CHAPTER 4
Lom’s part
แววตาดื้อรั้นของอีกฝ่ายถูกส่งออกมา ช่างแตกต่างจากเมื่อคืนอย่างกับคนละคน รอยยิ้มร้ายกาจจึงผุดขึ้นบนใบหน้าของผม
“มองไร” มีนถาม
“เด็กดีเขาไม่พูดแข็ง ๆ งี้นะ”
มีนกลอกตาไปมาแล้วจึงปรายตามองผมราวกับรังเกียจรังงอนกันนักหนา ฝ่ามือหนาของผมลูบศีรษะทุยอย่างทะนุถนอม แต่สุดท้ายก็ถูกปัดออกด้วยความรำคาญ
“พูดเพราะ ๆ”
“ไม่!” เธอตอบกลับเสียงกระด้าง หน้างอง้ำจนริมฝีปากบนเชิดขึ้น
“เค๊” ส่งเสียงสูงกลับไปแล้วเอาสมาร์ตโฟนออกมากดต่อสายหามาร์ช ระหว่างที่รอรับสายก็เปิดสปีกเกอร์ไว้ด้วย
“(ฮัลโหล)” เพียงแค่เสียงคนในสายดังออกมา แววตาของไอ้มึนก็สั่นระริก
“มึงว่างปะ มีเรื่องจะคุยด้วย”
มีนจ้องหน้าผมเขม็ง เธอปล่อยมือจากชายเสื้อที่ปิดกลางลำตัวออกมาเพื่อจะแย่งโทรศัพท์
“(เรื่องไรวะพี่ ดูซีเรียสจัง)”
“เรื่องมีน” ผมสบตากับมีนขณะที่ตอบ ไอ้มึนปล่อยมืออีกข้างออกจากเสื้ออีกทั้งยังปัดออกให้พ้นจ
