องค์รัชทายาทต้าเสินขมวดคิ้วเข้มด้วยความฉงน เมื่อหญิงสาวที่กระตือรือร้นอยู่เสมอเงียบงันผิดปกติไปจากทุกครั้ง
“อาหารวันนี้คงจะไม่อร่อย ข้าไม่กินดีกว่า”
สุวิมลหันไปมองทางคนพูด ขณะที่มือยังเปิดฝาถ้วยอาหารต่อไป นางคลี่ผ้าที่ห่อตะเกียบ หยิบตะเกียบยื่นให้เขา เขารับและวางมันลงข้างถ้วยข้าวสวยหอมกรุ่น แล้วจ้องหน้านางไม่กะพริบตาจนนางต้องหลบพร้อมกับใจที่เต้นแรงขึ้น
“ยังไม่ได้กินเลยจะรู้ได้อย่างไร”
“ไม่ต้องกินข้าก็รู้ เพราะหน้าตาแม่ครัวของข้าบ่งบอกได้ดีที่สุด”
คิ้วเรียวย่นเข้าหากันเล็กน้อย ยกสองมือแนบแก้มตนเอง นางว่านางก็ทำตัวปกติที่สุดแล้วนะ
“หน้าตาของข้าเป็นอย่างไรเจ้าคะ.. ไปไหนเจ้าคะ”ิ นางข้องใจเมื่อถูกเขาจูงมือเดินเข้าไปยังห้องด้านใน
“ตามมาเถอะน่า” มือใหญ่ที่จับจูงข้อมือเล็กเปลี่ยนเป็นจับบ่าบอบบางแล้วดันให้เดินนำหน้าไปยังหน้ากระจกที่อยู่ใกล้ที่สุด “แบบนี้ไง เห็นหรือยัง”
หญิงสาวมองตัวเองผ
