เมีย(น้อย)ของมาเฟีย

ตอนที่ : 04 ผัวเมีย

สุดท้ายก็ถูกกดดันบวกกับชายแปลกหน้าคนนั้นยอมรับสารภาพว่าถูกเนื้อต้องตัวของเธอจริงๆ นั่นจึงทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้เลย จนสุดท้ายต้องผูกข้อไม้มัดข้อมือกับชายแปลกหน้าที่เธอเองก็ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของเขา

และที่สำคัญเรื่องนี้ก็ทำให้อินทรไม่พอใจเป็นอย่างมากเนื่องจากตัวเองก็แอบชอบบุหงามานานนมแล้ว ทั้งที่ตัวเองก็กำลังรอที่จะได้อยู่ร่วมหอกับคนที่ตัวเองแอบรักแต่กลับถูกใครก็ไม่รู้มาชุบมือเปิบเอาเธอไป

แต่ถึงอย่างนั้นอินทรก็ไม่สามารถขัดอะไรได้เช่นกัน เนื่องจากพ่อกับแม่ของตัวเองก็เห็นด้วยกับเรื่องพวกนี้

"บุหงา..."

"ฉันอยากอยู่คนเดียวน่ะแม่ ฉันอยากนั่งเงียบๆ สักพัก"

"เอ็งออกมานั่งทำไมงานมันยังไม่จบเลย" ผู้เป็นแม่พูด

"ยังมีอะไรอีกล่ะแม่ ฉันก็ทำตามทุกอย่างที่แม่บอกแล้วนี่ไง" จะบอกว่าโกรธและก็น้อยใจแม่ก็ว่าได้ที่จู่ๆ เธอก็ถูกแม่ของเธอทำแบบนี้ เธอรู้ว่าแม่ของเธอเป็นห่วงแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยังยอมให้เธอแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ ทั้งที่ความเชื่อพวกนี้มันควรจะหายไปตั้งนานแล้ว

"เอาเถอะน่า ถ้าเอ็งไม่ทำแบบนี้เอ็งก็จะเป็นขี้ปากชาวบ้านไม่จบไม่สิ้น"

"แบบนั้นมันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอแม่ เขาเป็นใครฉันยังไม่รู้เลย ก็แค่คนที่ช่วยให้รอดตายมาได้แต่ดันต้องมาแต่งงานกับคนแปลกหน้าอย่างนั้น"

"....."

"ฉันยอมเป็นขี้ปากชาวบ้านดีกว่า"

"เอาเถอะ พอเอ็งแต่งงานแบบนี้แล้วก็จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับเอ็งอีกไง"

"ฉันขออยู่เงียบๆ คนเดียวนะแม่"

"ตามใจ"

หลังจากที่เสร็จสิ้นพิธีผูกข้อไม้มัดข้อมือบุหงาก็ออกมานั่งอยู่ที่ตอไม้ที่อยู่ริมทะเล ซึ่งไม่ไกลจากบ้านของเธอเท่าไหร่นัก แต่เธอไม่อยากอยู่เพราะที่บ้านผู้คนมารวมตัวกันค่อนข้างเยอะ และก็ไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับใครหรือมองหน้าใครด้วย

เวลาต่อมา

"ว่าแล้วเธอหายไปไหนมานั่งอยู่ตรงนี้นี่เองบุหงา"

"ตามฉันมาทำไม"

"แม่ของเธอให้มาตามน่ะ"

"....." บุหงานั่งนิ่งไม่ได้กระตือรือร้นอะไรเลย ก็แหงล่ะเรื่องนี้เธอเองก็ไม่ได้เห็นด้วยนี่นาเพียงแต่ถูกแม่ของเธอหว่านล้อมให้เธอต้องทำแบบนี้

เธอยอมรับว่าคนแปลกหน้าคนนี้หน้าตาดีมาก รูปร่างสูงโปร่งหุ่นดี ไม่เหมือนกับเด็กวัยรุ่นหรือคนในหมู่บ้านของเธอเลย มันก็ไม่แปลกหรอกที่คนอย่างเธอจะรู้สึกชอบผู้ชายหน้าตาดีๆ แบบนี้ แต่เธอก็แค่รู้สึกชอบไม่ได้รู้สึกรักใคร่จนถึงขั้นที่จะต้องแต่งงานด้วยสักหน่อย

"ไปกันเถอะ"

"....." บุหงายอมเดินออกไปพร้อมกับเจ้าบ่าวของเธอที่เดินมาตาม จากนั้นพิธีการต่อจากนั้นก็เริ่มขึ้นต่อ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นกระทันหันจึงทำให้ทั้งสองอย่างไม่ทันที่จะได้สร้างบ้านที่เป็นเรือนหอของตัวเอง แม่ของบุหงาจึงต้องยกเรือนหลังเล็กให้เป็นเรือนหอของลูกสาว

พิธีการส่งตัวเข้าหอก็เป็นไปตามความเชื่อของชาวบ้านที่มียายเฒ่าจันทร์กำลังทำพิธีอะไรบางอย่างกับทั้งสอง มีการสวดบทสวดที่ฟังไม่ได้ศัพท์ดังระงมทั่วบ้าน จนกระทั่งทุกอย่างเสร็จสิ้นลง ดอกไม้ที่ชาวบ้านนำมาก็ถูกโปรยลงบนที่นอนของทั้งสอง และหลังจากนั้นชาวบ้านก็พากันเดินออกไปและแม่ของบุหงาเองก็ล็อคประตูด้านนอกเอาไว้อย่างแน่นหนา

"เฮ้อ...อะไรก็ไม่รู้"

"ทำไมเขาต้องล็อคประตูด้วยล่ะ"

"ก็ไม่ให้ออกไปไหนไงเข้าใจยากตรงไหน ต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะครบสามวันสามคืน"

"แล้วเราจะกินจะเข้าห้องน้ำยังไงล่ะ"

"ไม่รู้ ฉันไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น อยากอยู่เงียบๆ"

"แล้วทำไมเขาถึงต้องให้เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ล่ะ"

"มันเป็นความเชื่อบ้าบอของยายเฒ่าจันทร์นั่นแหละ สมัยก่อนเวลามีใครได้มัดข้อไม้ผูกข้อมือกันเขาก็จะให้อยู่ในบ้านแบบนี้ไม่ให้ออกไปข้างนอกเลย เหมือนถูกขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน เห็นว่าถ้าใครอยู่ไม่ครบสามวัน คู่นั้นก็จะเลิกรากันอยู่ด้วยกันไม่ได้มั้ง"

"โห..."

เธอรู้ว่าการที่ถูกขังให้อยู่กันสองต่อสองแบบนี้มันหมายความว่ายังไง ถ้าหากคนที่รักกันมาก่อนแล้วได้แต่งงานกันเรื่องแบบนั้นมันก็คงเกิดขึ้นแต่นี่เธอกลับชายแปลกหน้าคนนี้ไม่ได้รักกันและก็เพิ่งจะรู้จักกันมาไม่นานมานี้เองด้วย จะให้ทำเรื่องแบบนั้นด้วยกันได้ยังไง

แค่คิดจะแตะต้องเนื้อตัวเธอก็ยังไม่คิดเลย ต่อให้ตอนนี้เธอจะทำอะไรกับเขาก็ได้แล้วก็เถอะ

"ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้"

"ช่างมันเหอะ ความจริงฉันก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรหรอก แต่คนที่ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ก็เป็นยายเฒ่าจันทร์นั่นแหละ"

"....."

"แล้วนี่จำอะไรได้บ้างไหม จำได้หรือเปล่าว่าตัวเองมาจากไหน ถ้ามีโอกาสไปคุณก็ไปซะเถอะ"

"ฉันแต่งงานกับเธอแล้วจะให้ฉันไปไหนได้ยังไง"

"แล้วไม่อยากกลับบ้านของตัวเองหรือไงกลับไปหาพ่อแม่กลับไปหาพี่น้องของตัวเองไง"

"ก็ฉันจำอะไรไม่ได้เลยไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใครแล้วฉันจะกลับไปได้ยังไง"

"....."

"ที่นี่มีคนออกไปข้างนอกด้วยเหรอ"

"ลุงผู้ใหญ่นั่นไง หัวหน้าหมู่บ้านน่ะ นานๆ เขาจะออกไปสักที แถวนี้มันไกลจากบนฝั่ง มันเลยไม่มีคนเข้ามา ฉันเองก็ไม่เคยออกไปหรอก แม่เคยเล่าให้ฟัง"

"......"

"แล้วถ้าวันนึงจำได้ขึ้นมาจะกลับไปหรือเปล่า?"

"ไม่รู้สิ เธอบอกว่าแผลของฉันเหมือนโดนใครทำร้ายมา ถ้าฉันจำได้บางทีฉันอาจไม่อยากกลับไปก็ได้"

"ฉันก็แค่คิดเอาเอง แถวนี้มันไกลฝั่งจะมีคนมาตกทะเลแล้วก็มีรอยถูกแทงแบบนี้ได้ไง"

"ที่เธอพูดก็ถูก ฉันจะมาตกทะเลไกลแบบนี้ได้ยังไง ถ้าไม่มีคนพาฉันมา ตั้งใจจะฆ่าฉันให้ไกลๆ ถ้าแถวนี้ไม่มีหมู่บ้านไม่ได้เธอช่วยเอาไว้ฉันก็คงนอนอืดอยู่ในทะเล"

"....."

"ขอบคุณเธออีกครั้งนะที่ช่วยฉันเอาไว้ถ้าไม่ได้เธอฉันก็คงไม่รอดมานั่งอยู่ตรงหน้าของเธอแบบนี้"

"บอกแล้วไงว่าให้ไปขอบคุณพี่อินทรแล้วก็แม่ของฉันฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"

"แต่เธอก็เป็นคนเจอฉันนี่ ถ้าเธอไม่เห็นฉัน ฉันก็คงไม่รอดไปแล้ว"

"ฉันก็แค่สงสัยนึกว่าเป็นพวกสัตว์น้ำมันมาเกยตื้นตาย"

"จะถึงยังไงฉันก็ต้องขอบคุณเธออยู่ดี ขอบคุณจริงๆ นะ"