คนคั่นเวลา

ตอนที่4 ไม่ชิน

หลายวันต่อมา...

“ฮึก ฮือออ!” น้ำค้างร้องไห้ออกมาอย่างหนักเมื่อกลับมาถึงห้องของเธอหลังเลิกงานเหมือนกับทุกๆวันตั้งแต่เธอเลิกกับเขมันต์ ไม่สิ เธอกับเขาไม่เคยเป็นอะไรกัน จะบอกว่าเลิกได้ยังไง

แต่ที่เดียวที่น้ำค้างรู้สึกเป็นตัวของตัวเองที่สุดตอนนี้ก็คือห้องของเธอ ห้องที่เป็นที่สำหรับเธอจริงๆ ที่ที่มีเพียงเธอคนเดียวไร้ซึ่งคนเคียงข้างตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน เธอควรจะชินกับมันไปแล้วแท้ๆ แต่สองปีที่ผ่านมากลับมีใครบางคนก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอ ก้าวเข้ามาทำให้เธอชินกับการมีเขาเคียงข้างโดยไม่สนใจคำสัญญาอะไรที่เคยพูดออกไป

แต่สุดท้าย คนไม่รู้จักจำ คนไม่รู้จักคิด ก็ต้องได้รับความเจ็บปวดและเดียวดายอย่างตอนนี้

“ฮือออ” นิ้วเรียวลูบไล้แก้วสีขาวเบาๆราวกับกลัวมันจะแตกออกเหมือนกับใจของเธอในตอนนี้ แก้วที่มีรูปของเขมันต์อยู่ และเธอก็มีสิทธิ์สัมผัสเขาได้แค่นี้โดยที่เธอถือแก้วติดมือเกือบตลอดเวลาเมื่อนึกถึงเขมันต์

มันไม่ง่ายเลยที่จะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ ยิ่งเธอต้องทำงานกับเขา เจอหน้าเขาทุกวัน มันยิ่งทำให้เธออดไม่ได้ที่จะอยากกลับเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง แต่มันก็ทำได้แค่คิดเท่านั้นเมื่อเขาทิ้งระยะห่างกับเธออย่างชัดเจนจนเธอไม่สามารถเข้าไปได้แม้แต่ก้าวเดียว

.....

“น้ำค้าง น้ำค้าง!”

“อ๊ะ!” เสียงเข้มเรียกหญิงสาวขึ้นจนทำให้เธอน้ำค้างที่ยืนชงกาแฟอยู่สะดุ้งตกใจจนทำกาแฟนร้อนๆกระฉอกใส่หลังมือ

“เป็นอะไรมากไหม!” ชายหนุ่มที่เป็นหนึ่งในบอร์ดบริหารของที่นี่ถามขึ้นอย่างรู้สึกผิดและจับมือน้ำค้างไปดูแล้วพาเธอไปล้างน้ำสะอาดที่ก๊อกทันที

“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่คุณจิรันดร์มีอะไรหรือเปล่าคะ” เมื่อล้างมือด้วยน้ำเย็นเสร็จน้ำค้างก็ถามชายหนุ่มตรงหน้าขึ้น

“ฉันแค่ขอกาแฟสักแก้ว แต่เห็นเธอยืนเหม่ออยู่แบบนี้นี่แหละ” เป็นถึงหนึ่งในผู้บริหารของบริษัทแค่กาแฟแก้วเดียวเขาเอ่ยปากสั่งก็ได้แล้ว แต่เพราะว่าเขาไม่ได้อยากดื่มกาแฟอย่างที่คิดไงถึงได้มาหยุดอยู่ตรงนี้

“อ้อ เดี๋ยวฉันชงให้ค่ะ” น้ำค้างตอบรับก่อนจะหมุนตัวเพื่อชงกาแฟ แต่ข้อมือเล็กกลับถูกจับไว้ด้วยฝ่ามือของจิรันดร์ก่อน

“ไม่ต้องแล้ว ฉันทำให้มือเธอเป็นแบบนี้จะให้เธอมาชงกาแฟให้ฉันอีกได้ยังไง”

“ฉันไม่ได้เจ็บอะไรมากเลยค่ะ นี่ก็เริ่มดีขึ้นแล้ว” แม้จะแสบร้อนไปในตอนแรก แต่มันก็ไม่ได้เจ็บจนทำอะไรไม่ได้ขนาดนั้น

“ไม่ได้ ฉันรู้สึกผิดมากที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นเย็นนี้เธอต้องไปกินข้าวกับฉันเพื่อให้ฉันได้ไถ่โทษ”

“เรื่องแค่นี้เองค่ะ อีกอย่างฉันก็เป็นคนเหม่อเอง ไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย”

“ถ้าเธอไม่ไปฉันคงรู้สึกผิดกับเธอไม่น้อย” สีหน้าจริงจังนั้นทำให้น้ำค้างกดดันไม่น้อย

“ก็ได้ค่ะ” สุดท้ายเธอก็ต้องตอบตกลงออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยังไงเขาก็ถือเป็นหนึ่งในเจ้านายของเธอ อีกทั้งเธอเจอและพูดคุยกับจิรันดร์บ่อยๆด้วย

“ดีมาก งั้นคืนนี้เดี๋ยวฉันไปรับนะ คอนโดเธอชื่ออะไรหรอ” เป็นไม่ได้อยู่แล้วที่จิรันดร์จะไม่รู้จักคอนโดของน้ำค้าง แต่เพราะที่อยู่คอนโดของเธอที่อยู่ในประวัติ กับคอนโดที่เธออาศัยอยู่ก่อนหน้านี้มันเป็นคนละที่กัน และมันก็เป็นที่เดียวกับ...เขมันต์

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปเองได้ คุณจิรันดร์แค่ส่งร้านมาก็พอ”

“ได้ยังไง ฉันชวนเธอเพื่อไถ่โทษแต่จะให้เธอมาเองได้ยังไง บอกมาว่าคอนโดอะไร”

“คอนโดเดอะคลาสค่ะ” แล้วน้ำค้างก็บอกชื่อคอนโดของเธอออกไป และครั้งนี้เธอก็ไม่ได้โกหกใครเหมือนครั้งก่อนๆ เพราะว่าเธอกลับไปอยู่คอนโดตัวเองคืนแล้ว

“งั้นหรอ ถ้าฉันไปถึงแล้วจะโทรหานะ” แม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่จิรันดร์คาดเดาไว้ในตอนแรก แต่เมื่อมีโอกาสเขาก็ใช้มันเพื่อเข้าหาหญิงสาว และวันนี้ก็เหมือนอะไรๆจะเป็นใจให้เขาไปหมด