ทิวากรเห็นสงครามประสาทเกิดขึ้น ดวงตาเรียวคมสบกับเจ้าของห้อง เรนิการีบหลบไม่อยากถูกเข้าใจผิดในแง่ไม่ดีอีก อยากให้เขาสองคนออกจากห้องโดยเร็ว
“กลับกันเถอะมน”ทิวากรตัดบทไม่อยากให้ทุกคนต้องบาดหมางกัน สายตาของอรนลินทำให้เขารู้สึกกระอักกระอวน เ
แขกสองคนออกจากห้อง เรนิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอกหันมองเพื่อนเห็นเบ้ปากไม่ชอบใจ เลยอดยิ้มไม่ได้ อรไม่เคยทำให้เธอผิดหวังเลย
“ทำไมคุณไปพูดจาแบบนั้นอรนลิน มันน่าเกลียด”รัชพลตำหนิขึ้นมาทันที
“มันเรื่องของฉันคุณไม่ต้องมายุ่ง”
“แต่คุณมนตราเป็นเพื่อนคุณทิวากรนะ แถมสองคนดูสนิทสนมกันขนาดนั้นบางทีอาจเป็นแฟนกันก็ได้ คุณน่าจะรู้จักมารยาทบ้าง!”
อรนลินเริ่มฉุน ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างยังพูดมากอีก แค่ให้ร่วมงานหน่อยทำราวกับว่ามันเป็นบุญคุณหนักหนา ถ้าพวกนั้นไม่เห็นผลประโยชน์ไม่มีทางยอมหรอก
“คุณไม่รู้เรื่องอะไรไม่ต้องมาพูดเลยคุณรัชพล!”
“ทำไม! มีเรื่องอะไรกัน บอกมาสิ
