คู่(ขา)ข้างใจ

Chapter 12

 หลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารเรียบร้อย โรสก็มานั่งตรงโซฟาปล่อยให้จากัวร์เก็บจานไปล้างตรงระเบียงข้างนอก รู้สึกสบายจังเลยมีคนดูแลแบบนี้ปกติต้องดูแลตัวเองตลอดตั้งแต่ไหนแต่ไร เพราะครอบครัวอยู่ต่างประเทศ เธอเลือกที่จะใช้ชีวิตที่นี่คนเดียวโดยไม่ขอตามไปอยู่ด้วย โดยให้เหตุผลว่าเธอมีสังคมที่นี่ และมีหน้าที่การงานสามารถดูแลตัวเองได้ ครอบครัวเธอก็เลยยอมปล่อยให้อยู่ที่นี่แต่ก็ยังติดต่อกันเสมอมีอะไรคุยกันตลอด

"เรียบร้อย นอนพักมั้ยหรืออยากนั่งย่อยก่อน"

"นั่งย่อยก่อนค่ะ ยังไม่ง่วง"

หญิงสาวหยิบรีโมทมากดเปลี่ยนช่องทีวี พอได้ทานอะไรลงไปแบบนี้มันก็สดชื่นอย่างประหลาด ชายหนุ่มเห็นเธอดูเหมือนไม่สบายตัวก็เดินมานั่งลงข้างๆก่อนจะยกเท้าเธอขึ้นมาวางไว้บนขาของตัวเอง

"ทำอะไรคะ"

เธอตกใจอยู่ไม่น้อยที่อยู่ๆเขาก็ทำอะไรแปลกๆ ชายหนุ่มค่อยบีบเท้าให้เธออย่างเบามือ โรสมองการกระทำของเขาอยู่นานก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"รู้สึกดีขึ้นมั้ยครับ"

เธอพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มหวาน ทำไมเขาถึงอ่อนโยนขนาดนี้นะ ก่อนหน้านี้เอะอะข่มขู่ตลอดแถมยังไม่เคยลดความรุนแรงกับเธอเลยสักนิด

"ค่ะ เราสองคนจะอยู่ในหน้าที่นี้ถึงเมื่อไหร่คะ"

จากัวร์มองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจในคำถาม อะไรคือในหน้าที่นี้ที่เธอพูดถึง

"อะไรคือหน้าที่นี้..."

"ก็ หน้าที่ของความเป็นพ่อแม่ไงคะ ตอนนี้คุณยังไม่สามารถที่จะไปมีใครได้เพราะติดอยู่ที่โรสกับลูก แล้วถ้าอนาคตเมื่อทุกอย่างลงตัว คุณจะไปเริ่มต้นใหม่กับใครรึเปล่า คือโรสแค่อยากรู้จะได้วางแผนอนาคตตัวเองไว้"

โรสถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มคำ มันรู้สึกแย่นะที่ต้องพูดแบบนี้ แต่เขาไม่ได้รักเธอจะให้ต้องมาทนรับผิดชอบไปแบบนี้ตลอดชีวิต เขาคงไม่มีความสุข จากัวร์ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง นึกว่าที่ทำและพูดไปทั้งหมดเธอจะเข้าใจ แต่เปล่าเลยยังคงปิดหูปิดตาอยู่อย่างนั้นตลอด

"เราต้องคุยกันแล้วโรส เหมือนว่าที่ผมพูดไปทั้งหมดคุณจะไม่เข้าใจ"

"โรสเข้าใจค่ะ แต่คุณอย่าลืมว่าคุณมาที่นี่เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะว่าโรสท้องคุณคงไม่กลับมา"

หญิงสาวรู้สึกน้อยใจเป็นพักๆ บางมีก็ดีใจที่เห็นเขาอยู่ตรงนี้ทำให้เธอสารพัด อีกใจเพราะเธอท้องหรือเปล่าเขาถึงต้องพยายามมากขนาดนี้

"แค่คุณโทรมาหาแล้วบอกว่าอยากให้ผมกลับมา อยากให้ผมมาหา คุณเชื่อมั้ยว่าผมพร้อมมาทันที เรื่องลูกมันไม่ใช่เลย เพราะผมอยากอยู่กับคุณถึงได้มาอยู่ที่นี่"

เขาอยากจะอธิบายให้เธอฟังเพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน จากนี้ไปเธอจะได้ไม่ต้องมาคิดน้อยใจอะไรอีกต่อไป โรสที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่สิ่งที่เธอต้องการที่สุดในตอนนี้จากเขาคือคำว่ารัก ระยะเวลาไม่ใช่เดือนสองเดือน แต่เป็นปีสองปีที่เราสองคนกินนอนอยู่ด้วยกันโดยไร้สถานะ ถ้าช่วงเวลาที่ผ่านมามันไม่สามารถทำให้เขาหวั่นไหวได้ เธอจะปล่อยให้เขาไปใช้ชีวิตที่ต้องการ แต่ระยะเวลาที่ผ่านมามันทำให้เธอหวั่นไหวไปกับเขามาก มากจนไม่อยากยอมรับหัวใจของตัวเองให้มันเจ็บไปมากกว่านี้

"คุณตอบคำถามโรสได้มั้ย"

"ถามมาสิครับผมจะตอบ"

เขาตั้งใจฟังในสิ่งที่เธออยากจะถาม ถ้ามันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นกว่าตอนนี้เขาจะตอบ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอ่ยถามเสียงสั่น

"คุณเคยรู้สึกกับโรสมากกว่าคู่นอนมั้ย"

มันเป็นการใช้ศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มีในการกล้าถามเรื่องนี้ พอเห็นใบหน้านิ่งของเขาเธอชักอยากจะหายไปจากตรงนี้ซะจริง มันกำลังทำให้เธอรู้สึกว่าการถามแบบนี้มันไร้สาระมาก

"ไม่ต้องตอบหรอกค่ะ คือโรสถามไปงั้นแหละ ฮ่าๆๆ โรสจะไปนอนแล้วนะคุณไปพักผ่อนเถอะ"

หญิงสาวดึงข้อเท้าของตัวเองกลับก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นเพื่อเดินไปยังเตียงนอน จากัวร์เหมือนจะได้สติเขารั้งตัวเธอกลับมานั่งลงตามเดิมแต่เปลี่ยนมานั่งลงบนตักของเขาแทน พร้อมกับสอดมือกอดเอวเล็กจากทางด้านหลัง

"รีบไปไหนผมยังไม่ได้ตอบคำถามคุณเลยนะ"

"ไม่อยากรู้แล้วค่ะ"

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดงอน เย็นชาขนาดนั้นไม่ต้องตอบให้เธอเจ็บใจไปมากกว่านี้ แค่ความเงียบมันก็ทำให้เธอรู้สึกแย่มากพออยู่แล้ว

"อยากรู้หน่อยสิผมอยากตอบนะ"

เขาอมยิ้มมองคนขี้งอนที่ดีดดิ้นไปมาเหมือนเด็กงอแงไม่ได้ดั่งใจ เขาจับเธอหันข้างมามองสบตากัน ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน

"คุณฟังผมนะโรส ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันมา ผมปฏิบัติกับคุณทุกอย่างเหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ใช่สิยิ่งกว่าคนรักกันอีก ไปไหนผมจะนึกถึงคุณตลอด ไม่ว่าจะซื้ออะไรผมจะนึกถึงคุณก่อนเสมอทุกอย่างที่ผมทำให้คุณมันมากกว่าคนรักเขาทำให้กันอีก ผมแค่ไม่พูดไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกอะไร ทำไมถึงเข้าใจอะไรยากจัง คนเรามันต้องพูดเหรออีกฝ่ายถึงจะรู้นะ"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หญิงสาวก็กอดคอเขาแน่นน้ำตาคลอเบ้า ซาบซึ้งในทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำให้ตลอดเวลาที่ผ่านมาเพียงแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว ไม่ต้องบอกว่ารักก็ได้ถ้าพูดมาขนาดนี้แล้วเธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว

"ผมยังพูดไม่จบเลยนะ"

เขายิ้มกว้างออกมาก่อนจะกอดเธอกลับเช่นกัน แบบนี้คงจะเลิกฟุ้นซ่านคิดอะไรต่างๆนาๆได้สักที แต่อย่างว่าแหละฮอร์โมนของคนท้อง ไว้วางใจอะไรไม่ได้สักอย่างเดียว เกิดวันหนึ่งจะหาเรื่องมันก็สามารถมีได้ตลอด

"ไม่ต้องพูดแล้วโรสเข้าใจแล้ว"

"แต่ผมยังไม่เข้าใจไง"

โรสผละออกจากเขานิ่วหน้าด้วยความสงสัย เธอเข้าใจแล้วแต่ไหงกลายเป็นเขาที่มีคำถามขึ้นมาอีก

"ไม่เข้าใจอะไรคะ"

"ผมตอบไปแล้ว แต่คุณยังไม่ตอบผมเลย ตกลงว่ารู้สึกอะไรกับผมมั้ย ที่มันมากกว่าคู่นอนที่คุณพูดกรอกหูตัวเองทุกวันนะ"

ชายหนุ่มเอ่ยตำหนิอย่างอดไม่ได้ ไม่ว่าจะพยายามเอาอกเอาใจทำให้เธอสารพัด แต่เหมือนว่าหญิงสาวจะสร้างกำแพงคำว่าคู่นอนกั้นกลางระหว่างเราสองคน เขาพยายามจะทะลายกำแพงนั้นทิ้งแต่เหมือนว่าเธอจะไม่ยอม

"กะ..ก็ ก็"

"ก็อะไร ช่วยตอบผมหน่อยว่าคุณรู้สึกยังไง"

หญิงสาวเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกจี้ถามแบบนั้น เธอกอดคอชายหนุ่มแน่นส่ายหน้าไปมาไม่ยอมพูดอะไร เธอเป็นผู้หญิงนะให้พูดตรงๆมันก็เขินมั้ยล่ะ

"ไม่ตอบ งั้นผมจะสรุปเองว่าคุณก็คิดเหมือนผมนะ"

เขารู้ว่าคนปากแข็งแบบโรสไม่มีทางตอบคำถาม เอาจริงๆเขาเป็นคนที่ปากตรงกับใจมากกว่าเธออีก แต่เขาแค่แสดงออกมาเป็นการกระทำไม่ใช่คำพูดเท่านั้น ส่วนหญิงสาวเลือกที่จะเงียบเพื่อให้เขาสรุปเอาเองโดยที่เธอไม่ต้องตอบ แบบนี้แหละจะได้ไม่เขินมาก เธอปากแข็งจะตายให้มาพูดอะไรเลี่ยนๆมันเสียศักดิ์ศรี!!

"โอเคเงียบแปลว่าคุณรักผมนะ"

เขามองปฏิกิริยาของเธอในขณะที่พูดเองเออเอง และท่าทีของเธอไม่มีการปฏิเสธใดๆนั้นแสดงว่าเขาคิดถูก จากัวร์ยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะสวมกอดเธอแน่นโดยมีโรสยิ้มแก้มปริอยู่บนตักกว้างเช่นกัน

"อย่าคิดมากอีกนะโรส"

คนตัวเล็กพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ และนี่คงเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนได้เคลียร์ใจกันในรอบหลายปีที่รู้จักกันมา...