บทนำ
786 Words
ณ ผับแห่งใจกลางเมืองเหล่านักท่องราตรีมากมายโยกย้ายร่างกายตามจังหวะดนตรี กลิ่นเหล้าและบุหรี่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ หญิงสาวคนหนึ่งถือกล่องของขวัญที่ตั้งใจจะมอบให้คนรัก
“อ๊ะ...” ร่างเล็กถูกเหวี่ยงชนเข้าที่กั้นชั้นลอย ที่ไม่ว่ามองจากมุมไหนของผับก็จะเห็นที่ตรงนี้ และหลายคนเริ่มให้ความสนใจกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น
“หึ” พยัคฆ์เหยียดยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นว่ามุมปากของหญิงสาวมีรอยเลอะจากลิปสติก และมันเป็นหลักฐานชั้นดีว่าสิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด
ดอกรักเงยหน้ามองชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ และเมื่อได้สบกับนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นทั้งร่างก็ต้องชาวาบ เพราะมันเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง
“พี่เสือ” ดอกรักเอ่ยชื่อชายตรงหน้าเสียงแผ่ว เพราะเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าระหว่างเราเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่เสือที่ใจดีของเธอกลับกลายเป็นแบบนี้
“ทำไมถึงกล้าถ่อมาถึงที่นี่ล่ะ” ปากหยักเอ่ยถามดอกรักท่ามกลางผู้คน แม้เสียงที่เขาใช้จะเรียบเฉยแต่มันกลับทำให้หัวใจเธอชาหนึบเพราะคำพูดของเขามันไม่ต่างจากการจะสื่อว่าเธอหน้าด้านเลยสักนิด
“...”
“หรือเพราะอยากจะโชว์ตัวต่อหน้าผู้ชายเยอะ ๆ”
“อ๊ะ !” ดอกรักส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวันก่อนที่แขนเล็กจะถูกกระชากอย่างแรงจนของขวัญในมือร่วงหล่นลงพื้น
“หึ รองเท้าเหรอ ถ้าวันไหนฉันมีเมตตาจะลองใส่ให้สักครั้ง” พยัคฆ์ปรายตามองของขวัญไร่ค่า ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยกล่องนั่นให้พ้นทาง
ร่างเล็กยืนอึ้งเพราะไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ คนรักถึงพูดจาแบบนี้ และไม่รอให้ดอกรักได้พูดอะไรเสียงเข้มก็เอ่ยขึ้นอีก
“ไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นทีคนนี้แต่ยังอุตส่าห์หาของขวัญมาให้ฉัน ขอบคุณนะ ถึงมันจะราคาถูกไปหน่อยก็เถอะ”
“พะ...พี่พูดเรื่องอะไร” แม้จะเจ็บร้าวไปทั้งใจที่พยัคฆ์ไม่คิดรักษาน้ำใจกัน แต่ประโยคก่อนหน้าของเขามันทำให้ดอกรักงุนงงไม่น้อย
“แสร้งตีหน้าซื่อเก่งดีนี่” เสียงเข้มของพยัคฆ์เอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยัน
“พี่เสือ มันไม่ใช่อย่างนั้น” ดอกรักนิ่งค้างไปนิด ก่อนจะรีบปฏิเสธเพราะกลัวพยัคฆ์จะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าท่าทางของเธอมันทำให้ชายหนุ่มคิดไปอีกแบบ พยัคฆ์กำลังคิดว่าดอกรักร้อนตัวเพราะถูกจับได้
“คงคิดว่าฉันโง่มากสินะ แต่ไหน ๆ อุตส่าห์มาที่นี่แล้วฉันจะสงเคราะห์ให้หน่อยก็แล้วกัน อยากได้คนไหนล่ะ” พยัคฆ์ไม่พูดเปล่า มือหนารั้งเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอใส่คุมลงมาส่งผลให้ลาดไหล่เนียนปรากฏแก่สายตาคนที่มอง และแน่นอนว่ามันตามมาด้วยเสียงโห่ร้อง หัวเราะเยาะ และคุกคามของคนที่มองเรื่องของเธอราวกับเรื่องสนุก
“พี่เสือรักเป็นแฟนพี่นะ” มือสั่นเทารีบจับเสื้อให้เข้าที่ ก่อนที่ดอกรักจะเค้นเสียงที่ยังเหลืออยู่น้อยนิดย้ำสถานะของเรา
“แฟน ?”
“...”
“ฉันจำไม่เห็นได้ว่าเคยคบกับเธอ”
“ไอ้เสือมันจะเกินไปแล้วนะเว้ย” เป็นเจ้าป่าที่เงียบอยู่นานเดินเข้ามาเตือนสติเพื่อนตัวเอง แต่เหมือนว่าอารมณ์ของพยัคฆ์ร้ายตัวนี้จะโกรธเกรี้ยวจนไม่อาจระงับได้แล้ว
ปากหยักยังคงพ่นคำพูดร้ายกาจเพื่อที่จะทำให้ดอกรักเจ็บช้ำน้ำใจเข้าไปอีก
“ที่ผ่านมาฉันคงให้เธอไม่พอสินะ ถึงไม่ได้นอนกับคนอื่นง่าย ๆ”
“...”
“ส่วนใครในที่อยากได้ยัยนี่ก็มาเอาไปเลย เพราะฉันเบื่อเต็มทนแล้ว”
สิ้นเสียงพยัคฆ์ที่ประกาศกร้าว เสียงผู้คนมากมายก็วิพากษ์วิจารณ์ดอกรักอย่างสนุกปาก แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทเลยสักนิด เพราะดอกรักเจ็บปวดจนเกินกว่าจะรับรู้อะไรแล้ว...
“คุณแม่ขา !”
เฮือก !
เสียงของลูกสาวปลุกให้ร่างเล็กบนเตียงสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่เคยเกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน เหงื่อเม็ดเล็กไหลซึมไปทั่วใบหน้า
“คุณแม่ตื่นแล้วเหรอคะ”
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก”
“หนูมาเมื่อกี้ค่ะ คุณยายให้หนูมาเรียกคุณแม่”
“อ่า ขอบใจนะจ๊ะนางฟ้าตัวน้อย”
“คิก ๆ”
เรื่องราวในอดีตที่เคยเกิดขึ้นทิ้งรอยแผลไว้ในใจอย่างเจ็บแสบ จากผู้ชายใจร้ายที่ทิ้งเธอไปพร้อมกับลูกในท้อง...
- Writer
