ใบสั่งพิศวาส

บทที่3/3

รถคันหรูของเขาแล่นผ่านไปแล้ว โดยขวัญข้าวยังมองตามไปจนถึงมุมถนนที่เขาเลี้ยวหายไป เธอจึงถอยหลังกลับเข้าบ้าน

“พี่ข้าว หนังสือพิมพ์ครับ ขอโทษทีวันนี้ช้าไปนิด บังเอิญเจ้าแมงกะไซค์มันเกเรแต่เช้า แค่ลืมให้กินน้ำมันเอง ดู๊ ดู มันทำ ไม่ยอมวิ่งซะงั้น” โด่งเด็กส่งหนังสือพิมพ์พูดอย่างอารมณ์ดี พลางยื่นหนังสือพิมพ์ให้ ขวัญข้าวอดขำคำพูดและท่าทางของเด็กหนุ่มไม่ได้

“เอ...ถ้าวันหลังพี่ลืมจ่ายค่าหนังสือพิมพ์ สักเดือนสองเดือน โด่งจะลืมส่งให้พี่ไหมน๊อ”

“โด่...พี่ข้าวหรือจะลืมจ่าย ผมเห็นจ่ายก่อนครบกำหนดเสียทุกที แต่เอาเถอะถ้าพี่ลืมจริงๆ ผมก็จะเห็นแก่การเป็นลูกค้าที่ดีไม่เคยผิดนัด ผัดผ่อน หรือทำลืม ผมจะไม่ทวงรอจนพี่นึกได้เองแล้วเอามาจ่าย แถมไม่คิดดอกเบี้ยด้วยนะ”

“ให้มันจริงเถอะ แต่วันนี้เอาเงินไปเลยนะเดี๋ยวพี่ลืมจริงๆ ช่วงนี้ยิ่งมีงานล้นหัวล้นหูอยู่ด้วย รอแป๊บนึงนะ” เธอบอกแล้วเดินกลับเข้าไปเอากระเป๋าสตางค์ในบ้าน แม้จะได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกว่าไม่เป็นไร ขวัญข้าวก็ไม่ฟัง ยังยืนกรานให้รออยู่นั่นเอง

“วันหลังก็ได้พี่ข้าว”

“เอาจ้ะ มีก็จ่าย ถ้าไม่มีพี่จะทำลืม” ขวัญข้าวพูดยิ้มๆ เมื่อส่งเงินค่าหนังสือพิมพ์ให้

“งานยุ่งมากหรือพี่ข้าว เห็นกลับดึกทุกวันเลย ยิ่งเมื่อคืนยิ่งโคตรดึกเลยนะพี่ ไปงานมาหรือครับ แต่งตัวสวยเสียจำเกือบไม่ได้ ผมกับไอ้ปื๊ดเถียงกันคอแทบแตกว่าใช่พี่ข้าวหรือเปล่า”

“เราเห็นพี่ที่ไหน” ขวัญข้าวถามอย่างแปลกใจ จึงเห็นรอยยิ้มทะเล้นของเด็กหนุ่มส่งหนังสือพิมพ์

“ก็เห็นตอนนั่งรถเข้ามาสิพี่ แหมแฟนหล่อเสียด้วย เห็นนะตอนมาส่ง ยืนรอจนพี่ข้าวเข้าบ้าน แมนได้ใจเลยพี่” โด่งพูดใบหน้าแย้มยิ้ม แต่หารู้ไม่กระตุกใจและต่อมสูญเสียของขวัญข้าวอย่างรุนแรง จนรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าเธอเลือนหายไปทันที

“แดดร้อนแล้ว พี่เข้าบ้านก่อนนะ” เธอตัดบทเอาเสียดื้อๆ ก่อนเดินกลับเข้าบ้าน ทิ้งให้เด็กหนุ่มมองตามอย่างงุนงง แต่โด่งเสคิดไปว่า ขวัญข้าวคงอายที่ล้อเรื่องผู้ชายมาส่ง จากใบหน้างุนงง โด่งจึงยิ้มในใบหน้าแล้วขับจักรยานยนต์คู่ชีพไปส่งหนังสือพิมพ์ที่อื่นต่อไป