บทที่ 13
ท่ามกลางความมืดสลัวของราตรีกาล บนท้องถนนในเมืองกรุงยังมีแสงไฟที่เปิดสว่างไสว เพื่อความปลอดภัยของผู้คนที่สัญจรไปมา ในรถปิคอัพอาติณณ์กำลังมองตรงไปข้างหน้าเมื่อต้องบังคับพวงมาลัยควบคุมทิศทางของรถ แต่ก็ยังรู้ว่าหญิงสาวที่นั่งคู่กันนั้นกำลังมองมาที่เขาและมองมานานแล้ว และเขาก็ปล่อยให้เธอมองต่อไป เพราะรู้ดีว่าทำไมเธอจึงจ้องมองเขาอยู่อย่างนั้น ก็เพราะเขายังไม่ตอบคำถามของเธอนั่นเองว่าจะไปไหน ถึงได้บอกว่าเดินทางไกล จะว่าไปแล้วกรุงเทพปากช่องก็ไม่ไกลสักเท่าไหร่ เพียงแต่ไกลกว่าไปส่งเธอที่บ้านเหมือนที่ตั้งใจไว้ทีแรกเท่านั้นเอง
ขวัญข้าวมองชายหนุ่มจนตาแทบถลนออกมานอกเบ้าแต่เขาก็ยังขับรถเฉย ไม่ยอมบอกว่าจะพาเธอไปไหน แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้ไปบ้านเธอแน่นอน หญิงสาวพยายามมองป้ายข้างทางครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะอยู่ในกรุงเทพแต่ไม่ใช่ทางกลับบ้านเธอแน่นอน ขืนเธอยังนิ่งยินยอมให้เขาพาไปที่ไหนสักแห่งตามที่เขาตั้งใจ
