ตอนที่ 3 ส่วนเกิน
736 Words
“เพิ่งลงมาได้นะยะ นอนกินบ้านกินเมืองแบบนี้คนไทยเขาไม่อยากได้เป็นสะใภ้หรอกนะ”
ทันทีที่ไอรักทรุดกายลงนั่งบนโต๊ะอาหารน้ำเสียงเกลียดชังก็เปล่งจากปากคนสตรีผู้มีศักดิ์เป็นแม่สามี คุณนายนิลนภา สตรีสูงวัยมารดาของสามีที่จงเกลียดจงชังหล่อนตั้งแต่วันแรกที่ก้าวขาเข้ามาในบ้านเพียงเพราะว่าหล่อนนั้นเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส
“ขอโทษค่ะ พอดีไอนอนดึกไปหน่อย”
ไอรักก้มหน้าขอโทษแม่สามีเสียงอ่อนหวานตามแบบฉบับ ใครได้ยินต้องใจละลายไปกับน้ำเสียงและดวงหน้างดงามหวานหยดของไอรัก แต่มันกลับใช้ไม่ได้กับคนในบ้านหลังนี้
“ถ้ารู้ว่านอนดึกแล้วจะตื่นสายก็รีบนอนไว ๆ ขี้เกียจตัวเป็นขน คิดจะเกาะลูกชายฉันอย่างเดียวเลยหรือไงแม่ไอรัก เหอะ ต้องมาอารมณ์เสียแต่เช้า”
นางมองลูกสะใภ้ด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ทุกครั้งยามเห็นดวงตาคู่สวยนั้น นางเห็นทีไรก็ทำให้นึกถึงชาติกำเนิดของไอรักทุกที พวกฝรั่งนางเกลียดนักเชียว ตอแหลปลิ้นปล้อนหาความจริงใจไม่ได้
“ไอไม่เคยคิดแบบนั้นนะคะ”
หญิงสาวนึกระอากับสิ่งที่แม่สามีเอ่ย ไม่ว่าจะตื่นเช้าตื่นสายท่านก็หาเรื่องมาต่อว่าหล่อนได้ทุกวันไป
“มีอะไรทานบ้างครับคุณแม่”
ทันทีที่ได้ยินเสียงลูกชายเรียกใบหน้าบูดบึ้งก็ยิ้มออก
“ข้าวต้มปลาของโปรดลูกไง มาเถอะ ๆ นั่งลง ๆ”
ท่านดึงลูกชายให้นั่งด้านข้างแทนที่จะปล่อยให้ไปนั่งกับไอรักผู้เป็นภรรยา
“กาแฟค่ะ คุณราช”
ไอรักรีบลุกขึ้นไปชงกาแฟให้สามีเมื่อเห็นว่าเขานั่งลงเรียบร้อย จะว่าหล่อนดีก็คงไม่ใช่มันคงเป็นความเคยชินมากกว่า
“ขอบคุณ”
เขามองหน้าภรรยานิ่ง ๆ แล้วรับกาแฟนั้นมาวางข้าง ๆ
“พรุ่งนี้คุณราชว่างไหมคะ”
ไอรักกลับมานั่งที่ก่อนจะถามด้วยรอยยิ้มหวานแต่มันกลับไม่ได้ทำให้หล่อนได้รอยยิ้มจากสามีตอบกลับ มันเป็นเช่นนี้ทุกครั้งตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้น
“ไม่ว่าง”
เสียงไม่ห้วนและก็ไม่อ่อนโยนบอกกับภรรยาโดยไม่ลังเล
“ออ ค่ะ แล้วคุณราชว่างวันไหนบ้างคะ”
หญิงสาวหน้าเจือนลงไป
“นี่จะมาเซ้าซี้ให้รำคาญแต่เช้าทำไม ตาราชบอกไม่ว่างก็ยังจะถามอยู่นั่นแหละ มีธุระอะไรนักหนา”
เสียงแหลมของคนหัวโต๊ะแหวขึ้นอย่างขัดใจเมื่อเห็นหน้าลูกชายกำลังจับจ้องใบหน้าหวานหยด
“ไอแค่จะชวนคุณราชออกไปทานข้าวข้างนอกสักวันค่ะ”
นานแล้วที่หล่อนกับสามีไม่ได้ออกไปทานข้าวด้วยกันตามลำพัง นานจนลืมความรู้สึกตอนนั่งกินข้าวด้วยกันสองคนไปแล้ว ทั้งที่นอนด้วยกันแต่กลับห่างไกลออกไปทุกที
“ข้าวที่บ้านนี้มันไม่อร่อยหรือไงถึงต้องออกไปกินข้างนอกให้เสียเงินเสียทอง”
นิลนภานึกหมั่นไส้
“ไอไม่ค่อยชินกับอาหารไทยเท่าไหร่ค่ะ เลยจะชวนคุณราชไปทานนอกบ้านดู”
นี่ก็นับเป็นอีกเรื่องที่ไอรักไม่ค่อยเคยชินนัก จริงอยู่ว่าแม่เป็นไทยแต่ไอรักโตที่ฝรั่งเศสทำให้ใช้ชีวิตอยู่กับอาหารฝรั่งเศสมากกว่า บางครั้งก็อยากจะทานบ้าง
“ดัดจริต! ถ้าอาหารไทยมันแย่นักก็ไม่ต้องมากินอีก อยากจะทำอาหารอะไรกินก็เชิญเถอะ”
ท่านวางช้อนกระแทกลงกับจานอย่างไม่พอใจ
“ขอบคุณนะคะที่คุณแม่อนุญาต ไอรักสัญญาจะทำแค่อาทิตย์ละวันเท่านั้นค่ะ”
ไอรักยิ้มหวานประจบแม้จะรู้ว่าแม่สามีไม่มีทางรู้สึกเอ็นดูเลยก็ตาม ท่านจะด่าว่าอะไรมาหล่อนก็แสร้งทำเป็นหูทวนลมร่ำไป
“ผมขอตัวนะครับ มีประชุมเช้า”
ราชสีห์ลุกพรวดเดินจากไปไม่ได้คิดใส่ใจจะซักถามหรือพูดคุยอะไรกับหล่อนนัก ไอรักมองตามด้วยใบหน้าเศร้า ๆ เขาเป็นแบบนี้จะโทษใครได้นอกจากตัวเองที่วันนั้นไม่รู้จักควบคุมใจกับอารมณ์ของตัวเอง
- Writer
