แสนรักแสนชัง

ตอนที่ 5 ความผิดพลาดในอดีต

ความผิดในอดีตกำลังทำร้ายให้หล่อนทุกทรมานจนแทบอยากจะเป็นคนที่ถูกผลักตกบันไดเสียเอง อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ต้องมาเจอสายตาเย็นชาจากสามีทุกวันที่ตื่นนอนอีก

เกือบปีหลังจากเหตุการณ์เหล่านั้นผ่านมาเธอก็ยังไม่อาจเอาผู้ชายที่เป็นสามีคนเดิมกลับมาได้ และเธอก็รู้ว่าในบางครั้งราชสีห์พยายามฝืนตัวเองแค่ไหนที่ต้องอยู่ใกล้ ๆ คอยพูดคอยคุยกับเธอและคงหมดรักในตัวเธอไปแล้ว

“คุณราชคะ”

หญิงสาวเรียกสามีที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตรงหน้ากระจก

“มีอะไรรึเปล่า พอดีผมต้องลงไปทำงานต่อ”

มือเขาคว้าเอาผ้าขนหนูออกมาเตรียมอาบน้ำต้องหยุดชะงักเพื่อรอฟังว่าภรรยานั้นต้องการจะพูดอะไรด้วย

“ไอแค่อยากถามว่าเดือนหน้าพอจะว่างไหมคะ ไอจองตั๋วไปฝรั่งเศสเลยอยากชวนคุณราชไปด้วย”

ใบหน้าหวานใสซื่อมองหน้าสามีด้วยความหวัง เธอจะใช้โอกาสนี้แหละเพื่อง้อเขาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ราชสีห์ไม่ใช่คนใจคอโหดร้ายอะไร เธอเชื่อมั่นว่าเขาจะต้องให้อภัยเธอได้แน่นอน

“ต้องเช็กตารางงานก่อน ถ้าว่างก็คงไปได้”

เมื่อเห็นสีหน้าลุ้น ๆ ของภรรยาเขาก็บอกปฏิเสธไม่ได้อย่างที่ใจคิด ทั้งที่อยากจะเย็นชาใส่ก็ทำไม่ได้มากนักแม้จะโกรธที่เธอทำให้น้องสาวของเขาต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ในโรงพยาบาลมาเกือบปีแต่บางทีอดเผลอไม่ได้

“จริง ๆ นะคะ งั้นไอจะเลือกวันที่คุณราชว่าง”

หญิงสาวเจ้าของใบหน้าหวานคลี่ยิ้มดีใจให้สามีที่ยอมไปเที่ยวกับเธอ แม้เขาจะไม่รับปากแต่ก็นับว่าดีที่ไม่ปฏิเสธนั่นแปลว่าเขาคงจะเริ่มใจอ่อนให้เธอบ้างแล้ว ความหวังอันริบหรี่พอจะทำให้เธอกล้าสู้ต่อไปอีกสักนิด

“ผมขอไปเคลียร์งานก่อนนะ”

ราชสีห์มองภรรยาที่ยิ้มดีใจแล้วรู้สึกใจสั่นไหวขึ้นมากะทันหัน ไอรักกำลังใช้ความอ่อนหวานที่มีหลอกล่อให้เขาตายใจอีกแล้วอย่างนั้นสินะ ทั้งที่เธอฆ่าคนให้ตายทั้งเป็นมาแล้ว

“คุณราชคะ เรื่องในอดีตคุณพอจะให้อภัยไอได้ไหม เราพอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า”

คำขอร้องปลุกความโกรธให้โหมกระพือขึ้นลบอาการหวั่นไหวเมื่อครู่จนหมดสิ้น ทดแทนมันด้วยไฟโทสะร้อนแรงส่งผ่านสายตาเย็นชาคู่นั้นที่หญิงสาวชอบมอง แววตาที่เคยอบอุ่นในยามนี้กลับเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด

“เรื่องบางเรื่องแค่ขอโทษมันลบอะไรไม่ได้หรอกนะไอ น้องผมนอนเป็นผักมาเกือบปีเหมือนคนตาย แม่ผมต้องทุกข์ทรมานใจทุกวัน แต่คุณขอให้ลืมมันง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ!!!

“ไอขอโทษ ฮึก ๆ ไอไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ฮึก ๆ คุณเองก็ยังรักไอเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะคะ”

หญิงสาวกอดสามีพร้อมกับสะอื้นไห้กับอกของเขาด้วยความรู้สึกผิดที่ความขาดสติพาให้ตัวเองมาอยู่ในจุดนี้ จะโทษใครได้ในเมื่อเธอก็มีส่วนผิดจริง ๆ

“ใช่ผมรักคุณ ตอนนี้ก็ยังรัก แต่จงรับรู้ไว้ด้วยว่าความเกลียดมันมีมากกว่ารักแน่นอน!!!”

มือใหญ่ดันร่างภรรยาออกโดยไม่เหลือบมองแม้แต่ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา