คู่(ขา)ข้างใจ

Chapter 11

ตกเย็น..

โรสยังคงนั่งชะเง้อคอมองหาชายหนุ่มรอคอยว่าเมื่อไหร่จะมาซักที ตอนนี้เธอเริ่มเบื่อที่นี่แล้ว ถ้าเขายังไม่มาจะโกรธจนไม่มองหน้าเลย

จีน่าเดินออกมาข้างนอกไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ติดมือมาด้วย เธอกดโทรไปหาคุณจากัวร์เพื่อคุยเรื่องของเจ้านาย

(สวัสดีครับคุณจีน่า)

"สวัสดีค่ะคุณจากัวร์ ใกล้ถึงหรือยังคะ"

(ใกล้แล้วครับ มีอะไรรึเปล่า)

"คุณโรสไม่ยอมทานข้าวค่ะ เธอจะอาเจียนออกมาตลอด วานคุณจากัวร์หาอะไรมาให้เธอทานหน่อยได้มั้ยคะ"

(ได้สิครับ ไม่เกินยี่สิบนาทีผมเข้าไป)

"ขอบคุณค่ะ"

จีน่ากดวางสายก่อนจะเดินกลับเข้าไปตามเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทางด้านของจากัวร์เขาแวะร้านอาหารเดินเข้าไปสั่งเมนูหลายหลายให้หญิงสาว เขามาถึงที่รีสอร์ตของตัวเองได้สักพักพอถึงก็รีบขับรถออกมาทันที นี่คือทำเวลาที่สุดแล้ว

"เอาข้าวต้มหมู ต้มจืด ผัดผัก ข้าวเปล่า ต้มยำกุ้งน้ำข้น หมูกระเทียมด้วยครับ"

เขาสั่งเมนูหลายอย่างก่อนจะเดินไปนั่งรอตรงโซฟา ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีของทุกอย่างก็มาวางอยู่ตรงหน้า เขาชำระเงินแล้วรีบขับรถไปโรงพยาบาลทันที กลัวว่าหญิงสาวจะปวดท้องเพราะไม่ได้ทานอะไรเลยทั้งวัน

เมื่อมาถึงเขาหิ้วของสารพัดติดมือมา ไม่ลืมกระเป๋าเสื้อผ้าไว้นอนเฝ้าหญิงสาวด้วย ชายหนุ่มค่อยๆเปิดประตูเข้าไป โรสที่นั่งอยู่บนเตียงนอนเมื่อเห็นเขาก็หน้างอกอดอกสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

จีน่ามองเขาก่อนจะยิ้มแห้งๆ เขาส่งกับข้าวมากมายไปให้ก่อนจะเดินไปยังเตียงนอนเพื่อง้อแม่ของลูก

"โกรธผมเหรอ มาแล้วไงครับ"

เขากอดเอวหญิงสาวไว้หลวมๆ ริมฝีปากหนาคลอเคลียอยู่กับแก้มนวล โรสเหลือบสายตามองชายหนุ่มหัวใจอ่อนยวบไปกับสัมผัสอันอ่อนโยนของเขา

"ทำไมคุณมาช้า"

"ผมมาจากอำเภอแม่แจ่มนะ ระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ นี่คือเร็วที่สุดแล้วครับ ไม่งอนนะผมซื้อกับข้าวมาให้เยอะแยะเลย ทานข้าวนะคนเก่ง"

โรสหันไปมองที่โต๊ะอาหาร จีน่ากำลังจัดใส่จานให้หลายอย่าง เอาจริงๆเธอหิวมากแต่ไม่กล้าทานเพราะกลัวว่าจะอ้วกออกมา แต่ก่อนหน้านี้คุณหมอให้ทานยาแก้อาเจียนเข้าไปก็เริ่มดีขึ้นแล้วนะ

"ป่ะ ไปทานข้าวกันค่ะ"

โรสเดินลงมาจากเตียงนอนโดยมีจากัวร์ถือสายน้ำเกลือติดมือมาด้วย โรสใช้ช้อนตักต้มจืดมาชิมก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเธอไม่มีอาการอยากอาเจียนหรือเหม็นอาหาร

"อร่อยมั้ย ทานเยอะๆนะ"

จากัวร์นั่งลงข้างๆคอยตักกับข้าวใส่จานให้หญิงสาว หยิบแต่ของโปรดทั้งนั้น รอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าสวยนั้นทำให้จากัวร์และจีน่ายิ้มออกมาอย่างพอใจ

"น้ำเย็นมั้ย"

จากัวร์ยื่นมือไปเกลี่ยผมให้หญิงสาวอย่างเบามือ เอ่ยถามน้ำเสียงอ่อนโยนนั้นทำให้โรสอารมณ์ดีขึ้นมาก ลักษณะทั้งสองคนเหมือนไม่เคยทะเลาะกันด้วยซ้ำ ต่างฝ่ายต่างพูดคุยกันดีเหมือนปกติ โดนเฉพาะชายหนุ่มเขารู้สึกว่าแบบนี้แหละที่เขาต้องการ

"ค่ะ"

"ทานเยอะๆจะได้นอนพัก คุณจีน่ากลับไปพักผ่อนเถอะครับ ตรงนี้ผมดูแลต่อเอง ขอบคุณมากนะครับที่ดูแลโรสเป็นอย่างดี"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณโรสเป็นเจ้านายเกิดเป็นอะไรขึ้นมาลูกน้องอดได้โบนัสงามๆแน่ๆ"

"พี่จีน่า!"

โรสเอ่ยออกมาเสียงหลง เธอไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย และที่เป็นก็เพราะทานอะไรไม่ได้เองใช่ว่าเธออยากจะเป็นซะหน่อย

"จีน่าไปก่อนนะคะ คุณโรสอย่าลืมทานยาหลังอาหารด้วยนะคะ"

"รู้แล้วน่า ฝากบริษัทด้วยนะคะ"

"สบายใจได้ค่ะ ถ้ามีอะไรจีน่าจะโทรมาหาเอง ช่วงนี้คุณโรสพักผ่อนเยอะๆก็พอค่ะ ที่เหลือจีน่าดูแลให้เองค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

โรสเอ่ยขอบคุณผู้ช่วยด้วยความจริงใจ ตอนนี้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมากคงเพราะมีคนมาคอยเอาใจเหมือนอย่างตอนนี้

จีน่าเดินออกมาจากห้องเพื่อเดินทางกลับบ้าน ปล่อยให้สองคนได้ปรับความเข้าใจกัน ส่วนเธอจะไปเคลียร์งานที่ค้างอยู่ของเจ้านายด้วย

ทั้งสองคนนั่งทานข้าวด้วยกัน หญิงสาวป้อนชายหนุ่มด้วยเพราะเขาก็ยังไม่ได้ทานมาเหมือนกัน

"ทำไมคุณไม่ทานข้าวคะ"

โรสเอ่ยถามพร้อมกับตักผัดผักป้อนชายหนุ่มถึงปาก เขาเคี้ยวแก้มตุ่ยก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"คุณคิดว่าผมจะมีอารมณ์ทานข้าวมั้ย เล่นขู่จะตีลูกแบบนั้นผมคงใจเย็นได้หรอก"

เขาเอ่ยติดตลก ถึงรู้ว่าหญิงสาวไม่ทำจริงๆก็เถอะ แต่คนที่สภาพจิตใจดีเขาไม่ตัดพ้ออะไรแบบนั้นหรอก แสดงว่าเธอคงเครียดไม่รู้จะระบายยังไงถึงได้พูดออกมาแบบนั้น เขาถึงต้องรีบมาเพราะเป็นห่วง

"คุณไม่รู้จักฉันนะสิ"

"รู้สิ รู้ว่าคุณไม่มีทางทำแน่นอน แต่ที่ต้องรีบมาเพราะผมเป็นห่วงคุณมาก ต่อไปนี้สัญญากับผมนะว่าคุณจะไม่ทำแบบนี้อีก ผมเสียใจนะที่คุณตัดเยื่อใยผมแบบนั้น ไม่คิดจะถามเลยสักคำคิดเองเออเองคนเดียว หลายครั้งแล้วนะยังจะทำอีกมั้ย"

ชายหนุ่มตำหนิหญิงสาวออกมาเต็มคำ ถ้าไม่พูดเธอจะทำอีกเรื่อยๆซึ่งมันจะทำเราสองคนมีปัญหากันแบบนี้อีกตลอด ลูกก็จะมีด้วยกันแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะรับผิดชอบแค่ลูกเท่านั้น มันจะต้องรวมถึงแม่ด้วยอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นต้องปรับความเข้าใจกันใหม่ เพื่ออนาคตจะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง

"ก็คุณ..."

"ผมทำอะไร"

"คุณไปทานข้าวกับผู้หญิงคนอื่น"

เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ต้องอธิบายว่ายังไงเธอถึงจะเข้าใจ หรือว่าเพราะฮอร์โมนที่แปรเปลี่ยนไปถึงทำให้หญิงสาวคิดมากแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้เลย

"โอเค ผมเข้าใจล่ะ เอาแบบนี้นะ ผู้หญิงคนที่ผมทานข้าวด้วยเขามีแฟนแล้ว อีกอย่างรู้จักกันเพราะเธอมาติดต่องานให้ไร่นทีธร"

"ไร่เสี่ยนทีเหรอ"

เขาพยักหน้าเล็กน้อย โรสนิ่วหน้าอย่างแปลกใจแต่ก็พอจะทำความเข้าใจได้ ว่าคงเหมือนลูกค้าทานข้าวกับคนติดต่องานทั่วไป เหมือนเช่นเธอไปดื่มกับลูกค้า

"ครับ เอาเป็นว่าหลังจากนี้ผมจะไม่ทำให้คุณระแวงอีก ถ้าจะต้องไปไหนหรือทานข้าวกับใคร ผมจะรายงานคุณเสมอ เราตกลงกันตามนี้ดีมั้ย"

โรสมองสบตากับชายหนุ่ม แววตาแน่วแน่แบบนั้นทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างประหลาด

"ก็ได้ ต่อไปนี้คุณต้องไปรับไปส่งโรสทำงานทุกวันเลยนะ ไม่อยากขับรถไปเองแล้ว และคุณต้องมาอยู่เป็นเพื่อนโรสที่คอนโดทุกวันด้วย"

"ผมตามใจคุณทุกอย่างครับแม่เสือสาว ดีกันแล้วนะไม่ทำแบบก่อนหน้านี้แล้วนะ ผมไม่ได้มีความสุขเลยสักนิด"

เขาเอ่ยออกมามองสบตาหญิงสาวด้วยแววตาเศร้า โรสรับรู้ความรู้สึกของเขาไม่ต่างจากที่เขารับรู้ความรู้สึกของเธอเช่นกัน

"คิดว่าโรสรู้สึกดีหรือไงที่ทำแบบนั้นนะ"

"แสดงว่าที่ทำๆไปคือ หึง... ใช่มั้ย"

"บะ..บ้า!! หึงที่ไหนเล่า พูดมากจริงจะกินข้าวแล้วเงียบนะ!!"

โรสหน้าแดงด้วยความเขินอาย เธอรีบหันไปทานอาหารต่อเพราะไม่อาจสบตาชายหนุ่มในเวลานี้ได้ เขาเท้าคางมองหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างถูกใจ ปากแข็งนี่ยกให้เลย ที่หนึ่ง...