“พี่ซูวี่” นางจับมือนุ่มมาบีบ “ข้าซาบซึ้งใจมากนะที่พี่เป็นห่วงเป็นใยข้าแบบนี้ แต่ข้าโตจนออกเรือนได้แล้ว เชื่อเถอะว่าข้าดูแลตัวเองได้ และข้าก็ไม่อยากออกจากงานด้วย.. ตั้งแต่พ่อแม่ข้าตายข้าก็ทำงานที่ร้านอาหารไหมทองมาตลอด ตอนนั้นข้ายังเด็กนัก แต่หลงจู๊ก็ใจดีรับข้าเอาไว้ ตลอดเวลาหกปีมานี้เขาเมตตาข้ามากเหลือเกิน ข้าจึงอยากทำงานอยู่กับเขามากกว่า พี่เข้าใจข้าใช่ไหม”
“อือ ตามใจเจ้าก็แล้วกัน ถ้าเจ้าอยู่แล้วมีความสุขข้าก็ไม่ขัด”
“ขอบคุณที่เข้าใจ”
“แต่คืนนี้เจ้าต้องนอนที่นี่ก่อนนะ รอข้าหายดีแล้วค่อยย้ายกลับไป”
“อือ”
วันต่อมาที่ร้านอาหารไหมทอง
“หลงจู๊”
“มาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ”
“เจ้าค่ะ”
หลงจู๊หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบเก็บบัญชีที่กำลังตรวจทานใส่ลิ้นชัก แล้วเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับหญิงสาวที่สั่งให้เสี่ยวเอ้อร์ไปตามตัวมาพบ
“อาการของซูวี่เป็นอย่างไรบ้าง”
“ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ”
“แล้วเมื่อไหร่นางจะกลับมา
