อดีตร้าว

บุญคุณค้ำคอ 1

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

เสียงไม้เท้าที่ใช้พยุงเดินดังกระทบพื้นทำให้เจ้าของห้องที่นอนหลับสนิทตื่นขึ้นมา และก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าเครียดตึงของผู้มีพระคุณที่กำลังจดจ้องมาทางตนเองพร้อมกับปากของท่านเม้มแน่นเป็นเส้นตรง นั่นแหละทำให้เขารีบสะลัดไล่ความมึนงง

“คุณท่าน!”

“แต่งตัวแล้วออกไปคุยกับฉันที่ห้องทำงาน และปลุกยัยหอมด้วย”

ชายวัยเจ็ดสิบเอ็ดเอ่ยสั่งเสียงเย็นพร้อมกับมองไปยังลูกสาวตังเองที่หลับสนิท ในตอนแรกที่เดินผ่านหน้าห้องของลูกชายบุญธรรมก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่พอเห็นว่าประตูห้องเปิดแง้มอยู่เลยผลักเปิดเข้ามาดูเพราะปกติแล้วเจ้าของห้องไม่ค่อยได้กลับมาค้างที่นี้เท่าไหร่ เพราะตั้งแต่เรียนจบชายหนุ่มก็ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกทำงานสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยตัวเองจนตอนนี้มีบริษัทเล็กๆ เป็นของตัวเอง ถึงจะเป็นบริษัทเล็กๆ แต่ทว่ามั่นคงพอตัว

“ครับคุณท่าน” รับปปากไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นักเมื่อท่านเดินออกไปเขาก็ยกมือขึ้นกุมขมับแล้วมองไปยังคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทข้างตัวเอง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เมื่อคืน มันเกิดอะไรขึ้นระหกว่างเขาและหญิงสาวตัวเล็กกัน

ประมุขใหญ่ของบ้านมองหน้าลูกบุญธรรมวัยสามสิบสามปีของตัวเองเดินเข้ามาพร้อมกับลูกสาวสุดที่รักของตัวเองวัยยี่สิบสองปีเดินก้มหน้าเข้ามาในห้องทำงานของตัวเองด้วยสายตานิ่งสงบเยือกเย็นทำเอาทั้งสองที่มาใหม่ขนลุกขนพองหวาดกลัวไปกับสายตาของเขาไปตามกัน

“คุณพ่อ....” เสียงเล็กหวานเอ่ยรัยกพ่อตัวเองพร้อมกับเดินเข้าไปหาท่าน

“พ่อไม่ถามหอมหรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น” หงสาเอ่ยกับลูกสาวที่น่ารักของตัวเอง

“คุณท่านเรื่องของผมกับคุณหอมผม...” พัดยศยังพูดไม่ทันจบความเสียงแหบแห้งห้วนก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน

“ฉันไม่ต้องการคำอธิบายอะไรทั้งนั่น แกต้องแต่งงานกับลูกสาวของฉันกับสิ่งที่แกทำลงไป ฉันไม่รู้หรอกว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วแกควรรับผิดชอบและตอบแทนที่ฉันให้ใช้นามสกุล ‘สูงส่ง’ ของฉัน ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็ก รักแกเหมือนลูกแท้ๆ ไม่แพ้ไอ้หิน กับยัยหอม แต่แกทำแบบนี้กับลูกสาวของฉันได้ยังไง ฉันไม่ให้ฆ่าแกก็ดีเท่าไหร่แล้วกับสิ่งที่แกทำกับลูกสาวฉันไอ้ยศ ตุ้บ!” พูดจบก็กระแทกไม้เท้าในมือกับพื้นด้วยความเดือดดาลก่อนจะลุกขึ้นยืน

“คุณพ่อคือเรื่องนี้หอม....” ยังพูดไม่ทันจบเสียงเข้มก็ดังแทรกขึ้น

“ครับคุณท่าน” แม้จะเป็นการฝืนใจไม่เต็มใจ แต่เพื่อตอบแทนพระคุณของท่านเขาก็พร้อมจะรับผิดชอบลูกสาวของท่าน จริงอย่างท่านพูด เขาควรรับผิดชอบ

“หวังว่าแกจะดูแลลูกสาวฉันได้ดีไม่แพ้ฉัน แกรู้ใช่ไหมยศว่ายัยหอมคือแก้วตาดวงใจของฉัน” เดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่มพร้อมกับสบดวงตาสีสนิมเข้มของอีกฝ่ายอย่างต้องการคำสัญญา

“ครับ”

“ถ้าวันไหนแกทำลูกสาวฉันเสียใจแกรู้ใช่ไหมว่าฉันทำอะไรได้บ้าง”

“ครับท่าน ผมจะดูแลคุณหอมให้ดี”

หึหึ

แล้วชายแก่ก็เดินออกจากห้องทำงานไปทิ้งให้ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวอยู่ในห้องกันตามลำพัง

“คะ...คือคุณยศคะ คือคุณยศไม่ต้องมารับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นก็ได้นะคะ” มะลิลาเอ่ยไม่เต็มเสียง

“ผมปฏิเสธได้เหรอ คุณหอมก็รู้นี้ว่าพ่อของคุณมีบุญคุณกับผมมากแค่ไหน ผมไม่รู้หรอกว่าเรื่องของเรามันเกิดขึ้นได้ยังไง ผมเมาผมจำอะไรไม่ได้ แต่สบายใจได้ผมจะรับผิดชอบพรหมจรรย์ของคุณเอง” น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับแล้วก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไปทิ้งให้สาวน้อยยืนน้ำตาคลออยู่คนเดียวในห้อง

มะลิลายืนนิ่งมองแผ่นหลังกว้างของพัดยศที่หายลับออกไปจากประตูห้องทำงานแล้วก็ยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้มตัวเองออกพร้อมนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เมื่อคืนเรื่องทุกอย่างมันจะไม่เกิดขึ้น ถ้าเธอไม่ตื่นมาดื่มน้ำตอนดึกแล้วเดินกลับขึ้นชั้นสองเห็นประตูห้องของพัดยศเปิดกว้างอยู่จึงเดินไปดู พอเดินมาดูเห็นเจ้าของห้องที่เมาจนทรงตัวไม่ได้กำลังคลานไปยังเตียงจึงหวังดีไปพยุงคนตัวโตไปยังเตียง และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ทุกอย่างมันเหมือนฝัน มันเหมือนภาพตัดก็ว่าได้ และผิดที่เธอเองด้วยที่มีใจให้คนตัวโตจนปล่อยตัวเองให้เขาเชยชมทั้งๆ ที่ควรจะดิ้นหนีทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วและวันนี้มะลิลาก็ได้เป็นเจ้าสาวของพัดยศอย่างที่คิดฝันมาตลอด แต่ทุกอย่างมันไม่เป็นแบบที่ฝันไปเสียหมด เมื่อถูกส่งตัวเข้าห้องหอ ผู้ใหญ่กลับไปหมด เธอก็อยู่กับพัดยศลำพังในห้องนอนที่ถูกตกแต่งใหม่สวยงาม

“เรามาตกลงกันดีกว่าคุณหอม” พัดยศดึงลากเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งมานั่งตรงหน้าคนที่นั่งปลายเตียง

“คะ คุณยศ” สาวเจ้ากลอกตาสงสัยและไม่เข้าใจในประโยคคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าที่ตอนนี้เป็นสามีถูกต้องตามกฎหมายของตัวเอง

“คุณรู้ว่าผมหมายถึงอะไร และคุณหอมก็รู้ว่าผมมีคนรักอยู่แล้ว” เขาบอกเธอ

“แต่เราแต่งงานกันแล้วนะคะคุณยศ”

หึหึ

พัดยศยิ้มขำในลำคอให้กับความใสซื่อของคนตรงหน้า

“คุณขำหอมทำไมคะ? ”

“ฟังผมนะคุณหอม เรื่องระหว่างเรามันเกิดขึ้นเพราะความผิดพลาด และผมก็ปฏิเสธที่จะไม่รับผิดชอบคุณไม่ได้ เพราะผมมีทุกวันนี้ได้เพราะพ่อของคุณ ผมโตมาเป็นผมได้ทุกวันนี้ เพราะท่านให้โอกาสผมได้มีชีวิตที่ดี”

“แต่ว่าเราแต่งงานกันแล้วนะคะคุณยศ” สาวน้อยยังคงทำหน้าซื่อ ทั้งๆ ที่ตัวเองเข้าใจและตอนนี้เจ็บปวดหัวใจจนไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้

“เราแต่งงานกันก็จริง แต่เราจะแต่งงานกันแค่ในนาม เราจะอยู่กันแบบพี่น้อง และผมจะไม่แตะต้องตัวคุณแม้แต่ปลายเส้นผมหรือทำอะไรแบบนั้นอีก เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ผมขอให้คุณลืมมันได้ไหม”

‘เขากำลังขอให้ฉันลืมเรื่องเมื่อต้นเดือนงั้นเหรอ เขามันใจร้ายมาก’ มะลิลาพึมพำในใจพร้อมกับมองคนตัวโตตรงหน้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“คุณเข้าใจที่ผมพูดไหมคุณหอม” เมื่อเห็นสาวเจ้าเงียบจึงถามย้ำ

“หอมเข้าใจค่ะ เข้าใจว่าคุณยศไม่ได้ชอบหอม และคุณยศมีคนรักอยู่แล้ว”

“ผมหวังว่าเราจะอยู่กันด้วยดีไม่มีปัญหา และผมหวังว่าในอนาคตคุณจะเจอคนที่คุณชอบและอยากใช้ชีวิตด้วย” เขาบอกมะลิลาแล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำนอน

“ในวันนี้หรือในอนาคต คนที่หอมอยากอยู่ด้วยคือคุณยศคนเดียว หอมไม่ต้องการใคร” เธอพูดกับตัวเองเมื่อประตูห้องน้ำปิดแนบสนิทไร้เงาของคนตัวโตให้เห็น เขามันใจร้าย