ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ
ทิวาการลงจากเครื่องพร้อมเพื่อนสาวเจ้าหน้าที่ขนโลงออกมา รถกระบะปิดประทุนจอดเทียบ สัปปะเหร่อจากวัดที่มารดาติดต่อให้ลงมา วิรงรองก้าวลงจากรถอีกคันเดินเข้ามาหาบุตรชายขอบตาแดงก่ำ
“แม่ครับ”ชายหนุ่มเรียก วิรงรองอ้าแขนกอดลูกไว้แน่น
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะลูก”เธออยากถามหลายเรื่อง แต่ไม่รู้จะพูดอะไร
“ผมขอโทษครับแม่ที่ไม่ได้บอก”
วิรงรองคลายอ้อมกอดจับใบหน้าบุตรชาย ก่อนหันมองรถกระบะกำลังเคลื่อนออกจากสนามบิน เธอฝืนยิ้มแล้วหันมาหาลูกอีกครั้งแต่สายตาดันเห็นเพื่อนสาว แม้คุ้นหน้ากันดีแต่เธอไม่เคยชอบพอผู้หญิงคนนี้เลย แววตาเหมือนมีอะไรบางอยางเคลือบแฝง
“สวัสดีค่ะคุณแม่”มนตรายกมือไหว้ทักทาย แม้ในใจไม่อยากทำก็ตาม เธอเองก็นึกชิงชังมารดาของทิวากรเช่นกัน เหมือนหญิงแก่รู้ดีเสียทุกเรื่องเวลาไปหาเขาชอบทำราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน
วิรงรองรับไหว้แล้วรั้งท่อนแขนบุตรชายให้เดินตามมาที่รถ มนตรารีบสาวเท้า
