เรนิกายืนมองภาพนั้น ไม่อยากให้พี่พลร่วมมือกับเขาเลย ไม่อยากพบหน้ากันมากเกินกว่านี้ เกรงสักวันเขาจะรู้เรื่องชุณห์ เธอไม่มีวันยอมให้ลูกกับเขาแน่ มือบางถูกจับด้วยมือเพื่อนสาวแล้วมองสบตากัน อรนลินเห็นใจตอนนี้เข้าใจดีเรนรู้สึกอย่างไร อยากห้ามอีตาบ้านั่นแต่พูดอะไรไม่ได้ เรนห้ามไม่ให้เธอทำเช่นนั้น คนอะไรชักศึกเข้าบ้านยังไม่รู้อีก นึกตำหนิเขาในใจ
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”ทิวากรบอกลาไม่วายหันมามองทางหญิงสาว คนถูกมองเมินทางอื่น
ทิวากรหลุบตามองพื้นครู่หนึ่งสูดหายใจเข้าปอด ต่อให้นานสักแค่ไหนเรนคงไม่มีทางอภัยให้เขา แม้เพียงเสี้ยวเวลาเล็กๆ สบตากันเธอยังไม่ต้องการ คนตัวใหญ่แสร้งยิ้มอีกครั้งแล้วก้าวห่างจากบริเวณนั้น
เรนิการะบายลมหายใจหนัก กลัว... มากขึ้นทุกที ชุณห์ยิ่งโตยิ่งเหมือนพ่อของเขา หากยังเข้ามาพัวพันกันอยู่เช่นนี้สักวันต้องรู้แน่นอน เธอไม่มีวันยอมให้พี่ทิวามาพรากชุณห์ได้หรอก
“เรนเรารีบเก
