บทที่4 ขอบเขต
1525 Words
นีน่าเดินไปถึงบริเวณหน้าห้องน้ำก็ไปสะดุดตาเข้ากับชายหญิงคู่หนึ่งกำลังกอดจูบนัวเนียกันอยู่ ซึ่งท่าทางของคนทั้งคู่มันช่างคุ้นเคยเหมือนคนที่เธอรู้จัก ร่างบางจึงตัดสินใจเดินเข้าไปกระชากแขนเรียว
"ซินดี้เธอทำอะไรน่ะ!"
"นีน่า!"ซินดี้ตกใจหน้าตาตื่น
"ทำไมเธอทำแบบนี้ซินดี้ เธอมีแฟนอยู่แล้วและเขากำลังนั่งรอเธออยู่ข้างใน"
"ฉันรู้ เธออย่าบอกใครนะ ฉันขอร้อง นะ นะ"
"ฉันไม่คิดเลยว่าเธอกับแฟรงค์จะทำแบบนี้"นีน่ามองหน้าเพื่อนทั้งสองคนด้วยความผิดหวัง
"เอาเถอะหน่า เหยียบไว้ให้มิดอย่าบอกใครก็แล้วกัน"แฟรงค์เอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่รู้สึกผิด
"ฉันขอร้องนะ"ซินดี้ยังคงขอร้องอ้อนวอนเพื่อน
"นานแค่ไหนแล้ว ที่เธอสองคนทำแบบนี้"
"จะอยากรู้ไปทำไม แค่ปิดปากให้เงียบก็พอ"แฟรงค์เริ่มหงุดหงิด
"ไม่กี่เดือนมานี่เอง ฉันจะหาจังหวะบอกเลิกกับแดเนียลเอง เธอไม่ต้องห่วงนะ"
"ฉันไม่น่ามารับรู้เรื่องพวกนี้เลย"นีน่ารู้สึกกังวลใจ
"เธอไม่ต้องกังวลใจหรือคิดมากหรอกฉันจัดการเองได้"ซินดี้เอ่ยให้เพื่อนคลายกังวล
"ก็ได้ ฉันจะไม่บอกใคร"
"ขอบคุณมากนะ"ซินดี้ยิ้มกว้าง
นีน่าและซินดี้กลับเข้าไปด้านในไนต์คลับพร้อมกับนั่งดื่มต่อ ท่าทางที่เปลี่ยนไปของนีน่าไม่สามารถรอดพ้นสายตาคมกริบของแดเนียลไปได้ เพราะเธอเอาแต่นั่งนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวอยู่ตลอดเวลา
"ที่รัก"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
"ว่าไงคะ"ซินดี้ขานรับ
"เพื่อนเป็นอะไร"เอ่ยพลางจ้องมองนีน่าไม่วางตา
"คงจะเมามั้งค่ะ นีน่า"ซินดี้รีบสะกิดแขนเพื่อน
"ว่าไง"
"โอเค ใช่ไหม"ซินดี้จ้องหน้าเพื่อนเพื่อเป็นการเรียกสติ
"โอเคสิ ฉันโอเค เดี๋ยวนั่งดื่มอีกสักหน่อยก็จะกลับแล้วล่ะ"นีน่ายกแก้วขึ้นกระดกลงคอทันควันเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งที่ได้รับรู้มา
"แล้วไอ้แฟรงค์ล่ะ หายหัวไปไหนแล้ว"แดเนียลกวาดสายตามองหาเพื่อน
"คงไปตรวจดูความเรียบร้อยมั้งคะ"ซินดี้ลอบถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย อาจจะเป็นเพราะคบกันมานานหลายปีจึงทำให้เธอรู้สึกเบื่อกับอะไรเดิมๆ
เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืนนีน่าจึงหมดสภาพเมาไม่ได้สติคอพับหลับคาโต๊ะ ซินดี้เห็นอย่างนั้นก็พาเธอกลับไปด้วย
นีน่าถูกอุ้มวางลงบนเตียงนุ่มในห้องนอนหรูด้วยฝีมือของมิคอย่างเบามือที่สุด จากนั้นซินดี้ก็จัดแจงห่มผ้าให้เธอโดยมีแดเนียลยืนกอดอกพิงประตูมองอยู่อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
"ยุ่งยากฉิบหาย"ร่างหนาสบถอย่างหัวเสียพร้อมกับเดินออกไป
"นั่นเพื่อนซินดี้นะคะ"ร่างบางเดินตามหลังชายหนุ่มไปติดๆ
"แล้วยังไง ที่รักก็รู้ว่าเพนท์เฮ้าส์มันเป็นที่ส่วนตัวของเราสองคน ไม่ควรพาใครเข้ามาเราตกลงกันไว้ อย่าลืมสิ"
"นีน่าเขาเป็นผู้หญิงนะคะ จะหึงจะหวงอะไรให้มันมีขอบเขตหน่อยเถอะ ฉันขอร้อง แค่บังคับไม่ให้แต่งตัวโป๊มันก็มากพอแล้ว"
"รู้ตัวไหม ว่าที่รักเปลี่ยนไป"
"______"ซินดี้ได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักนิ่งไป
"มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะ"เสียงทุ้มอ่อนลง
"ไม่มีอะไรค่ะ"ร่างบางเอ่ยด้วยความรู้สึกผิดในใจ
"งั้นเราก็ไปนอนกันเถอะ ที่รัก"ร่างหนาคว้าร่างบางเข้ามากอดพร้อมกับมอบจูบอันแสนดูดดื่มให้เธอแล้วอุ้มพาเข้าห้องไป
เช้าวันใหม่นีน่าลืมตาตื่นขึ้นด้วยอาการปวดศีรษะกวาดสายตามองไปทั่วห้องที่ไม่คุ้นตา เธอพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนในผับ ก็จำได้เพียงว่าเธอกำลังนั่งดื่มจากนั้นภาพก็ตัดไป ร่างบางรีบลุกลงจากเตียงเปิดประตูห้องออกไปก็เจอเข้ากับซินดี้พอดี
"ตื่นแล้วเหรอ"
"อืม เธอเป็นคนพาฉันมาที่นี้เหรอ"
"ใช่ ฉันกับแดเนียลและคนของเขา"ซินดี้เอ่ยพลางเดินตรงไปยังห้องครัวเพื่อทำมื้อเช้า
"ขอโทษนะ ที่ฉันเป็นภาระเธอ"นีน่าเอ่ยด้วยความเกรงใจ
"ไปนั่งเถอะ เดี๋ยวทำมื้อเช้าให้ทาน"
"คอเธอไปโดนอะไรมา"นีน่าจ้องมองรอยช้ำแดงตรงคอเพื่อนไม่วางตา
"แดเนียลกัด เวลาเขาโกรธเขาจะชอบทำแบบนี้แหละ"ซินดี้เอ่ยกระซิบ
"เขาโกรธเธอเรื่องอะไรเหรอ อย่าบอกนะเรื่องนั้น"
"เปล่าหรอก แค่เคืองๆ ที่ฉันพาเธอมาที่นี้นิดหน่อย"
"เธอไม่น่าพาฉันมาด้วยเลย เขาต้องไม่พอใจฉันมากแน่ๆ ไหนจะเรื่องแฟรงค์อีก ฉันไม่อยากติดรากแหไปด้วยหรอกนะ ถ้าเขารู้เขาคงจะโกรธมากเลย"นีน่าเป็นกังวลใจ
"ฉันจะบอกเขาเอง เธอไม่ต้องกังวลหรอก"ซินดี้ก้มหน้าทำแซนวิชต่อ
"ยังไม่กลับอีกเหรอ"เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลังทั้งสองคน
"นีน่าจะอยู่ทานมื้อเช้ากับเราค่ะ"ซินดี้จ้องมองหน้าแดเนียล
"อืม ตามใจ"ร่างหนาเอ่ยด้วยความหงุดหงิดใจ
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปด้วยความอึดอัดเล็กน้อยเมื่อแดเนียลเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา มีแต่เพียงบทสนทนาจากหญิงสาวทั้งสองคนเท่านั้น
"ว่าแต่เธอกลับมาจะทำอะไรเหรอ"ซินดี้เปิดประเด็นขึ้น
"คงจะช่วยงานคุณพ่อไปก่อนน่ะ"
"ฉันว่าไม่ต้องก็ได้มั้ง อยู่เฉยๆ ก็มีเงินใช้"
"สู้เธอไม่ได้หรอก มีร้านเพชรตั้งหลายสาขาทั่วประเทศ อยู่เฉยๆ ก็ได้ไม่ต้องทำงาน"
"แหม สู้เธอไม่ได้หรอก เห็นว่าครอบครัวเธอร่วมหุ้นทำธุรกิจกับครอบครัวแดเนียลเขาตั้งหลายอย่างไม่ใช่เหรอ"
"อืม"นีน่าพยักหน้ารับ
"ทานเสร็จแล้ว ฉันจะให้มิคไปส่ง"เสียงทุ้มเอ่ยแทรกด้วยความไม่ค่อยสบอารมณ์แล้วลุกเดินออกไปเงียบๆ
"ฉันกลับก่อนนะ"นีน่ารีบลุกขึ้นทันทีเพราะไม่อยากจะอยู่ให้เพื่อนมีปัญหากัน
"อืม ไว้ฉันจะโทรหา"ซินดี้ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย
คล้อยหลังนีน่ากลับไปซินดี้ก็เดินเข้าไปหาแดเนียลอีกห้องหนึ่งพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ร่างหนาที่กำลังนั่งประกอบปืนสั้นไร้ปลอกกระสุนกระบอกใหม่ที่เพิ่งได้รับมาจากลูกน้องหมาดๆ เล็งไปข้างหน้าอย่างสบายอารมณ์
"ตกลงคุณเห็นนีน่าเป็นเพื่อนอยู่ไหมคะ"ซินดี้เปิดประเด็นขึ้น
"ก็เพิ่งตกลงเป็นเพื่อนกันเมื่อคืน"
"งั้นก็ช่วยทำตัวให้เหมือนเป็นเพื่อนกันหน่อยก็แล้วกันค่ะ ไม่ใช่แสดงท่าทางไม่พอใจอยู่ตลอดเวลา"พูดจบซินดี้ก็ลุกขึ้นหมายจะเดินออกไป
"เดี๋ยว! ตกลงที่รักไม่พอใจอะไรผมอยู่กันแน่"สายตาคมกริบจ้องมองแผ่นหลังบางด้วยความวูบไหวในใจ
"ไม่รู้สิคะ ดูเหมือนว่าตอนนี้เราสองคนไม่มีอะไรเข้ากันเลย"ร่างบางหันกลับไปมองหน้าชายหนุ่ม
"งั้นเหรอ แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น ผมคิดว่าเราควรจะแต่งงานกันได้แล้ว"แดเนียลวางมือจากปืนแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจ้องใบหน้าหญิงคนรักด้วยความลึกซึ้ง
"ฉันยังไม่พร้อมค่ะ ตอนนี้คงจะมีแต่เรื่องเซ็กส์เท่านั้นที่เราสองคนยังเข้ากันได้ดี"พูดจบซินดี้ก็เดินออกจากห้องไป
แดเนียลทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับหลับตาลงด้วยความตึงครียด เขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักว่าตนเองทำอะไรผิดพลาดไปไหมที่ทำให้หญิงคนรักเปลี่ยนไปจนเขาเริ่มหวั่นไหว ตั้งแต่ที่เขาคบกับเธอเขาไม่เคยนอกใจนอกกายทำให้เสียใจเลยสักครั้ง จะมีก็แต่ขอให้เธอแต่งตัวมิดชิดไม่โป๊เกินไปกับความหึงหวงของเขาที่ผู้ชายทุกคนบนโลกจะมี
มือหนากุมขมับทั้งสองข้างคิดไม่ตกถ้าหากเธอจะเปลี่ยนเพราะว่ามีผู้ชายคนใหม่หรือหมดรักเขาแล้ว ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรเขาคงจะทำใจได้ยากเพราะเธอคือรักแรกของเขาและหวังจะสร้างอนาคตกับเธอ
ภายในรถคันหรูที่กำลังแล่นไปข้างหน้าจุดหมายคือคอนโดแห่งหนึ่งใจกลางเมือง มิคที่เพิ่งจะวางสายจากเจ้านายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองกระจกพร้อมกับเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น
"คุณครับ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
"มีอะไรหรือเปล่า"เสียงหวานเอ่ยขึ้น
"มีข้อความจากนายฝากมาบอกนิดหน่อยครับ นายบอกว่าถ้าไม่จำเป็นอย่านัดเจอคุณซินดี้บ่อยๆ จะดีกว่าครับ และอย่าเมาจนเป็นภาระของคนอื่นอีก เป็นเพื่อนกันก็จริงแต่ควรมีระยะขอบเขตที่เหมาะสมด้วยครับ"
"ฉันเข้าใจแล้ว"นีน่าทำได้เพียงแอบน้อยใจชายหนุ่มเท่านั้น
โปรดติดตามตอนต่อไป....
Great novels start here
- Writer
