“แก้ว...” ไพลินมองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ แก้วกัลยาเป็นเพื่อนสนิทที่เรียกว่าเพื่อนรักได้เลย แต่เวลานี้สายตาที่มองมามีแต่ความเกลียดชัง ทั้งสองยืนใกล้กันมากจนคนอื่นคิดว่าพูดคุยกันทั่วไปไม่มีใครเห็นความผิดปกติ
“ไม่ต้องมาแสร้งทำใส่ซื่อหรอก” แก้วกัลยายกมือขึ้นกอดอก “เอาดี ๆ เธอต้องขอบใจฉันด้วยซ้ำไป ผู้ชายคนนั้นก็ไม่เท่าไหร่หรอก เรื่องเซ็กซ์ก็งั้น ๆ ดีแค่หน้าตาดี ฐานะดี แล้วเธอก็โง่ที่ไม่ทันว่าเขาต้องการแต่งงานกับเธอเพราะอยากได้สมบัติของเธอ”
ใบหน้าของไพลินซีดเผือดไร้สีเลือด เธอถึงกับเซถอยหลังไปครึ่งก้าว ยังดีที่โต๊ะทำงานอยู่ด้านหลังช่วยพยุงร่างไม่ให้ล้มลง
แต่แก้วกัลยากลับแย้มยิ้มออกมา ยื่นมือไปหยิบขวดน้ำส้มในตะกร้าบนโต๊ะทำงานของไพลินแล้วเปิดออก มือเรียวยกขึ้นทำท่าจะยกดื่มแต่กลับสาดใส่ไพลิน
“ว้าย!” เป็นเสียงแก้วกัลยาที่ร้องเสียงหลงสีหน้าตกใจซ่อนรอยยิ้มไว้ “แก้วขอโทษ แก้วไม่ได้ตั้งใจ”
ไพลิ
