เมีย(น้อย)ของมาเฟีย

ตอนที่ : 05 สามีดีเด่น

เวลาต่อมา

หลังจากที่อยู่ในบ้านกันครบสามวันทั้งสองก็ได้ออกมาใช้ชีวิตกันตามปกติบุหงาก็ยังช่วยแม่ของเธอจัดหาทำยาเอาไว้ให้ชาวบ้านที่เจ็บป่วย ส่วนสามีของเธอก็ไปช่วยชาวบ้านที่ทำประมงกันเพราะที่นี่อยู่ติดทะเลชาวบ้านส่วนใหญ่จึงมักจะทำประมงหาปลามาไว้ทำกินมากกว่า

เขาเป็นผู้ชายที่ขยันทำงานมาก ช่วยชาวบ้านคนอื่นๆ โดยไม่เกี่ยงเลยว่ามันเป็นงานหนักหรืองานเบานั่นจึงทำให้ชาวบ้านชอบเขาเอามากๆ แต่ก็ไม่ใช่กับอินทรและพรรคพวก เขามักจะหาโอกาสคอยแกล้งอยู่ตลอด เพราะหมั่นไส้และยังรู้สึกโกรธอยู่ที่ผู้ชายคนนี้มาแย่งบุหงาไปจากเขา

แผละ!

"อือ?" ขณะที่กำลังยืนช่วยชาวบ้านคนอื่นๆ ทำงานอยู่นั้น ของเหลวสีดำก็กระเด็นมาใส่ตัวของเขาจนดำไปหมดทั้งตัว แต่เขาก็ไม่ได้ตอบโต้และก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอะไร เพียงแต่เดินไปล้างเนื้อล้างตัวอย่างเงียบๆ

"ฮ่าฮ่า ตัวดำปิ๊ดปี๋เลยว่ะ"

"เออดิ ทำอะไรไม่รู้เรื่อง แบบนี้แล้วบุหงาจะชอบได้ไงวะบุหงาไม่ชอบคนซุ่มซ่าม"

อินทรและกลุ่มเพื่อนพากันหัวเราะอย่างสนุกสนาน ก่อนจะถูกชาวบ้านคนอื่นๆ ไล่ออกไป

"เอ็งกลับบ้านไปให้นังบุหงามันล้างเนื้อล้างตัวให้ก่อนเดี๋ยวมันจะล้างไม่ออก"

"ครับ ถ้างั้นผมจะกลับมาช่วยใหม่นะครับ"

"ไม่ต้องกลับมาแล้ว ฝนมันกำลังจะตก เดี๋ยวพวกข้าก็จะเร่งเก็บข้าวของแล้วเหมือนกัน ฝนมาแล้วเดี๋ยวจะกลับบ้านไม่ทัน"

"ครับ"

สามีของบุหงาเดินกลับไปด้วยสภาพที่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวสีดำ พอกลับไปถึงบ้านบุหงาก็รีบวิ่งมาดูด้วยความตกใจ เมื่อได้เห็นสภาพของสามีที่กลับมาพร้อมสภาพที่มอมแมมดูไม่ได้

"เกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นแบบนี้?"

"ไม่มีอะไรหรอกฉันซุ่มซ่ามเอง"

"อย่าบอกนะว่าพี่อินทรทำอีกแล้วน่ะ"

"ช่างเขาเถอะ เขาคงโกรธฉันแหละ" เขารู้เพราะอินทรเป็นคนมาบอกเองว่าเขานั้นแอบชอบบุหงามาตั้งนานแล้ว แต่ก็ถูกคนแปลกหน้ามาแย่งเอาไป

ที่อินทรไม่ทำอะไรเพราะไม่อยากถูกบุหงาเกลียดไม่อยากแต่งงานกับคนที่ตัวเองรักแต่กลับถูกอีกฝ่ายเกลียดเพียงเพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเอง

เขาแค่รอว่าสักวันบุหงาจะมีความรู้สึกเดียวกับเขาบ้าง สักวันบุหงาจะรักเขาบ้างเท่านั้นเอง ไม่คิดแล้วด้วยซ้ำว่าผู้หญิงที่ตัวเองแอบรักมานานจะกลายเป็นของคนอื่นโดยที่ตัวเองไม่สามารถเอากลับมาได้แล้วแบบนี้

"คราวหน้าถ้าโดนแบบนี้ให้รีบกลับบ้านนะคุณ"

"มันคืออะไรเหรอ?"

"มันเป็นน้ำยาที่ชาวบ้านเขาเอาไว้ทำประมงกัน ถ้ารอให้มันแห้งแล้วค่อยมาล้างมันจะล้างไม่ออกอีกเลยแต่นี่ดีที่ไปล้างมาก่อนแล้วมันเลยขัดออกได้"

"อย่าไปว่าเขาเลยฉันเองแหละที่ผิด"

"พี่อินทรไม่เคยเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เขานิสัยดีกว่านี้" บุหงาก็พอจะรู้จักนิสัยใจคอของอินทรเหมือนกันเพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ที่นี่ไม่มีคนไม่ดีเพราะทุกคนต่างก็เป็นคนที่รู้จักมักคุ้นกันทั้งนั้น

เธอพูดขณะที่กำลังขัดตัวให้กับเขาอยู่ มันต้องเร่งขัดก่อนที่คราบดำมันจะติดและฝังอยู่ในผิวหนังของคน

"ชาวบ้านเขามาชมคุณกับฉัน ว่าคุณเป็นคนขยันทำงานรู้จักช่วยเหลือคนอื่น"

"ฉันก็แค่ทำตามสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ไม่รู้สิ...ก่อนที่จะจำอะไรไม่ได้ฉันอาจจะเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นอยู่แล้วก็ได้"

"อะไรที่มันดีก็ทำไปเถอะ ชาวบ้านที่นี่เขาชอบคนที่คอยช่วยเหลือกัน ทุกคนที่นี่ต่างเป็นคนที่ขยันทำงานกันทั้งนั้น"

บุหงาพยายามบอกและให้คำแนะนำว่าเขาควรทำตัวแบบไหนที่ชาวบ้านเขาจะรู้สึกรักใคร่เอ็นดู เพราะไม่รู้ว่าเขาคนนี้จะต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน เธอจึงไม่อยากให้เขาทำให้ชาวบ้านต้องรังเกียจหรือกลายเป็นคนที่เข้ากับใครไม่ได้เลย

"อืม....ฉันขอถามหน่อยสิ เธออยู่กับแม่สองคนมานานแล้วเหรอ?"

"ใช่ ฉันไม่เคยรู้จักพ่อของตัวเองหรอก แม่บอกว่าพ่อของฉันตายตอนที่แม่ของฉันกำลังท้องน่ะ"

"งั้นก็แสดงว่าแม่ของเธอเลี้ยงเธอคนเดียวมาตลอดเลยสิ"

"ใช่ แม่ของฉันเลี้ยงฉันมาเอง เรามีกันอยู่สองคนแม่ลูกน่ะ"

"....."

"อะ...ฉันขัดให้เสร็จแล้ว ที่เหลือคุณก็อาบน้ำของตัวเองไปแล้วก็รีบขึ้นบ้านเดี๋ยวฝนจะตก"

"อื้อ"

บุหงาเดินไปเก็บข้าวของขึ้นบ้าน แม้จะถูกร่างกายของเขาแต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องผิดเพราะเธอกับเขาเป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่เธอกับเขาไม่เคยทำด้วยกันเลยก็คือเรื่องบนเตียง เธอกับเขาไม่เคยร่วมรักทำอย่างว่ากันเลย แม้จะนอนอยู่บนเตียงเดียวกันก็ใช่ว่าทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น

"มาฉันช่วยขนนะ" ชายหนุ่มรีบเดินไปช่วยหญิงสาวถือของหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จแล้ว เพราะเห็นว่าเธอกำลังรีบเก็บข้าวของขึ้นบ้านอยู่

"เอาขึ้นไปไว้ข้างบนก็ได้เดี๋ยวที่เหลือฉันเก็บเอง"

"จ้ะ"

ชายหนุ่มทำงานไม่เกี่ยงเลยหลังจากช่วยงานชาวบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็มาช่วยเหลืองานบ้านต่อจากภรรยา ทั้งที่รู้ว่าทำงานแล้วมันก็ไม่ได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินทองแต่เขาก็ยังยอมที่จะทำ เพราะค่าตอบแทนที่ได้มันคือความไว้ใจจากชาวบ้านคนอื่นๆ ที่ไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างเขา แค่นี้มันก็มากพอสำหรับคนแปลกหน้าไร้ที่พึ่งอย่างเขาแล้ว

"คืนนี้จะมีฝนเหรอ?"

"ใช่"

"แล้วรู้ได้ยังไงอ่ะ มันไม่เห็นจะมีเค้าของฝนหรืออะไรที่บอกว่าฝนจะตกเลย"

"คนที่นี่เขาอยู่กันมานานทำไมเขาจะไม่รู้ว่าฝนจะตกตอนไหน"

"แล้วฝนจะตกหนักหรือเปล่าอยู่กลางทะเลแบบนี้มันไม่มีลมพายุเหรอ?"

"ฝนตกน่ะมีแต่แถวนี้มันไม่มีพายุอะไรหรอก"

"อ๋อ..."

"กินข้าวกินปลาซะแล้วก็เข้านอน"

"แล้วเธอล่ะ?"

"ฉันจะเก็บข้าวของเข้าที่น่ะเสร็จแล้วเดี๋ยวก็จะเข้าไปนอนเอง"

"เดี๋ยวฉันช่วยดีกว่าจะได้นอนพร้อมกันฉันไม่อยากเข้านอนคนเดียวมันดูเห็นแก่ตัวที่ต้องปล่อยให้ภรรยาทำงานอยู่คนเดียว"

"ตามใจ"

หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นช่วยเธอเก็บของใส่ในบ้าน จนกระทั่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองก็เข้านอนพร้อมกันตามปกติเหมือนที่เคยทำ