถามของอีกฝ่ายไม่น้อย เธอจะรู้จักเขาได้ยังไงก็ในเมื่อเธอเพิ่งจะเจอเขาเมื่อกี้นี่เอง “ไม่ค่ะ” เธอพยักหน้าตอบอย่างสุภาพ

“แล้วคุณไม่รู้หรือครับว่าผมเป็นใครแล้วมีความสำคัญอะไรกับที่นี่”

“ไม่ทราบหรอกค่ะ เพราะฉันไม่ได้คลั่งไคล้หลงใหลผู้ชายต่างชาติสักเท่าไหร่ ขอตัวก่อนนะคะเดี๋ยวฉันจะไปเรียนสาย” จอมขวัญเริ่มกลัวผู้ชายร่างสูงคนนี้ไม่น้อย จู่ๆ ก็มาถามเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน เธอเคยรู้จักเขาเสียทีไหนอย่าว่าเธอเลยผู้ชายในมหาวิทยาลัยเธอยังรู้จักไม่กี่คนเลยนอกจากอาจารย์แล้วเธอก็ไม่เคยได้คุยกับผู้ชายที่ไหนเลย

“คุยกันก่อนไม่ได้หรือยังไงสาวน้อย” ชายหนุ่มยกมือขึ้นจับต้นแขนเล็กอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่สนใจที่จะคุยกับเขา เธอจะบอกชื่อให้เขารู้สักนิดก็ไม่มีแล้วยังสายตาไม่เป็นมิตรคู่สวยนั่นอีกที่ทำให้เขาเดือดดาดไม่น้อย ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนแสดงกริยารังเกียจเขาแบบนี้สักคน เพิ่งจะมีก็แม่สาวน้อยร่างเล็กคนนี้แหละ

“ปล่อยนะ...”

“ไม่ปล่อยจนกว่าผมจะรู้ว่าคุณชื่ออะไรเสียก่อนฮันนี่”คราวนี้ธนพัฒน์เปลี่ยนจากสาวน้อยมาเป็น ‘ฮันนี่’ หน้าตาเฉย ชายหนุ่มไม่ได้สนใจอาการตกใจของคนตัวเล็กตรงหน้าเลย มือหนาดึงเพียงนิดเดียวก็เขาสามารถทำให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดได้แล้ว

“ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

“ไม่ปล่อย ไหนคุณลองพูดกับผมหวานๆ หน่อยสิฮันนี่ หากคุณลองพูดหวานๆ ให้ผมได้ยินผมอาจจะปล่อยคุณก็ได้นะ” ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างเป็นต่อ เขารู้สึกมีความสุขไม่น้อยกับการได้กอดร่างเล็กนี้ไว้ในอ้อมกอดแม้ว่าหญิงสาวจะตัวเล็กแต่บางอย่างในร่างกายไม่ได้เล็กตามรูปร่างเลย

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย” จอมขวัญรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ไม่น้อย เธอไม่น่าเดินมาคนเดียวเลยจริงๆ รู้อย่างนี้ขึ้นมาพร้อมกับอณิมาก็ดี

“ไม่ปล่อย”

“คุณ...” จอมขวัญถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียวเมื่อร่างสูงพยายามกอดกระชับเธอเข้ามาแนบอกอย่างไม่มีมารยาท เธอเรียนที่นี่มาเกือบปียังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกล้าทำกริยาหยาบคายเช่นนี้กับเธอ แล้วผู้ชายตัวโตคนนี้เป็นใครกันที่กล้ามาทำร้ายเธอแบบนี้

“ว่ายังไงล่ะครับตอบผมได้หรือยังว่าคุณชื่ออะไร”

ธนพัฒน์ถามอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มรู้สึกพอใจกับความรู้สึกอบอุ่นรอบกายไม่น้อยและแน่นอนว่ามันต้องมาจากผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมกอดนี้อย่างแน่นอน

ใบหน้าคมก้มลงมาหอมแก้มเนียนอย่างถือสิทธิ์ เขาไม่สนใจอาการดิ้นรนของร่างเล็กในอ้อมกอด ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาหอมแก้มเนียนอย่างชอบใจ เขาหอมแก้มซ้ายทีแก้มขวาทีอย่างมีความสุข ยิ่งเห็นใบหน้าหวานแดงระเรื่อไปด้วยความอายเขาก็ยิ่งมีความสุข

“คนบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ...ปล่อย!”

////////////

...โปรดติดตามตอนต่อไป...