เธอบอกตอบกลับและยืนรอจนเสียงฝีเท้าหนักๆ ของพี่ชายเดินห่างออกไปจากหน้าประตูจึงเดินกลับมาในห้อง แต่กลับมาก็เห็นพัดยศกำลังอุ้มลูกของตัวเองอยู่
“ปล่อยเขาลง!” เธอสั่งเขาเสียงแข็ง พร้อมเดินเข้าไปหาหมายจะแย่งลูกจากวงแขนแข็งแรงของบุรุษตรงหน้า แม้เขาจะเป็นพ่อ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องมะลิลิน
“คุณหอม ‘ลูกของเรา’ ชื่อเหมือนเหรอครับ” เขาพูดคำว่า ‘ลูกของเรา’ อย่างไม่กระดากอาย
“คุณกล้าพูดออกมาได้ยังไงว่า ‘ลูกของเรา’ ไม่กระดากอายมั่งเหรอคะคุณยศ และส่งเขามาให้ฉันค่ะ ส่วนคุณเชิญไสหัวออกไปจากบ้านของฉันได้แล้ว และอย่ามาที่นี่อีก คุณไม่มีสิทธิ์แตะต้องเขาคุณยศ”
“ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ และผมก็อายที่ต้องเรียกร้องสิทธิ์กับคุณหอม แต่ผมจะมาอีก เพราะเขาคือลูกของผมกับคุณ ถึงคุณไม่ยอมรับผม แต่ผมก็จะยัดเยียดตัวเองให้คุณกับลูก” เขารู้ว่าเป็นคำพูดที่น่าขยะแขยง แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอและลูกไป เขาจะทำทุกอย่างแม้จะต้อง
