ราคีหอมรัญจวน

เนื้อทอง

เนื้อทองเป็นชื่อของอดีตพยาบาลสาวที่จับพลัดจับผลูไปตกถังข้าวสารบ้านพ่อหม้ายเจ้าสัวอายุคราวพ่อ เมื่อครั้งที่เธอได้มีโอกาสไปดูแลเขาในฐานะของพยาบาลกับคนไข้ เนื้อทองเป็นหญิงสาวหน้าตาดีผิวขาว และมีกิริยามารยาทเรียบร้อย ทำให้เธอไปเข้าตาเจ้าสัวศรีชัยเข้า

เนื้อทองเป็นสาวที่ไม่เคยมีครอบครัว ด้วยเธอนั้นตั้งใตเรียน เมื่อเรียนจบก็ทำแต่งานจนไม่ได้คบหากับใคร กระทั่งมาเจอกับเจ้าสัวศรีชัยที่จ้างให้มาเฝ้าไข้ถึงบ้าน แล้วใช้คารมต้อนเนื้อทองจนเธอสมยอมเป้นภรรยาของเขาในที่สุด ชีวิตของเนื้อทองสุขสบายไปด้วยเงินทอง ไม่ว่าเธอนั้นต้องการอะไรศรีชัยพร้อมจะปรนเปรอให้เธอทุกอย่าง แต่ด้วยอายุอานามที่มากจึงได้มีบางอย่างที่ขาดตกบกพร่องไป นั่

นก็คือ...เรื่องบนเตียง ศรีชัยนั้นอายุกว่า 60 แล้ว พอมีเมียเด็กรุ่นลูกอย่างเนื้อทองที่อายุเพียง 30 ต้น ๆ หลังแต่งงานก็หักโหมเสียจนสุขภาพย่ำแย่ บำรุงก็ไม่เป็นผล ยิ่งนานวันร่างกายของเจ้าสัวศรีชัยก็มีแต่จะแย่ลงทุกที จนกระทั่งเขาได้ออกปากขอให้เนื้อทองพาเขาไปพักที่บ้านสวนต่างจังหวัด เขาอยากจะไปหมดลมหายใจที่นั่น เนื้อทองเองก็ยอมทำตามคำขอแต่โดยดี เจ้าสัวไม่มีลูกหลานที่ไหน เพราะเมียเก่าเป็นหมันมีลูกไม่ได้ กับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่เลี้ยงดูก็เลิกลากันไปตั้งแต่มีเนื้อทองเป็นภรรยา นั่นจึงทำให้เนื้อทองทั้งนักและเคารพเขาประหนึ่งว่าเป็นทั้งสามีและญาติผู้ใหญ่ในคราเดียว

"ตอนที่รู้ว่าคุณท่านมีเมียเด็ก ก็ไม่คิดว่าจะเด็กเท่านี้" เสียงแม่ครัวที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดหาอาหารพูดคุยนินทาเจ้านายอย่างสนุกปาก ทุกคนต่างรู้จักสรรพคุณของเจ้าสัวกันทั้งนั้น มาคราวไหนต้องได้เอาแม่บ้านแม่ครัวขึ้นไปปรนนิบัติถึงบนห้องนอนทุกที แต่ครั้งนี้ดูจะเป็นไปได้ยาก เพราะนอกจากสุขภาพร่างกายที่ดูแย่ลงอย่างเห็นได้ชัดแล้ว ก็ยังมีคุณนายเนื้อทองสาวรุ่นลูกภรรยาของเขาคอยดูแลอยู่อย่างใกล้ชิด

"เห็นเขาว่าเป็นพยาบาลที่ดูแลคุณท่านตอนออกจากโรงพยาบาลคราวก่อน ที่ว่าป่วยหนัก ดูแลกันไปดูแลกันมา คุณท่านก็เอามาทำเมีย" หญิงสาวอีกคนพูดขึ้น เธอเองก็เคยเป็นหนึ่งในผู้ปรนนิบัติรับใช้เจ้าสัวศรีชัย แต่ก็เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

"ก็อย่างว่าคุณนายเนื้อทองอะไรนั่นก็ทั้งสาว ทั้งสวย แถมเป็นถึงพยาบาล วาสนาแท้ๆ ได้ผัวแก่ตัวเปล่า ไม่มีลูก ไม่มีหลาน แถมป่วยปานจะตายอยู่แล้ว"

"ปากเหรอนั่น" เสียงแม่ครัวใหญ่ร้องว่า หลังแอบฟังมานาน

"ก็มันจริงนี่ป้า ดูสภาพคุณท่านสิแย่แค่ไหน เมียยังสาว ยังสวยเช้งอยู๋เลย สมบัติท่านก็ตั้งเท่าไหร่ ชาตินี้ทั้งชาติจะใช้หมดหรือเปล่า"

"นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเอ็ง อย่าไปอิจฉาเขาเลย ทำหน้าที่ตัวเองไปเถอะ"

"ฉันไม่อิจฉาหรอก มีเงินแต่ไม่มีความสุข ต้องมาคอยดูแลคนแก่คราวพ่อ คงจะอดอยากแย่" เนื้อทองที่ยืนแอบฟังอยู่หน้าห้องครัวตัดสินใจเดินกลับเพราะไม่อยากจะทนฟังคำติฉินนินทาเหล่านั้นต่อ เธอรู้ดีว่าเรื่องพวกนี้มันต้องเกิดขึ้นแน่หากตัดสินใจแต่งงานกับเจ้าสัวศรีชัย แต่เพราะเงินจำนวนตั้งมากมาย มีหรือเธอจะยอมปล่อยให้มันหลุดมือไปง่าย ๆ

"ทำไมสีหน้าดูไม่ดีเลยล่ะ" นอนป่วยที่นอนติดเตียงเอ่ยถาม ภรรยารุ่นลูกเพียงแค่ยิ้มรับแล้วนั่งลงที่ข้างเตียง

"ที่นี่ร่มรื่นน่าอยู่ดีนะคะ" เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขาแต่เลือกที่จะเลี่ยงไปพูดเรื่องอื่นแทน

"ว่างก็ลองเข้าไปเดินชมสวนดูนะ เผื่ออยากจะกินอะไร มะพร้าวน้ำหอมที่เธอชอบก็มี เดี๋ยวฉันให้ไอ้เข้มพาไปก็ได้ มันจะได้ช่วยถือผลไม้ออกมาด้วย เผื่อว่าเธอจะเอาอะไร" คนป่วยบอกกับสาวน้อยตรงหน้า เขากลัวว่าเธอจะเบื่อบ้านสวนเพราะมันไม่ได้มีสิ่งอำนวยความสะดวกเหมือนกับในเมืองที่เธออยู่

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าเนื้อทองไป ใครจะคอยดูแลคุณ" เธอรีบปฏิเสธ

"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก คนเต็มบ้าน จะไม่มีใครดูแลฉันได้เลยก็ให้มันรู้ไปสิ" เมื่อผู้เป็นสามีกล่าวเช่นนั้น เนื้อทองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เธอคิดว่าก็ดีเหมือนกัน อยู่แต่ในบ้านก็เบื่อ แถมคนงานในบ้านก็ปากไม่ค่อยจะดีนัก เอาไว้มีอำนาจเต็มที่เมื่อไหร่จะโละออกให้หมดทุกคนเลยคอยดู

"แย้ม...ไอ้เข้มยังอยู่ไหม" เจ้าสัวศรีชัยเอ่ยถามแม่บ้านของเขา เมื่อเห้นว่าเธอยกเอาน้ำเอาให้ เข้มเป้นคนงานเก่าแก่ของที่นี่ เขาอยู่มาตั้งแต่รุ่นพ่อ แต่เพราะศรีชัยไม่ได้มาที่นี่นานแล้วตั้งแต่แต่งงานกับเนื้อทอง เขาจึงไม่แน่ใจว่าเข้มจะยังอยู๋ที่นี่หรือเปล่า เพราะครั้งล่าสุดที่มา ได้ยินว่าเขาลาไปแต่งงานที่บ้านของผู้หญิงทางอีสาน ไม่แน่เขาอาจจะลาออกไปอยู๋กับเดมียแล้วก็ได้

"ยังอยู่จ่ะ มันเพิ่งเลิกกับเมียมันได้สักเดือนเอง" คนถูกถามหันมาตอบ

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปตามมาให้หน่อยนะฉันจะให้พาเนื้อทองเขาไปเดินดูสวนหน่อย"

"ค่ะ" สาวร่างอวบเดินออกไปจากห้องก่อนจะตรงไปหาคนงานชื่อเข้มที่เจ้าสัวศรีชัยเรียกใช้ เข้มแยกออกไปทำกระท่อมอยู่คนเดียวในสวน ต้องเดินออกมาไกลจากบ้านพักคนงานคนอื่นพอสมควรกว่าจะถึง ด้วยความเสียอกเสียใจเรื่องที่เมียหนีไปกับชายชู้ เขาจึงได้ปลีกตัวเองออกมา ค่ำก็กินเหล้าเมามาย แต่เช้าก็ยังลุกไปทำงานได้ปกติอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

"ไอ้เข้ม!! ไอ้เข้ม!! มึงอยู่ไหม" แย้มร้องเรียกอยู่หน้ากระท่อม เพราะไ่ม่รู้ว่าเข้มนอนพักอยู่ที่นี่ หรือเข้าสวนไปหาอะไรทำ แต่เพียงครู่หนึ่งร่างกำยำก็เดินเปลือยท่อนบนออกมาเปิดประตู

"มีอะไรป้า"

"คุณท่านเขาให้มาตามแกไปหา ใส่เสื้อผ้าให้มันดีดีด้วยล่ะ เขาไม่ได้มาคนเดียว" แย้มกล่าวเตือนเมื่อเห็นว่าเข้มแต่งตัวไม่เรียบร้อยนัก หากให้คาดเดาก็คงจะนอนเปลือยล่อนจ้อน แล้วเพิ่งจะเอาผ้าขาวม้ามาพันเอวเมื่อตอนที่เธอมาร้องเรียกนี้แน่

"ใครมา มากันเยอะเหรอ"

"มึงอย่าถามอะไรเยอะเลย ไปเดี๋ยวก็รู้เอง แต่งตัวให้มันดีดีก็พอ" สิ้นคำสั่งแย้มก็เดินกลับไปที่ส่วนของตัวเอง เธอไม่อยากจะอยู่นานเพราะที่นี่มันค่อนข้างจะลับตาคน บวกกับเข้มมีประวัติเมาแล้วบุกไปขึ้นหาแม่หม้ายในเรือน แต่เพราะเป้นคนคุ้นเคยกันเธอจึงไม่ได้ถือสาหาความ และนี่ก็เป้นอีเหตุผลที่เข้มแยกออกมาอยู่ลำพัง

หลังจากหาเสื้อผผ้าใส่เรียบร้อยแล้ว เข้มก็เดินตรงไปที่เรือนใหญ่เพื่อไปหาเจ้านายตามคำสั่ง ขึ้นมาถึงก็เจอเนื้อทองที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนม้าโยก เขาก็รู้ทันทีว่าทำไมแย้มถึงได้ให้เขาแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดี เข้มไม่ได้สนใจสาวสวยที่เขาเจอ เพียงแค่มองแวบหนึ่งแล้วเดินเลยเข้าไปหาเจ้านายในห้องอย่างคุ้นเคย

"สวัสดีครับท่าน" คนงานหนุ่มคลานเข้าไปหาอย่างนอบน้อม ก่อนจะยกมือไหว้ร่างคนชราที่นอนพักอยู่บนเตียง

"อืม...ไม่เจอกันนานสบายดีไหม" เจ้าสัวเอ่ยทักทายเข้มด้วยความเอ็นดู เข้มนั้นเป็นคนขยันอดทน และสู้งาน ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังเจ้านายเขาก็ตั้งใจทำงานดีเสมอ งานของเขาไม่เคยขาดตกบกพร่องเจ้าสัวศรีชัยที่ไม่มีลูกหลานจึงได้รักใคร่เอ็นดูเด็กคนนี้

"สบายดีครับ" เขาตอบตาก็มองดูร่างบางที่เพิ่งเดินเข้ามาอย่างสงสัย เธอคือคนเดียวกันกับที่นอนอ่านหนังสืออยู่ที่ม้าไม้เมื่อครู่นี้ ยิ่งมองใกล้ ๆ ก็ยิ่งเห้นใบหน้าสวยของเธอชัดเจน

"นี่เนื้อทอง เมียของฉันเอง เนื้อทองนี่เข้ม ที่ฉันบอกจะให้พาเธอไปดูผลไม้ในสวน"เพียงได้ยินคำกล่าวแนะนำของผู้เป็นนาย เข้มก็รู้ทันทีว่าดอกฟ้าดอกนี้อยู่ใกล้จนสุดยอด หมาวัดอย่างเขาไม่มีทางจะได้เชยชมเธอแน่

"เข้มถ้ายังไงพาเนื้อทองเขาเข้าสวนหน่อยนะ แล้วเขาอยากจะได้อะไรก็เก็บมาให้ด้วย" ผู้เป็นนายออกคำสั่ง

"ครับ" เขาตอบรับ ตาก็หลุบก้มมองลงไปที่พื้น เพราะไม่อยากจะมองดวงหน้างามของเนื้อทองอีก กลัวจะฝันเฟื่องไปไกล

"มีเรือหรือเปล่า ฉันอยากนั่งเรือ" เนื้อทองเอ่ยถามขึ้น

"มีครับ"

"อืม ก็ดีเหมือนกัน ถ้างั้นก็พาเนื้อทองเขาพายเรือดูสวนไปนะแล้วก็พาไปดูมะพร้าวน้ำหอมด้วย เนื้อทองเขาชอบ" เมื่อคุยกันรู้เรื่องดีแล้ว ทั้งคู่ก็พากันเดินลงจากเรือนตรงไปที่ท่าน้ำ เพื่อที่จะพายเรือเข้าไปดูสวน

ตลอดทางเข้มพยายามหักห้ามใจไม่ให้แอบมองดูเรือนร่างระหงของเนื้อทอง แต่มันก็อดไม่ได้ ทรวดทรงองเอวของเธอนั้นมันยั่วยวนความหิวกระหายของเขาอย่างปฏิเสธอฝไม่ได้จริง ๆ ยิ่งคิดถึงสภาพของเจ้าสัวในตอนนี้แล้ว เนื้อทองคงไม่ได้รับการเอาใจใส่เรื่องนั้นเท่าไหร่นัก ก็ยิ่งนึกเสียดายของดีดีแบบนี้ แต่กลับไม่มีใครได้กิน