ตอนที่18 อดีตอันน่ากลัวของเฮียแจสเปอร์
“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่านายกลัวแมว”
มินนี่ทำหน้าปูเลี่ยนปูเลี่ยน เธอมองผมก่อนจะก้มมองเจ้าลูกแมวตัวน้อย
“ฉันขอโทษ”
“ฉันไม่ได้กลัว เข้าใจเอาไว้ซะใหม่ด้วย ฉันแค่ไม่ชอบมัน และเธอต้องเอามันออกไปจากห้องของฉัน”
ผมยื่นคำขาด ใครจะไปรับประกันได้ว่าเวลาที่ผมนอนหลับสนิทอยู่เจ้าลูกแมวตัวนี้มันจะไม่ย่องเข้าไปในห้องแล้วกางเล็บน่ากลัวของมันตะปบใส่ผม โดยที่ผมไม่สามารถป้องกันตัวได้เลย
ย้อนไปตอนสมัยที่ผมเรียนอยู่ระดับชั้นอนุบาล ผมถูกพวกแมวนักเลงซึ่งเป็นแมวจรจัดสองถึงสามตัวรุมแย่งหมูปิ้งไปจากมือของผม พวกมันแยกเขี้ยวและกางเล็บข่วนใส่ผมจนเป็นแผลตามตัวหลายแห่ง จำได้ว่าผมต้องไปฉีดยาหลายเข็มเพื่อป้องกันโรคร้ายจากพวกมัน จากนั้นเป็นต้นมาผมก็ขยาดกับสิ่งมีชีวิตชนิดนี้มาตลอด
“ฉันขอเวลาหาเจ้าของมันก่อนได้ไหม มันมีปลอกคอติดตัวมาด้วย ฉันจะลองประกาศหาในโซเชียล” มินนี่นั่
