ตอนที่ 3 ปู่จัดการให้
1514 Words
"ปุณณ์ ปุณณ์ว่าเราจะรอดกันไหม" ปัณณ์ชะโงกหน้ามาถามปุณณ์พี่ชายฝาแฝด ที่นั่งอยู่ด้านหน้าคู่กับพี่สาว
"รอดดิ พี่บัวอยู่ด้วยทั้งคน จริงไหมพี่บัว"
"ปัณณ์จะรอดจากอะไรล่ะ ถ้ารอดจากคุณพ่อคุณแม่พี่ก็ว่าไม่น่ารอด"
"อ้าว ทำไมพี่บัวพูดแบบนี้ล่ะ" สองแฝดประสานเสียงถามพี่สาว
"ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย แบ็คพี่บัวดีซะอย่าง"
"ใช่ๆ มีคุณปู่อยู่ทั้งคน คุณพ่อคุณแม่ไม่ดุหรอก" ปุณณ์มั่นอกมั่นใจว่าอย่างไรปู่ก็ต้องปกป้องพวกตนได้
"แต่ถ้าคุณปู่ไม่อยู่บ้าน ก็จะไม่มีใครช่วยเราได้นะ" คำพูดของปัณณ์ทำให้ทุกคนเริ่มคิดหนักอีกครั้ง
"ถ้าปุณณ์กับปัณณ์จะป๊อดขนาดนี้นะวันหลังพี่บัวไม่พาไปด้วยแล้ว"
"ไม่ได้ป๊อด แค่ใจปัณณ์มันสั่นๆ เองพี่บัว"
"ใช่ๆ ปุณณ์ก็รู้สึกเหมือนปัณณ์"
"ถ้างั้นก็เตรียมตัวเตรียมใจรับชะตากรรมกันให้ดี แต่พี่ว่าเรารอดชัวร์ ปัณณ์คาดเข็มขัดดีๆ พี่จะซิ่งละนะ"
"จัดไปพี่บัว ปัณณ์พร้อมแล้ว วู้วววว!!"
"เหยียบให้มิดเลยพี่บัว ปุณก็พร้อมสุดๆ ไปเลย วู้วววว!!"
"พี่บัวจัดให้น้องรักทั้งสอง" เท้าเรียวเหยียบคันเร่งเต็มเท้า พุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง ปาดซ้ายแซงขวาโดยมีน้องชายทั้งสองคนส่งเสียงเชียร์ดังลั่นรถ
เอี๊ยดดดด!!!
"วู้วววว พี่บัวสุดยอดไปเลย" ปุณณ์เยินยอพี่สาวหลังจากเสียงเบรกรถดังสนั่นหวั่นไหว จนเหล่าบอดี้การ์ดต่างหันมามองเป็นตาเดียวกัน
"ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ สุดยอดมากเลยพี่บัว" ปัณณ์ยื่นหน้ามาแล้วยกนิ้วโป้งให้คนเป็นพี่
"มันแน่นอนอยู่แล้ว ป่ะลงๆ" มือบางปดเข็ดนิรภัยก่อนจะยื่นมือไปเตรียมเปิดประตูรถ
"เดี๋ยวพี่บัว" มือของปัณณ์จับรั้งพี่สาวไว้ยังไม่ให้ลงจากรถ
"อะไรอีกปัณณ์"
"เงาร้ายกำลังจะมาแล้ว" ปัณณ์ว่าพลางปรายตามองไปยังบนบ้าน พ่อกับแม่กำลังยืนมองมายังรถที่จอดอยู่
"หยึย! ตายละหว่า เอาไงกันดี" ปุณณ์ผงะหงายเมื่อหันมองตามสายตาของปัณณ์
"ใจเย็นๆ พี่บัวโทรหากองกำลังเสริมก่อน" บัวว่า ก่อนจะล้วงหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องหรูออกมาจากกระเป๋าถือ แล้วกดโทรออกทันที
"คุณปู่ขา คุณปู่อยู่บ้านหรือเปล่าคะ ทำไมบัวหาคุณปู่ไม่เจอเลย เนี่ยบัวเดินหาจนทั่วก็ไม่เจอ บัวมีเรื่องจะปรึกษาคุณปู่ค่ะ" ไม่รอให้คนปลายสายได้พูด น้ำเสียงออดอ้อนแสนหวานก็ดังไปตามสายเสียก่อน
(ปู่อยู่ที่เรือนต้นไม้ บัวอยู่ไหนลูก ปู่กำลังจะเข้าบ้านแล้ว)
"บัวอยู่หน้าบ้านค่ะ คุณปู่มาเร็วๆ นะคะ"
(ได้ลูก บัวรอปู่อยู่แถวนั้นนะลูก เดี๋ยวปู่เดินไป)
"ค่ะคุณปู่ เร็วๆ นะคะ บัวคิดถึงคุณปู่ม๊ากมาก" บัวยิ้มกริ่มเมื่อคนที่จะช่วยเธอได้อยู่บ้านพอดี
"คุณปู่ว่าไงพี่บัว" ปัณณ์ถาม
"คุณปู่อยู่ที่เรือนต้นไม้กำลังมา ป่ะลง" บัวบอกน้องๆ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ
"คุณพ่อ คุณแม่ คิดถึงจังเลยค่ะ" บัวเดินเข้าไปกอดไปหอมคนเป็นแม่ก่อนจะเข้าไปกอดไปหอมคนเป็นพ่อเช่นเดียวกัน
"ทำไมวันนี้คุณแม่กลับจากคลินิกเร็วจังครับ" ปุณณ์ถามเสียงอ้อน กอดคนเป็นแม่ไว้
"ใช่ครับ ทำไมคุณพ่อพาคุณแม่กลับมาเร็วจัง" ปัณณ์ก็ถามและกระทำเช่นเดียวกัน
"เราพึ่งจะเจอกันเมื่อเช้า นั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน ไม่ต้องมาทำปากหวานกันเลย นี่มันบ่ายสองแล้ว วันนี้วันอาทิตย์คลินิกแม่ปิดเที่ยงทุกคนรู้ดี" ชะเอมว่า
"บัวพาน้องไปเที่ยวไหนมา" อาชิถามลูกสาวที่กอดรัดเอวสอบของเขาไว้
"อย่าโกหกนะบัว" ชะเอมบอกอย่างรู้ทัน
"ถ้าคุณแม่ถามบัวแบบนี้ แสดงว่าคุณพ่อคุณแม่คงรู้แล้วว่าบัวกับน้องไปไหนกันมา"
"รู้ แล้วบัวรู้ไหมว่าสิ่งที่บัวทำมันอันตราย แล้วเรื่องขับรถเร็วพ่อกับแม่เตือนบัวกี่ครั้งแล้ว แล้วนี่ยังแอบไปแข่งรถอีก บัวจะให้พ่อทำโทษบัวยังไงดี"
"บัวแข่งรถในสนามแข่ง ไม่ได้ไปแข่งตามท้องถนนสักหน่อย แข่งในสนามเขาก็มีกติกา มีการเซพตี้อย่างดีอยู่แล้ว อาชิกับชะเอมจะไปว่าลูกทำไม แข่งรถก็เหมือนเกมกีฬาได้ใช้ทั้งความสามารถ ทั้งปฏิภาณไหวพริบ" เสียงของแทนไทดังขึ้น ทำเอาอาชิถึงกับถอนหายใจออกมา
"คุณปู่ขา" บัวรีบวิ่งไปหาคนเป็นปู่ทันที
"เราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่าตรงนี้มันร้อน ไหนบัวเล่าให้ปู่ฟังสิว่าบัวแข่งรถกับใคร แล้วชนะหรือเปล่า" สองปู่หลานเดินกอดประคองกันเข้าไปในห้องรับแขก
"พ่อแทนก็เข้าข้างบัวทุกที" อาชิว่า
"คุณปู่ พี่บัว รอปุณณ์ด้วยครับ"
"รอปัณณ์ด้วยครับ"
สองหนุ่มวิ่งตามคนเป็นปู่กับพี่สาวไปทันทีเมื่อได้จังหวะ อาชิกับชะเอมยื่นมองหน้ากัน และต่างส่ายหน้าเบาๆ เพราะทั้งคู่ไม่เคยดุว่าบัวได้เลยถ้าแทนไทอยู่ ขืนไปดุไปว่าก็พานโกรธไม่พูดกับเขาอีก
"พี่บัวสุดยอดมากเลยครับคุณปู่ ขับเบียดซ้าย แซงขวา จนเข้าเส้นชัยเป็นที่หนึ่งเลยครับ"
"ใช่ครับคุณปู่ พี่บัวนี่เท่สุดๆ ยิ่งตอนใส่ชุดนักแข่งยิ่งเท่ ปุณณ์อยากให้คุณปู่ไปเห็นจริงๆ เลยครับ"
"ตอนที่พี่บัวชนะ ตอนก้าวลงจากรถ แล้วค่อยๆ ถอดหมวกกันน็อกออกนะครับยิ่งโครตเท่เลยครับคุณปู่"
เสียงของสองแฝดปุณณ์ปัณณ์เล่าถึงพี่สาวด้วยความปลาบปลื้มให้คนเป็นปู่ฟังเสียงดังลั่น โดยมีอาชิ ชะเอม พรพระพายนั่งฟังอยู่ด้วย
"ฟังปุณณ์กับปัณณ์เล่าปู่ชักอยากจะเห็นบ้างแล้วสิว่าหลานสาวของปู่จะเท่ขนาดไหน"
"แต่พายว่ามันอันตรายนะพี่แทน"
"ไม่อันตรายหรอกพาย อย่างชุดนักแข่งก็เซพตัวนักแข่งได้ระดับหนึ่งแล้ว ยิ่งสนามแข่งได้มาตรฐานด้วยแล้วก็ไม่น่าจะมีอะไรน่าเป็นห่วง"
"ใช่ค่ะ สนามเขาทำได้มาตรฐานระดับสากลเลยนะคะคุณย่า แล้วเจ้าของสนามก็เป็นถึงแชมป์เอเชียด้วย คุณย่าวางใจได้เลยค่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงจริงๆ ค่ะ"
"ถึงจะได้มาตรฐานขนาดไหน อุบัติเหตุมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นนะครับพ่อแทน" อาชิว่า
"บัวก็แค่สนุกๆ ไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น ใช่ไหมบัว" แทนไทยังคงเข้าข้างหลานสาว
"ใช่ค่ะ จริงๆ แล้วบัวก็ไม่ได้ตั้งใจจะแข่งหรอกค่ะ แต่บังเอิญเปรมมันเจ็บแขน บัวก็เลยลงแข่งเอง"
"อย่าบอกนะว่ามีการพนันขันต่อกันด้วย" ชะเอมว่าอย่างรู้เท่าทัน
"ใช่ค่ะ เงินเดิมพันสิบล้าน แล้วผู้ชนะก็จะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ"
"แล้วบัวหลานปู่ก็ชนะ เก่งมากเลยลูก ต้องแบบนี้สิหลานสาวของแทนไท" ความเข้าข้างหลานสาวของแทนไทไม่เคยลดน้อยลงไปเลย อาชิกับชะเอมทำได้เพียงมองปู่กับหลานออดอ้อนกันอย่างเอือมๆ
"แล้วที่บัวบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษาปู่ เรื่องอะไรลูก หรือว่าจะบอกปู่เรื่องแข่งรถนี่แหละ" แทนไทถามเมื่อนึกขึ้นได้
"จะว่าคนละเรื่องก็ไม่เชิงค่ะ คือบัวอยากจะให้คุณปู่ช่วย"
"บัวจะให้ปู่ช่วยอะไรลูก"
"คือบัวเป็นผู้ชนะใช่ไหมคะ ผู้ชนะก็จะได้เงินสิบล้านกับสิ่งที่ต้องการ แต่เขาไม่ยอมทำความต้องการของบัวค่ะ เขาบังอาจปฏิเสธหลานสาวของแทนไทเลยนะคะ"
"มันกล้าดียังไงถึงปฏิเสธหลานสาวคนโตของแทนไท แล้วบัวต้องการอะไรจากเขาไหนบอกปู่มาสิ ปู่จะจัดการให้บัวเอง"
"คุณปู่จะจัดการให้บัวจริงๆ นะคะ" เมื่อคนเป็นปู่จะออกหน้าช่วย ริมฝีปากอิ่มก็ฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาคู่สวยเป็นประกายระยิบระยับ
"จริงสิ ปู่ไม่เคยทำให้บัวผิดหวังอยู่แล้ว บัวก็รู้นี่ลูก บอกปู่มาว่าบัวต้องการอะไรปู่จะจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย"
ทุกคนมองคนเป็นปู่ที่กำลังให้ท้ายหลานอย่างเอือมระอา แต่ก็ทำได้เพียงนั่งฟังอยู่เฉยๆ
"บัวต้องการให้นายธาม ธีธัช นักแข่งรถ และเป็นเจ้าของสนามแข่งมาเป็นผู้ชายของบัวค่ะ" พอบัวบอกความต้องการของตัวเองจบทำเอาทุกคนถึงกับตกตะลึง ไม่เว้นแม้แต่คนเป็นปู่
- Writer
